In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk’ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Laurence (49), moeder van twee zoons en een dochter. Nu ze terugkijkt op hun babytijd, besefte ze pas hoe zwaar ze dat eigenlijk vond.
“Voordat ik kinderen had dacht ik in ideaalbeelden. Lekker met de baby naar het strand, die dan pruttelend op een kleedje zou liggen terwijl ik aan mijn tan werkte. In werkelijkheid graait zo’n baby natuurlijk wagonladingen zand naar zich toe, verplaatst-ie zich elke twintig seconden en kom je gestresster thuis dan je er naartoe ging. Ik ben bepaald niet dom, maar heb me altijd afgevraagd hoe het mogelijk was dat ik nooit heb geanalyseerd of dit goed bij me zou passen, kijkend naar mijn karakter en levenservaring.
Bij mijn laatste twee zwangerschappen had ik in het eerste trimester last van een soort prenatale dip. Depressie vind ik een te groot woord, maar de klachten waren best intens: ik wilde de zwangerschap eigenlijk niet meer. Bij elk toiletbezoek hoopte ik op een spontane miskraam. Gelukkig verdween dat, beide keren, na drie maanden.”
“Maar als ik nu terugkijk op de tropenjaren, waarin ze alledrie nog klein waren… Poeh. Ik ben zo blij dat de babytijd achter me ligt. Op dat moment realiseerde ik me dat niet zo, maar nu ik erop terug kijk voelde ik me écht alleen maar in dienst staan van anderen. Er was zó weinig tijd voor mezelf. Daardoor kreeg ik al heel snel een kort lontje. Mijn ongeduld met kinderen kwam flink aan de oppervlakte en ik schoot sneller uit mijn slof dan voorheen. Eerlijk? Ik keek de kinderen groot en dacht: doe mij maar pubers.
Natuurlijk was het niet alleen kommer en kwel en heb ik ook genoten van die kleine mensjes. Maar ik had de kinderen meer een speelmoeder gewenst, in plaats van een regelmoeder. Ik probeerde alles zo perfect mogelijk te doen, qua huishouden en sociaal leven, zodat ik niet alles uit het pre-kindertijdperk zou verliezen. Misschien had ik de controle meer los moeten laten. Pas toen ik uren vrijmaakte om – alleen voor mezelf – te sporten, merkte ik dat ik óók nog steeds Laurence was. Niet alleen moeder en regelneef.”
“Ik heb altijd gedeeld hoe ik hierin stond, al zag ik het minder zwaar toen ik er nog middenin zat. Je legt je dan neer bij de situatie en je gaat dóór. Maar ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik kleine kinderen niet zo fantastisch vind. Mijn vriendinnen weten er vanaf, mijn collega’s ook.
Wel verpak ik het vaak luchtig. Mijn ex-man en ik grapten vroeger al vaak: ‘Twijfel je over kinderen? Kom gerust bij ons langs, dan ben je zo genezen’. En als men verder vroeg, waren we goudeerlijk over de donkere wolken die ook bij het ouderschap komen kijken.
Ook richting mijn eigen kinderen sprak ik dit uit. Uiteraard niet toen ze nog klein waren, maar wél toen ze de leeftijd hadden om daar een normaal gesprek over te voeren. Ik vertelde hen ook hoe mooi ik het vond om te zien dat zij anders waren. Mijn dochter geeft nu bijvoorbeeld les op een basisschool en is geweldig met kinderen. Het is prachtig om te zien dat ze tegen mijn stroom in zwemmen. Dat betekent dat ze echt nadenken over wat goed bij hén past.”
“Ik ben gewoon niet in de wieg gelegd voor de babytijd. Dat weet ik nu. Gelukkig kan ik wel zeggen dat ik beter ben met pubers en jongvolwassenen. Ook dat brengt zijn uitdagingen met zich mee, maar die vond ik veel beter te handelen dan de babyjaren.
Mijn dochter vraagt nu of ik met haar mee wil stappen en is eigenlijk ook een soort vriendin van me. Mijn ene zoon luistert aandachtig naar mijn zakelijke adviezen en geeft dagelijks een dikke knuffel, vergezeld door een ‘I love you’. En mijn andere zoon, die het erg lastig had in zijn puberteit, keert langzaamaan terug naar de fijne normen en waarden die we hem jarenlang aanleerden. En al die dingen bij elkaar voelen goed: dít is waar ik het voor deed als moeder. Ik ben super gelukkig met mijn drie volwassen kinderen.”
“Als je twijfelt of je moeder wilt worden, loop dan eens wat dagen mee met iemand die een baby heeft. Probeer van dichtbij mee te maken hoe zo’n leven eruitziet en maak dán je keuze.
Tegen andere vrouwen die nu middenin de babytijd zitten, zou ik willen zeggen: besteed ook genoeg aandacht en tijd aan jezelf. En praat erover met iemand. Er zijn gelukkig meer vrouwen die niet standaard op een roze wolk belanden, dat zie je al aan deze rubriek.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Paulines postnatale depressie: 'Voelde me een onbetaalde oppas, verschrikkelijk'
