In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Natasja (29). Zij kreeg hechtingsproblemen na de bevalling van haar tweeling (nu 7 maanden).
“Het begin van de zwangerschap ging best prima. Ik was heel moe en misselijk, maar dat hoort erbij. Voor de derde echo ging ik alleen naar het ziekenhuis – coronamaatregelen – en daar zei de verpleegkundige doodleuk: ‘ik neem aan dat je weet dat het er twee zijn?’ Nou, niet dus. Totale verrassing.
Toen ik het ziekenhuis uitging had ik buikpijn, waardoor ik wat moeilijk liep. Ik dacht dat het spanning was door het nieuws en wilde me niet aanstellen: straks moest ik er tenslotte twéé baby’s uitpersen. Even doorbijten, Natasja. Maar het werd alleen maar erger. De pijn bleek door een cyste te komen. Hij zat om mijn eierstok gedraaid en moest operatief verwijderd worden, terwijl ik dus met twee meisjes in mijn buik liep. Het kon gelukkig met een kijkoperatie, maar spannend was het wel.
De rest van de zwangerschap was moeilijk, genieten vond ik lastig. Ik was bang voor complicaties, zoals het tweeling transfusie syndroom. Wat als de een al het bloed uit de placenta kreeg en de ander het niet zou halen? Ik haalde me allemaal dingen in mijn hoofd, maar gelukkig verliep alles verder goed.”
“Bij 35 weken dienden de meisjes zich aan. Een bevalling van 26 uur volgde. Toen ik ging persen stond de kamer vol artsen en extra handjes, want een tweeling neemt altijd veel werk met zich mee. Mijn eerste, Bente, wilde niet: na een halfuur werd ze met de vacuümpomp gehaald. Ze kwam er helemaal blauwpaars uit, zonder geluid, en ook in de kamer werd het akelig stil. Dan weet je dat het niet goed zit. Ze werd een paar seconden naast me gehouden en toen weggebracht voor verder onderzoek. Ik had geen idee wat er mis was.
Ik moest Milou er ook nog uit krijgen, dat ging gelukkig vlot. Vijf minuten later was ze er: met heel veel kabaal, een stuk kleiner en vuurrood. Zij werd wél meteen op mijn borst gelegd. Het was heel tegenstrijdig: ik was blij, maar maakte me vooral zorgen. Omdat Milou zo klein was, moest ze in een couveuse. We mochten gelukkig wel samen op een kamer terwijl Bente nog werd onderzocht.
Het duurde ruim vier uur voor we meer hoorden. Dat tweeling transfusie syndroom waar ik bang voor was, had alsnog spontaan opgetreden tijdens de bevalling. Bente gaf toen al haar bloed aan Milou, waardoor ze zelf zuurstofgebrek kreeg. De arts vertelde ons dat ze drie dagen lang in slaap moest blijven, gekoeld op 33,5 graden. Ze wisten niet of ze het zou halen.”
“We bleven uiteindelijk drie weken in het ziekenhuis. Bente haalde het, wat fantastisch is, maar door de heftige start voelde ik die blijheid toen niet volledig. Uit een soort zelfbescherming, had ik last van hechtingsproblemen. Ik durfde me niet aan hen te hechten omdat ik bang was dat we ze alsnog zouden verliezen. En daarnaast ben je ook niet thuis, in je eigen omgeving, maar in een ziekenhuis en Ronald McDonald huis. Het was fijn dat dit er was, maar echt álles is ineens anders.
Op slot en in de overlevingsstand, dat was mijn status. Ik ging door met moederen voor de meiden, maar voelde hier bijna niets bij. Met een tweeling is het doorgaan, doorgaan, doorgaan. Er is geen tijd om stil te staan bij trauma’s als dit. Daardoor ging het met mij steeds slechter. Ik flipte om de kleinste dingen, bleef maar doemdenken en kon niet omgaan met stress of prikkels. Lastig, met een tweeling. Pas na een maand of drie begon het enigszins bij te trekken.”
“Ik heb sinds de bevalling veel gehuild, maar écht verwerken? Nee. Daarom ben ik nu gestart met EMDR, ik hoop dat dit zal helpen. De therapie maakt in ieder geval heel wat bij me los, veel onderdrukte emoties. Het is pittig om alles te herbeleven, zeker omdat ik ondertussen ook gewoon voor de tweeling moet zorgen. Inmiddels kan ik gelukkig meer genieten van de meiden, de hechtingsproblemen verdwijnen naar de achtergrond. Ze zijn wat ouder en spelen meer samen, dat helpt ook mee.
Ik hoop vooral een betere balans te vinden. Zij staan altijd op nummer een, maar ik ben zelf óók belangrijk. Je moet je als moeder goed voelen om goed te kunnen zorgen. Ik denk dat veel nieuwe moeders daar wel moeite mee hebben, wat hun situatie ook mag zijn.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Erica (37): 'Ik wilde juist nóg een baby, mag ik er nu niet over 'zeuren'?'
