“DAT WE EEN KEER GAAN, IS EEN VOLDONGEN feit. Maar omdat ik helemaal geen kwalen heb, voelt dit onderwerp toch een beetje als ver-van-mijn-bedshow. Carpe diem, dat is mijn motto. Ja, soms, als ik ­familieleden of fijne collega’s verlies, sta ik wél iets ­langer stil bij de dood. Er slingeren ook allerlei kladjes rond in huis waarop staat hoe mijn erfenis verdeeld moet worden. Het zal niet veel zijn hoor, maar voldoende om te laten zien dat ik tijdens mijn leven nooit gebrek heb gehad.

Ik hoop wel dat ik fris en fruitig ga en niet na jarenlang bedlegerig te zijn geweest. Weet je wat ik een droomafscheid zou vinden? Instorten op het podium. Dat ik ‘Is everybody happy?’ roep en dat ‘Jaaa!’ het laatste is wat ik hoor. Dat lijkt me echt een mooi scenario. Een vol Carré? Nee joh. Het wordt waarschijnlijk een zaaltje ergens in Aalsmeer, maar daar is helemaal niks mis mee. Ik heb hoogte- en diepte­punten beleefd, maar ben altijd een mens onder de mensen gebleven. Zonder pretenties.
Daarom wil ik tijdens de uitvaartdienst ook geen lange speeches, maar gewoon: ‘Bonnie was een leuke meid, proost en weg ermee.’ Ja, proost: ik heb de drank jaren geleden afgezworen, maar dat wil niet zeggen dat er op mijn begrafenis niet gedronken mag worden. Het maakt me al jaren niet meer uit als andere mensen drinken. Ik heb er weleens over gedacht om mijn lichaam ter beschikking aan de wetenschap te stellen. Dat kan heel erg interessant zijn, toch? Hoe iemand zo veel alcohol kon drinken, maar daarna toch nog een aantal jaren heel gezond verder heeft geleefd. Maar goed, als ze er niets aan hebben, cremeer me dan maar meteen.
Ik heb geen zin om onder de grond te gaan liggen. Je zal er niet veel van merken, maar dat lijkt me nou helemaal niks. En dan ­moeten de nabestaanden dat graf ook nog eens bijhouden: perkje ­aanharken, bloemetjes neerzetten en dat soort flauwekul. En wat denk je van de ruimte die je inneemt? We leven al met zo veel in mensen in dit land. Lekker opruimen die handel. Weg is weg. Misschien zal de muziek die ik heb gemaakt ervoor zorgen dat mensen zich me nog een tijdje zullen herinneren, maar ik ben nú al een beetje in de vergetelheid geraakt, dus ik maak me daar geen illusies over. Op den duur verstomt er toch het een en ander. Ik bedoel: Nico Haak of Benny Neyman worden ook nauwelijks meer gedraaid. Benny was een lieve, goede vriend van mij. Veel te jong gestorven. Een van zijn nummers mogen ze op mijn uitvaart wel laten horen: Adieu. Ken je dat? Zo’n mooi lied: ‘Adieu, hoogste tijd om te gaan, geen ontkomen meer aan …’
Ik hang geen enkel geloof aan, maar ik hoop stiekem wel dat het niet écht stopt, dat ik ergens door mag gaan. Het universum is zo verschrikkelijk groot, daar zal toch nog wel een klein plekje voor mij tussen zitten?” •