Kinderen die in Eindhoven in het ziekenhuis hebben gelegen, zullen hond Zoë hoogstwaarschijnlijk kennen. Deze australian labradoodle is van Monique Kuijten (45) en zorgt ervoor dat zieke kinderen even aan iets anders kunnen denken.
“Het is heel bijzonder om te zien dat kinderen even hun situatie vergeten door Zoë”, vertelt ziekenhuisvrijwilliger Monique.
Monique heeft haar hond nu drie jaar. Ze merkte al gauw dat het een bijzonder dier is, zo vertelt ze. “Zoë is heel sensitief. Als we op straat bijvoorbeeld een huilend kind tegenkomen, gaat mijn hond er gelijk heen om te troosten. Daarnaast ging ze vaak mee naar het verpleeghuis, waar mijn moeder zat vanwege haar Alzheimer. Ze deed zoveel voor de bezoekers daar, mensen zochten echt steun bij mijn hond. Daardoor dacht ik: hier wil ik iets mee doen.”
Monique besluit een opleiding te volgen, waardoor Zoë mag worden ingezet als ziekenhuishond. Iedere donderdagochtend gaan ze naar de kinderafdeling in een ziekenhuis in Eindhoven. “Dan krijgt de hond een sjaaltje om, waardoor ze echt in haar werkmodus komt. Vervolgens bespreek ik met de pedagogische medewerkers bij wie Zoë langsgaat.”
Monique met haar hond:
Lees ook
Dát is nog eens een hulphond: trouwe viervoeter helpt kinderen oversteken
“Het verschilt per kind wat we gaan doen”, legt Monique uit. “Soms gaat Zoë een spelletje doen, dan moet zij raden onder welke beker een snoepje ligt. Of dan verstopt het kind haar knuffel en gaat Zoë ‘m zoeken. Voor sommige patiënten is dat ook goed voor hun mobiliteit, als daaraan moet worden gewerkt. Maar soms is het ’t belangrijkst als Zoë er gewoon is, bijvoorbeeld voor een belangrijke operatie of als een kind een pijnlijke injectie krijgt. Even steun zoeken in haar vacht is dan al voldoende.”
Helaas liggen de ziekenhuisbezoeken nu stil door de pandemie. “Dat is wel heel jammer. We kunnen op zich videobellen met de patiënten, maar dat werkt niet echt voor Zoë. Ik hoorde al van kinderen dat de hond wordt gemist. En wij missen hen net zo erg!”
Zoë met patiënt Olivia:
Zo heeft Monique al talloze mooie, maar ook schrijnende situaties gezien op de kinderafdeling. “Er was een meisje dat helemaal in haar eigen wereld leefde en niet wilde praten. Zoë kwam toen bij haar op bed liggen en ineens verscheen er een grote glimlach op het gezicht van het kind. Zo mooi om te zien.”
Af en toe gaat de hond ook mee naar Moniques werk. “Ook daar begeleidt Zoë soms jongeren met een extra ondersteuningsbehoefte of gewoon om fijne wandelingen te maken. Zo praten werkt veel beter dan tegenover elkaar aan een tafel zitten.”
“Maar aan het begin vond ik het heel moeilijk om de kinderafdeling te betreden”, verzucht Monique. “Het deed echt pijn aan mijn moederhart om al die zieke kinderen zo te zien. Het leek me veel te zwaar om te doen. Maar kinderen worden zó blij van Zoë. Het geeft een heel voldaan gevoel. Ja, daar doen we het allemaal voor.”
Je kunt de ziekenhuishond ook volgen op Instagram:
Dit bericht bekijken op Instagram
Lees ook
Denise geeft hondentherapie: ‘Zowel mijn honden als ik halen voldoening uit dit werk’
