Zwanger & corona

Eind april dit jaar wordt de vader van Lois positief getest op corona. Aardig balen, want ze had net een heel weekend bij haar ouders gespendeerd. “Toeval of niet, opeens begon ik zelf ook keelpijn te krijgen. Bleken ook ik en mijn moeder corona te hebben.”

Omdat de vriend van Lois geen corona heeft, besluit ze tijdelijk bij haar ouders te gaan wonen. “Hij heeft een eigen zaak, dus ik moest hem echt niet aansteken. Mijn ouders en ik noemden het gekscherend het ‘coronahuis’. Zeven dagen na de positieve test werden mijn klachten opeens heel erg: ik had het benauwd en kwam de trap niet meer op.”

“Dan raak je in paniek, want je krijgt geen adem. Mijn moeder had het ook. Geen lucht krijgen, dat is zo’n eng gevoel. Ze belde de dokter, en op dag acht werden we naar het ziekenhuis gebracht.”

Baby

Het zuurstofgehalte van Lois is zo laag, dat ze twee uur later – ook met het oog op de baby – naar een gespecialiseerd ziekenhuis in Gent wordt gebracht. “Ik dacht: ik pak twee onderbroeken en een tandenborstel en morgen ben ik weer thuis. Hoe erg ik eraan toe was, had ik zelf niet door.”

“Mijn moeder lag nog in Terneuzen, ik in mijn eentje in Gent. Omdat een baby van 26 weken grote kans heeft om het te overleven, en ik 25 weken zwanger was, kreeg ik de vraag: ‘Wat wil je dat we doen?’

Oftewel: moeten de artsen hun best doen, wanneer de toestand van Lois zo slecht is, om het kindje te halen? “Ik dacht alleen maar: huh. Wat is dat voor gekke vraag? Doe maar gewoon jullie best, is dan ook het eerste wat ik zei. Bij de consequenties had ik nog niet stilgestaan, de vraag had ik totaal niet verwacht.”

Intensive care

De baby drukt namelijk op je organen, en die drukken weer op je luchtwegen. Mocht het extra zuurstof niet aanslaan, dan zou de baby van Lois gehaald moeten worden. “Daar houd je natuurlijk totaal geen rekening mee. Maar als ze het mij nu weer zouden vragen, had ik hetzelfde geantwoord.”

Lois krijgt op dat moment tien liter zuurstof extra toegediend en ligt twee dagenlang op de mid-careafdeling. “Daar lig je aan het infuus, met heel veel draadjes. Continue een camera op je gericht. Maar omdat het niet beter werd, brachten ze mij naar de intensive care.”

Fysio

In totaal ligt Lois vijf dagen op de IC, daarna nog twee dagen op de mid-care. “Alles drong pas tot mij door toen ik thuiskwam. Waarschijnlijk was ik zo ziek, dat ik dacht: het zal allemaal wel. Toen ik de IC werd binnengereden, heb ik ook strak voor mij uitgekeken. Ik wilde niet zien wat voor erge dingen er om mij heen gebeurden.”

De Arbo-arts en de gynaecoloog raden haar fysiotherapie aan, om de conditie – die op dat moment helemaal weg is – weer op te bouwen. “Ik had al moeite met het uitruimen van de vaatwasser. Niet best, als je nog moet bevallen.”

Ze is er ongeveer tien keer geweest. Eenmaal thuis na een afspraak lag ze doodmoe op de bank. “Dat was ook weer niet de bedoeling. Dus ik moest stoppen, en op eigen kracht rondjes lopen en stukjes fietsen. Maar zonder de fysio was ik hier niet eens aan begonnen.”

Concentratieprobleem

Met de conditie gaat het nu – tien weken later – weer iets beter. Het concentratievermogen is nog wel een probleem. “Ik lees geen krant of tijdschrift, dat lukt gewoon niet. Netflix kijk ik wel, maar over een aflevering van één uur, doe ik twee uur. Ik moet het vaak op pauze zetten en even weglopen, omdat ik dan geen idee heb waar het over gaat.”

“Over de bevalling maak ik mij geen zorgen. Ik moet aan de monitor bevallen, ze houden mij hartstikke goed in de gaten. Er zijn nog steeds mensen die roepen: corona is maar een griepje. Mensen op Facebook of Instagram ontvolg ik meteen, wanneer ze dit roepen. Ontkennen dat er een ziekte heerst, vind ik heel lastig om te lezen of te horen.”

Lees ook
Alles wat we weten over zwangerschap en corona, verteld door een gynaecoloog