Het begon met gemopper over mijn vrienden. Zij hadden, net als de mannelijke collega’s, volgens hem stuk voor stuk seksuele bijbedoelingen. Ik lachte het weg. Was hij zó smoorverliefd dat hij aannam dat werkelijk iedere vent wat van me wilde?

Hij woonde tijdelijk in Nederland en haalde me elke middag om zes uur van het station op. Fietsten we na mijn werk samen naar huis. Ik vond dat lief, attent en romantisch. Ik voelde me gezien en beschermd. Maar na een tijd besefte ik dat Marcio zelden blij of vrolijk was op zo’n moment. Hij vroeg te veel, liep mijn gangen na, checkte met wie ik wat deed, ook op sociale media.

Na een avond borrelen met vrienden brak de hel los toen Hans, altijd de laatste, de deur achter zich dichttrok. Het diner was uitgemond in een vrolijk drinkgelag. We hadden elkaar gepest, interessante discussies gevoerd en zelfs luid gezongen. Marcio was woest.

“Waarom doet Hans altijd zo raar als hij in je buurt is? Hoezo moest hij met je mee de keuken in en praat je met hem over je gevoelsleven? Ik kan dat echt wel verstaan…” “Hans?” lachte ik verbaasd. “Die is getrouwd met Suus. We kennen elkaar al twintig jaar.” Dat laconieke antwoord was de druppel. Zijn ogen werden groot en hij smeet met keukenspullen. Ik bleef rustig. Toch sloeg ik vanaf dat moment dicht. Dat is het dubbele van zieke achterdocht: uiteindelijk vertel je niks meer omdat je partner er, hoe dan ook, van alles achter zoekt.

Het lag ook aan de cultuurclash. We waren twee continenten op één kussen en daar sliep de duivel tussen. Zijn claimerige gedrag benam me de adem. Het was alsof ik in een cocon werd geduwd. Het vuur doofde langzaam. Naar hem verlangen op momenten en plekken waar hij niet bij was, mocht ook niet. “Als je het maar niet ergens anders gaat halen…” Al klonk dat eerder angstig dan dreigend. For the record: in zijn land drinkt een echte vent geen thee ‘omdat-ie ‘m daarna niet meer omhoog krijgt’ en mag je nooit nee zeggen tegen je vrouw als ze sex wil. En vice versa.

Tijdens een vakantie met de kinderen op zijn eiland ging het fout. Hij verweet me plots dat ik niet jaloers was, dat ik hem met andere vrouwen liet dansen. “Dan houd je dus niet van me.” Godsamme, ik dacht dat ik gek werd. “Ik vertrouw jou, jij mij. Dat is een beginsel en principekwestie in een relatie. Als dat ontbreekt, dan is er geen solide basis. Dan is het snel voorbij”, schreeuwde ik. En dat was precies wat ik voelde: het was over.

Op zijn terrein durfde ik hem niet met het, eenzijdige, besluit te confronteren.  Een innerlijke stem waarschuwde: pas op, bescherm je kinderen. Was het moederinstinct, intuïtie? Hoe dan ook, ik deed de laatste dagen tot het vertrek alsof ik me niet zo lekker voelde. We namen afscheid terwijl ik wist dat het voor altijd was en hij dacht dat hij snel mijn kant op zou komen. In het vliegtuig, met twee slapende dochters half op schoot, huilde ik zacht. De opluchting bij thuiskomst was groot, al weet ik tot op de dag van vandaag niet precies waaraan ik ben ontsnapt.

Wat ik nu zeker weet is dat, als je passie en liefde in één hebt ervaren, je met geen mogelijkheid terug kunt naar lust of liefde alleen. Tomeloze hartstocht binnen een veilige relatie, dat moet mogelijk zijn, toch? Goed, er zijn legio mannen die het principe ‘dame op straat, hoer in bed’ aantrekkelijk vinden. Vind maar eens een exemplaar dat de realiteit van zo’n combinatie daadwerkelijk verdragen kan.

'Strikdiploma voor gevorderden: de puber voltooide het ‘practicum condoomgebruik’ met succes'Lees ook