In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. De zussen Marion, Janneke en Suzan herdenken hun vader Niek, die overleed aan prostaatkanker.
Ter nagedachtenis aan Niek Meester (1946-2014).
Zussen herdenken vader Niek: 'Een man die genoot van het leven'
Prostaatkanker
’31 maart is het zes jaar geleden dat wij en onze grote liefde elkaar los hebben moeten laten. Het leven is zo mooi, maar met papa erbij was het mooier en waren we compleet; mama haar grote liefde en wij onze super papa.’
‘Vrijdag 21 juli 2006 was de dag dat ons leven veranderde. Onze vader kreeg te horen dat hij ziek was. Prostaatkanker en dan ook nog eens de meest agressieve vorm. In de weken erna bleek dat de kanker uitgezaaid was in zijn botten. Ze gaven hem nog twee tot vijf jaar. Onze lieve stoere vader. Ziek. Niet meer te genezen. Ons leven stond op zijn kop.’
Warm gezin
‘We komen uit een ontzettend leuk en warm gezin. Papa was de enige man tussen vier vrouwen. Onze held met zijn twinkelende ogen. Een man die genoot van het leven. Op zijn trekkertje op het land, bootje varen door Amsterdam, met elkaar op vakantie, lekker op de bank zitten voor de open haard, op zondagochtend keihard de smartlappen aan op de radio, klieren met zijn kleinkinderen, zijn altijd warme handen, zijn luisterend oor en het eeuwige “het komt wel goed meisje”.’
‘Ondanks de slechte diagnose was hij niet van plan op te geven. Alles heeft hij aangepakt om zijn leven te rekken. Toen hij vijf jaar ziek was en gelukkig nog steeds leefde hebben we voor onze ouders een verrassingsfeest georganiseerd. We hebben geproost op het mooie leven. Hij zong het hardste mee met de smartlappen.’
Opa
‘Ondanks zijn ziekzijn hebben we nog heel veel mooie momenten met elkaar beleefd en is hij de trotse opa geworden van vijf kleinkinderen.’
‘Helaas heeft hij na bijna acht jaar ziek te zijn geweest ons en het leven los moeten laten. Tot zijn laatste adem wilde hij door, opgeven was geen optie. Hij kon niet meer, hij was op. De laatste uren zei hij nog tegen ons: “meiden, het is geen kwestie van niet meer willen, maar van niet meer kunnen”.’
Gemis
De afgelopen 2,5 jaar is hij nog twee kleinkinderen rijker geworden. Wat doet het pijn dat hij dit niet heeft mogen meemaken. Wat was hij – net als op de andere vijf – dol op ze geweest. Het is zo’n gemis zonder papa.
Papa, wat zijn wij dankbaar en trots dat wij jou als voorbeeld hebben gehad. Onze liefste en beste, voor altijd.
