Dansmarathon

 Hoe kijken jullie terug op jullie deelname?
Tawatha: “Als een hele bijzondere en waardevolle ervaring. En als de ultieme uitdaging voor wat ons lichaam aankan. Al is het allemaal nog wel heel onwerkelijk. We hebben gewoon vijftig uur gedanst! Echt bizar.”

Jermaine: “Dat besef komt nu langzaam binnen. Op het moment zelf ben je alleen maar bezig met het spel, met elkaar en de tactiek. En onze concurrenten natuurlijk: zolang zij geen pauze hadden genomen, gingen wij ook niet. Al krijg je ook lang niet alles mee wat er om je heen gebeurd. Dat zie je zelf later pas terug.”

Hoe kapot zijn jullie nu?
Jermaine: “Dat valt eigenlijk reuze mee. Ik kon na die vijftig uur zelfs nog op mijn benen staan! Nu voel ik me vooral heel trots dat we deze prestatie hebben neergezet.”

Tawatha: “Mijn lichaam voelt weer topfit. Mijn voeten waren zaterdag een beetje gezwollen, niet zo gek na vijftig uur, maar die zien er gewoon weer zo uit als daarvoor. Dat had ik ook niet verwacht hoor, zelfs niet na onze maandenlange voorbereiding.”

Hoe bereid je je voor op vijftig uur dansen?
Jermaine: “Door maanden heel intensief te trainen. Iedere dag stond Tawatha al om zes uur ’s ochtends voor de deur. Dan trainden we onze benen, core, armen. Eigenlijk alles om zo lang mogelijk op onze benen te kunnen blijven staan. Maar we hebben nog veel meer meegepakt. Zo hebben we weekenden geoefend waarin we maar 4 x 20 minuten sliepen, terwijl we wel gewoon moesten werken, studeren en sporten. Gewoon, om te kijken hoe dat was en hoe het ging. Ook oefende ik met zo snel mogelijk water drinken. Daardoor kon ik nu in zo’n korte tijd vier glazen naar binnen werken. Alles bij elkaar heeft dat wel z’n vruchten afgeworpen. ”

Waren er momenten waarop jullie dachten ‘hadden we maar nooit meegedaan?’
Tawatha: “Natuurlijk waren er momenten dat we het zwaar hadden. Halverwege besloten we om helemaal niet te gaan slapen; dat was een lastige beslissing en maakte het extra moeilijk. We waren allebei een paar keer in trance, maar op de één of andere manier was er altijd één van ons twee wel helder op zo’n moment. We sleepten elkaar er altijd doorheen.”

Jermaine: “Al vond ik het moment dat ik heel nodig moest plassen wel heel zwaar. Uiteindelijk heb ik het ruim twee uur moeten ophouden, omdat ik niet eerder pauze wilde nemen dan onze concurrenten.”

Tawatha: “We hebben er nog serieus over getwijfeld dan maar in onze broek te plassen om tijd te besparen, maar zover kwam het gelukkig niet, haha.”

Er is ook kritiek op het programma. Zo leek jij ,Tawatha, behoorlijk van de wereld toen jullie wonnen. Begrijp je dat mensen zich zorgen maakten en dat sommigen het programma onverantwoord vonden?
Tawatha:”Natuurlijk, begrijp ik dat. Dat was ook het eerste wat ik uit de wereld wilde helpen na de winst. Ik wilde mijn familie laten weten ik echt oké was. Natuurlijk was ik helemaal kapot; dat zou iedereen zijn na vijftig uur dansen. Een marathon is nu eenmaal een roofbouw op je lichaam. Maar er is geen moment geweest dat het onverantwoord was, zoals sommige media schreven.”

Jermaine: “We wisten ook waar we aan begonnen. We hebben een voorbereidingsdag gehad en allebei een medische achtergrond(Tawatha zit in het laatste jaar Geneeskunde, Jermain studeert Biomedische Wetenschappen red.)  en lazen ons van te voren goed in. We wisten precies met welke hartslag we er lekker in zaten en wanneer we voedingsstoffen nodig hadden. We hebben het altijd als de ultieme uitdaging en kans gezien van wat ons lichaam aankan.”

Welke dromen komen er uit nu jullie 100.000 euro hebben gewonnen
Tawatha: “Zoveel! Jermain kan eindelijk op zichzelf gaan wonen, we kunnen nu samen een mooie reis naar Japan maken. Ik kan geld steken in het onderzoek naar zenuwletsel waarmee ik bezig ben. En…ik kan eindelijk naar Indonesië toe om familie te ontmoeten die ik nog nooit heb gezien.Daar ben ik heel dankbaar voor.”

Meer dan een miljoen mensen zien finale van 50 uur durende 'De Dansmarathon'Lees ook