In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk’ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Nadia (35), moeder van vier (13, 10, 7 en 2). Ze is gek op haar kinderen, maar ook op haar werk, en daar houdt ze regelmatig een schuldgevoel aan over.
“Ik ben van nature positief ingesteld en sta dankbaar in het leven, maar wow: ik ervaar het moederschap echt als heel zwaar. Ik combineer mijn relatief grote gezin met drie dagen werken en die balans is heel moeilijk te vinden. Voor mijn gevoel doe ik altijd iemand tekort, ook al wéét ik dat dit niet zo is. Als ik werk, zijn ze bij hun vader of oma: ze komen helemaal geen liefde of aandacht tekort.
Toch voel ik elke dag een enorm schuldgevoel, vooral als ik zie dat de kinderen het jammer vinden als ik ’s ochtends de voordeur achter me dichttrek. Als ik de jongste een keer meer aandacht geef, ben ik bang dat de oudste zich gepasseerd voelt en andersom. Het voelt alsof ik in een soort spagaat zit.
Ik wil alle ballen hooghouden, ervoor zorgen dat ze na school ook nog leuk kunnen sporten en met vriendjes af kunnen spreken, maar het is zó veel. En er mislukt altijd wel iets, hoe klein ook, waar ik dan meteen een rotgevoel aan overhoud.”
“Het liefst zou ik al mijn kinderen de hele dag om me heen hebben. Ik heb overwogen te stoppen met werken, maar in the end vind ik dat óók heel leuk om te doen. Daarnaast word ik een leukere moeder door mijn werk. Daar laad ik mezelf op, daar kan ik weer even Nadia zijn in plaats van ‘mama’. Dat is ook belangrijk.
Alle vier onze kinderen waren bewuste keuzes, en ik ben ook ontzettend blij met ze, maar ik denk wel dat ik heb onderschat hoeveel erbij komt kijken. Het is gewoon moeilijk. Van anderen krijg ik vaak te horen dat wij alles ‘zo lekker voor elkaar hebben’, maar zij zien niet hoeveel hard werk daarachter schuilgaat. Dat mijn man zijn werkschema volledig om het mijne heen heeft moeten vormen, of dat ik soms met migraine op bed lig als alles te veel wordt.
Erover praten met mensen vind ik moeilijk, daar moet ik me bij iemand heel veilig voor voelen. En toegeven dat dingen moeilijk zijn voelt toch een beetje als falen. Mijn kinderen zijn mijn hele wereld, maar had ik er misschien later aan moeten beginnen? Ben ik de enige met zo’n schuldgevoel? Wordt het makkelijker als ze ouder worden? Ik heb geen idee. Maar de angst die je voelt als moeder, dat verantwoordelijkheidsgevoel, dat is wel echt veel intenser dan ik had verwacht.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Lizzy's vriend verliest na auto-ongeluk grip op emoties: 'Hij is een andere vader'
