Werkdruk in de zorg

Ester (die om privacyredenen niet met haar achternaam genoemd wil worden) start haar dag om 7.00 uur ’s ochtends in het woonzorgcentrum. Ze draagt samen met drie collega’s de verantwoordelijkheid over 26 bewoners. In de ochtend moeten de ouderen gewassen en aangekleed worden, ontbijten en hun medicijnen krijgen. Daarnaast moeten ook alle dossiers van de afgelopen dagen overgedragen worden. “Maar dat schiet er vaak bij in, of dat doe je thuis”, vertelt de 39-jarige.

Niet genoeg tijd

Ester werkt ruim tien jaar als verzorgende in een woonzorgcentrum op de afdeling somatiek. Daar wonen patiënten met chronische lichamelijke aandoeningen. Ester is EVV, de Eerst Verantwoordelijke Verzorgende, en coördineert haar collega’s. In de afgelopen jaren heeft ze de werkdruk flink zien toenemen.

Personeel

Dat is volgens haar grotendeels te wijten aan het tekort aan personeel. “Er zijn te weinig handen aan het bed. Daar zijn ze in het zorgcentrum actief mee bezig, maar het is lastig om mensen te vinden”, vertelt ze. Door de vele administratie die ze dagelijks moet bijwerken, heeft ze niet genoeg tijd om de bewoners de aandacht te geven die zij horen te krijgen.

Lees ook
Meryem lag door personeelstekort na haar bevalling ‘nog vijf uur in haar eigen troep’

Halfuur pauze

Tegen lunchtijd zijn Ester en haar collega klaar met hun eerste ronde. “Dan begin ik alweer met de tweede ronde medicijnen.” Broodjes worden gesmeerd en bewoners naar het restaurant gebracht. “We moeten als personeel zelf ook nog een halfuur pauze krijgen,” vertelt Ester. De pauzes proberen zij en haar collega’s niet over te slaan. Ook niet het kwartiertje pauze in de ochtend.

Stukje wandelen

Ester heeft een groot takenpakket: “Zorgplannen bijhouden, vragenlijsten invullen, medicatie toedienen, nieuwe opnames regelen, gesprekken voeren met bewoners, andere verzorgenden aansturen en ga zo maar door.” Daar blijft het niet bij. “Tussendoor gaat mijn pieper af en moet ik mensen naar de wc helpen of wonden verzorgen.” Jaren geleden kon ze nog een rondje lopen met de bewoners en een ijsje eten. Nu zit dat er niet meer in.

Lees ook
Ouderenverzorger Miryan koos voor haar gezin en werd zzp’er

Vertrouwenspersoon

Ook even rustig met de bewoners praten, lukt Ester vaak niet. “Soms hebben ze een praatje nodig, bijvoorbeeld als een familielid is overleden,” vertelt ze. “Ik krijg soms te horen: je hebt bijna nooit tijd voor me. Vaak is er ook geen tijd voor een vervolggesprek. Dat is vervelend.” De persoonlijke aandacht is volgens Ester belangrijk voor de ouderen. “Je bent toch een vertrouwenspersoon en een stukje houvast voor de bewoners.”

Hart voor zorg

Aan stoppen met werken in de zorg denkt ze niet. “Ik werk met heel veel plezier. Dat is puur omdat mijn hart hier ligt,” vertelt Ester. Dit ziet ze bij veel collega’s in de zorg terug. “Als ik mijn pieper even aan de kant kan leggen en langsloop bij de bewoners om gesprekken te voeren, maakt dat de werkdruk weer goed.”