Na twee gecompliceerde bevallingen moet er, als Daphne Blankestijn (nu 55) voor de derde keer in verwachting is, een Zuid-Afrikaanse arts worden ingevlogen. Dat is geen overbodige luxe, want het gaat allemaal maar nét goed.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Wanneer Daphne begin veertig is, heeft ze twee dochters en wil ze nog een kind. Ze vraagt zich af of dat een goed idee is. “Ik had een voorgeschiedenis: de eerste keer was er sprake van een voorliggende placenta (of placenta praevia, red.): de placenta lag als een soort pannenkoek over mijn baarmoeder heen. Een natuurlijke bevalling was daardoor niet mogelijk.”
Bij de geboorte van haar tweede kind wordt er gekozen voor een natuurlijke bevalling. “Maar dat hadden we achteraf gezien nooit moeten doen. Het litteken van de keizersnede scheurde en ik moest met gillende sirenes worden afgevoerd en een spoedkeizersnede ondergaan.”
Daphne wil geen onnodig risico nemen. “Ik wilde met een specialist bespreken of een nieuwe zwangerschap niet te link was en hoe groot de kans was dat zoiets nog een keer zou gebeuren. In het Wilhelmina KinderZiekenhuis werd mij verteld dat het moest kunnen en dat de kans op nog een keer een voorliggende placenta heel klein was.”
Maar als ze weer in verwachting is, blijkt er toch weer sprake te zijn van een placenta praevia. “Er werd meteen besloten dat ze het kind in week 35 zouden halen. Het was gevaarlijk als ik spontaan weeën zou krijgen. De kans op bloedingen was groot.”
Daphne is nuchter, maar vindt het ondertussen toch best een beetje spannend. “Ik wist van de vorige keer dat je ineens enorm heftig kunt gaan bloeden. Plotseling kan – baf – de hele badkamervloer vol met bloed liggen. Dat had ik al eerder meegemaakt. Dan schrik je je kapot. Daar was ik continu bang voor. Hoe zou ik wakker worden? Moeder en kind kunnen hierdoor overlijden, maar daar probeerde ik niet te veel aan te denken.”
Vier weken voor de geplande keizersnede wordt Daphne opgenomen in het ziekenhuis. “Toen ik daar eenmaal was, was dat een opluchting. Je weet dat je in goede handen bent. Al voelde ik me – ondanks al het medeleven – ook wel eenzaam. Ik moest het alleen doen.” Ze leeft van dag tot dag. “Ik was blij toen het kindje levensvatbaar was, maar hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe groter de kans op bloedingen was.”
Sophie koos voor een niet-medische keizersnede: 'Ik ben op mijn gevoel afgegaan'
De weken verlopen rustig en met 35 weken kan haar dochter inderdaad gehaald worden. “Er was een Zuid-Afrikaanse arts ingevlogen die alle complexe bevallingen deed.” Het is namelijk geen gewone keizersnede. “Ze maakten vanwege de voorliggende placenta een verticale snee in plaats van een horizontale. Tijdens de operatie viel ik steeds weg. Ik voelde me zo naar en weeïg. Ik hoorde de anesthesist roepen: ‘Als dit nog langer duurt, ga ik haar volledig onder narcose brengen’.”
Daphne verliest veel bloed tijdens de operatie. “Ze hebben alle vaten dichtgebrand. Ik wist dat dat kon gebeuren en dat het zelfs mogelijk was dat ik – als ik te veel bloed zou verliezen – pas een paar dagen later op de intensive care wakker zou worden.” Maar van dat alles is geen sprake. Dochter Katie wordt in goede gezondheid geboren en Daphne krijgt met spoed meerdere zakken bloed toegediend. “Ik keek in de operatiekamer om me heen en waar ik ook keek: overal lag bloed.”
Daphne is ernstig verzwakt. “Ik had een zware operatie achter de rug en was heel veel bloed verloren, maar ik wilde er per se zijn voor mijn dochter Katie en mijn andere kinderen. Ik wilde zo snel mogelijk weer op de been zijn. Dat was meer wilskracht dan wijsheid, maar ik vond het belangrijk om mijn baby zoveel aandacht te geven.”
Na een paar dagen in het ziekenhuis mag ze weer naar huis. “Dat was dubbel. We reden naar huis met een lege Maxi-Cosi achterin de auto. Katie moest nog twee weken in het ziekenhuis blijven.” Vooral de eerste twee dagen zijn zwaar. “Ik was volgestopt met verband om het bloeden te stoppen, had last van flinke naweeën en zat onder de morfine. Ik ben twee dagen behoorlijk ziek geweest, maar ik wilde zo snel mogelijk van de pijnstilling af, in beweging komen en herstellen.”
Wat er ook gebeurt, Daphne is positief en niet van haar stuk te brengen. “In het ziekenhuis vonden ze het knap dat ik zo rustig kon blijven. Je kunt in een enorme dip raken als je te veel gaat nadenken, dus dat heb ik niet gedaan.” Maar ze wil niet het risico lopen dit nog een keer mee te moeten maken. “De artsen zeiden dat het levensgevaarlijk zou zijn als ik nog een keer zwanger zou worden, dus heb ik me meteen laten steriliseren.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Melissa beviel thuis omringd door de belangrijkste vrouwen uit haar leven: 'Voelde me gedragen'
