In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Nia (32), moeder van drie. Zij had het zwaar na de geboorte van haar oudste.
“Aan de zwangerschap van mijn oudste ging een miskraam vooraf, dus de eerste weken was ik enorm angstig. Ik kon echt niet genieten en was bang dat er van alles mis zou gaan. Het verminderde pas na zo’n twintig weken, toen ik hem echt begon te voelen.
Daarna stortte ik me op het klaarmaken van de kamer en genieten van mijn groeiende buik. Een collega van me was tegelijkertijd zwanger, met haar kon ik wat ervaringen delen. Fijn, want in mijn vriendengroep was ik de allereerste zwangere. Ik had dus niet echt mensen om me heen waar ik steun en advies van kon krijgen.
Zo fijn als ik de tweede helft van de zwangerschap vond, zo moeilijk vond ik de kraamweek. Sowieso had ik flink pijn van de hechtingen, maar een kind krijgen vond ik vooral enorm overweldigend. Ik hield meteen van ‘m, dat wel, maar het voelde meer alsof ik een broertje had gekregen. Er was een soort afstand. Ook al voelde ik liefde voor mijn baby, het verlangen om hem te verzorgen en bij hem te zijn was er niet echt.”
“Mijn moeder was een fijne steun, maar verder waren die eerste paar maanden na de geboorte vrij eenzaam. Het contact met de inmiddels ook bevallen collega verwaterde, we verschilden te veel van elkaar om te blijven afspreken. En van mijn vriendinnen hoefde ik ook niet veel te verwachten. Natuurlijk appte ik hen wel berichten en fotootjes, maar daar kreeg ik niet veel op terug. Ja, een ‘o wat lief’, maar dat is meer vanuit een soort fatsoen dan dat het echt een gesprek is. Het voelde als eenrichtingsverkeer, omdat zij hier verder nog geen ervaring mee hadden.
Ik kon gewoon niet op heel veel plekken terecht, terwijl ik me toch echt wel heel overweldigd voelde. Dat werd erger toen ik weer aan het werk ging. Had ik net drie onregelmatige diensten gehad, wilde de baby wéér met geen mogelijkheid slapen. Op dat soort momenten was het ontzettend zwaar, ook omdat mijn man vaak ’s avonds weg was voor werk.
Ik heb die maanden meerdere keren gezocht op termen als ‘spijt van moederschap’ of ‘spijt hebben van kind krijgen’. En dat was heel confronterend, want van jongs af aan wist ik al zeker dat ik heel graag kinderen wilde. Ik kon hele avonden fantaseren en was geïnteresseerd in alles hier omheen. Maar nu ik een baby had, wist ik gewoon niet wat te doen. Waar was ik aan begonnen?”
“Inmiddels ben ik moeder van drie prachtige kinderen en is het helemaal goed gekomen. Ik ben hartstikke gelukkig. Bij de tweede en derde ging het beter, ik wist beter waar ik mee bezig was. En toen zaten mijn vriendinnen ook in dezelfde fase, wat voor mij ontzettend veel verschil maakte. Pas toen merkte ik wat ik allemaal écht gemist had de eerste keer.
Als ik nu iemand met een baby feliciteer zeg ik geen ‘en nu lekker genieten’ meer, want dat legt enorm veel druk op een kersverse moeder en vader. Tuurlijk valt er wat te genieten, maar het brengt ook ontzettend veel werk en moeite met zich mee. Daar mag best wat vaker aandacht voor zijn. En merk je dat je er moeite mee hebt? Vertel het aan anderen en duw jezelf het huis uit. Ga op zoek naar mensen die je ervaring delen, ook als je die niet direct om je heen vindt.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Chloé (31) had hyperemesis gravidarum: '8 opnames gehad, echt alles deed pijn'
