“TWINTIG JAAR GELEDEN HEB IK me voor het programma de 8 plagen van Rob Kamphues levend laten begraven onder een fietspad in de ­Amsterdamse Jan Evertsenstraat. Pieter, mijn beste vriend, was erbij om een toespraak te houden. Al met al was het een nogal morbide en macaber gedoe, waar ik lang nachtmerries van heb gehad. Maar de grap is dat Pieter en ik het sindsdien regelmatig over mijn uitvaart hebben. Dan zegt hij: ‘moeten we niet weer eens oefenen?’ en houdt vervolgens een speech die eigenlijk elk jaar gekker wordt.

Bij ons thuis werd nooit over de dood gesproken, mijn moeder zei letterlijk: ‘Zet mij maar in een vuilnis­zak op straat.’ Tot ze bij een schooluitvoering van mijn kinderen was, een lied hoorde, ontroerd raakte en fluisterde: ‘Dit mag wel worden gedraaid op mijn crematie.’ Toen mijn moeder ernstig ziek werd, heb ik mijn jongste zoon, die op het conservatorium zit, gevraagd of hij dat ene lied bij zijn oma’s uitvaart wilde spelen. Dat deed-ie, samen met mijn andere kinderen én mijn schoondochters. Ze zongen het vierstemmig, zó mooi, zo ontroerend mooi, dat ik zei: ‘Nu weten jullie meteen wat ik later wil.’
Muziek wordt sowieso een belangrijk onderdeel van mijn afscheidsdienst. Dus graag de zelfgeschreven liedjes van mijn zoon, maar ook Zonder mij van Henny Vrienten – er moet van alles te zien en te horen zijn.