Maar eigenlijk kwam het daarna steeds vaker terug. Vooral ’s nachts, wat het enger maakte: ik kan dan minder goed relativeren. Het voelde vaak alsof het aan mijn hart lag en ik de volgende ochtend niet zou halen. Soms hyperventileerde ik passief; niet dat harde hijgen, maar verkeerd ademhalen waardoor ik duizelig werd en tintelingen voelde. Geen pretje.

Ik heb meermaals de huisarts gebeld voor advies en ben ook een keer langs geweest. Ze keken alles na, maar konden niets vinden. Ik dus weer terug naar huis, waar ik vervolgens vijf keer per week doodsbang in bed lag. Ik ontwikkelde een angst voor die angst. Door het slaaptekort functioneerde ik minder goed op werk en werd ik ook een soort hypochonder: binnen een kwartier tijd kon ik voor mijn gevoel terminaal zijn. Ik werd vooral ook heel bang voor mijn kleintje: wat als mij iets zou overkomen?”

Medicatie

“Ik ging terug naar de huisarts en kreeg een doorverwijzing naar de psycholoog, plus een recept voor antidepressiva. Daar stond een kanttekening bij: ‘de klachten worden eerst erger, maar daarna merkt u verschil’. Nou, na anderhalve week ben ik ermee gestopt, het was niet te doen. Ik durfde de hond niet meer uit te laten, geen boodschappen te doen, niet meer te rijden of niet alleen thuis te zijn met de kleinste.

Ik kreeg ook overdag angstaanvallen, waar de kinderen bij waren. Ik probeerde zo goed en kwaad als het ging ademhalingsoefeningen te doen, maar in paniek zijn met je kinderen in de buurt is natuurlijk niet fijn. Omdat ik voor geen meter sliep, werd mijn lontje steeds korter. Ook dat vond ik moeilijk. Ik was altijd een spontane moeder met engelengeduld, maar dat verdween hierdoor.”

Drie stoornissen

“Uiteindelijk diagnosticeerde de psycholoog me. Ineens was ik drie stoornissen rijker: een piekerstoornis, paniekstoornis én een angststoornis. Het hele feestpakket. Ik was altijd een stabiele meid met boerenverstand, dus ik dacht dat ik ineens rijp was voor het gesticht. Gelukkig blijkt dat hartstikke mee te vallen.

Inmiddels kan ik er beter mee omgaan, mede dankzij EMDR. In mijn hoofd is het nog wel onrustig, maar duidelijke grenzen stellen helpt. Ook in het moederschap. Ik heb een fantastisch gezin waar ik heel blij mee ben, maar je loopt jezelf snel voorbij. Daarom zie ik uit naar de winter: een iets rustigere periode waarin we als gezin meer tijd hebben voor elkaar.”

Moedermaffia

“Waar ik vooral moeite mee heb, is de respons van de buitenwereld. Bij een gebroken been of zichtbare aandoening is er vaak wel begrip, maar bij iets psychisch niet. Mensen doen het vaak af als ‘doe wat ademhalingsoefeningen en ga door’, maar het kan soms echt heel pittig zijn. Zeker als je niet het gevoel hebt dat je het met anderen kunt delen. Je voelt je snel eenzaam.

En voor je kids hoor je nu eenmaal klaar te staan, óók als je een stoornis hebt. Dat is zo, en zo voel ik dat ook, maar de moedermaffia ben ik wel echt zat. Al die oordelen die men zo snel klaar heeft staan. Steek liever je poot uit en help iemand, als je denkt te zien dat iets niet helemaal lekker gaat. Vraag ernaar, bied hulp aan, het maakt niet uit wat je doet. Maar kap met dat oordelen.

En zit je nu in hetzelfde schuitje als ik, met één of meerdere stoornissen? Ga je angsten dan niet uit de weg, maar ga ze juist aan. Langzaamaan krijg je meer vertrouwen in jezelf.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen – moedermaffia gerelateerd of niet -en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Marcia kreeg 3 psychoses door slaaptekort na bevalling: 'Ik deed alsof ik doodging'Lees ook