In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Jolien (33), moeder van een zoon (4 maanden). Zij kreeg na de bevalling last van ernstig slaaptekort, waardoor ze steeds meer angsten kreeg, soms in combinatie met nachtmerries en slaapverlamming.
“Begin augustus beviel ik van ons eerste kindje, een zoon. Na de bevalling kreeg ik te maken met extreme slapeloosheid. De eerste vijf nachten sliep ik nauwelijks of zelfs helemaal niet. Waarschijnlijk was het een combinatie van hormonen en nasleep van de weeënopwekkers die ik kreeg. Het hielp niet mee dat ik wist dat mijn moeder na mijn geboorte een kraambedpsychose kreeg, waardoor ik héél alert was op mijn eigen situatie. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat ik ook die kant op zou gaan.
Je snapt dat ik het door die focus alleen maar erger maakte. Na een paar beroerde nachten was ik bang voor hechtingsproblematiek met mijn kind, dat mijn relatie hierdoor op de klippen zou lopen of dat ik zelfs ergens opgenomen zou moeten worden. Ik zat 24/7 enorm vast in mijn eigen hoofd en de ene angst liep over in de ander. Door de extreme vermoeidheid kon ik mijn zoon niet eens een flesje geven: ik had de energie er niet voor.”
Na 3 miskramen is Doris (39) klaar met andermans aannames over haar kinderwens
“Na 5 dagen ben ik naar de huisarts gegaan, die me slaapmedicatie voorschreef. Die hielp niet goed, het niveautje zwaarder ook niet. De medicatie zorgde er helaas wel voor dat ik heftige nachtmerries kreeg, waardoor ik uiteindelijk ook bang werd voor het in slaap vallen zélf.
Ik heb ook een keer of vijf last gehad van slaapverlamming: dat je lichaam slaapt, maar je geest wakker is. De eerste keer lag ik op de bank, met mijn zoontje op mijn borst. Ik kon niets zeggen of bewegen en hoorde ook voetstappen achter me, een soort hallucinatie. Ik probeerde mijn vriend aan te tikken met mijn voet, maar dat lukte dus niet. Het was kort, maar heel beangstigend.
De andere keren kwam de slaapverlamming ’s nachts. Ik moest het over me heen laten komen, want je ontsnapt er niet zomaar aan. Het zorgde ervoor dat ik nóg banger werd om in slaap te vallen. Daardoor kreeg ik nare gedachten: ik wilde mezelf pijn doen zodat ik die gedachtes even kon uitschakelen. Toen besefte ik dat ik meer hulp nodig had.”
“Twee weken na de bevalling ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Ze gaven me andere slaapmedicatie, waarmee ik een aantal redelijke nachten maakte. Dat hielp al, ik kon weer iets helderder nadenken. Met het nummer van een psychiater op zak werd ik naar huis gestuurd, waar ik een aantal weken heb aangemodderd. De angsten van eerder verdwenen, maar die verving ik met de angst om verslaafd te raken aan die slaapmedicatie.
Ik heb heel veel op mijn vriend, familie en vrienden moeten leunen. Wat heel moeilijk was, want je wilt niet afhankelijk zijn. En bovendien: ik was toch zijn moeder en moest voor hem kunnen zorgen? Tegelijkertijd had ik momenten dat ik naar hem keek en niet wist wat ik met hem aan moest. Het verliefd zijn op je kind, die roze wolk, dat heb ik de eerste twee maanden compleet gemist.”
“Inmiddels loop ik bij een psycholoog en kan ik de medicatie hopelijk snel afbouwen. Ik kan steeds meer genieten van ons zoontje, maar ik heb er mentaal een behoorlijke klap van gekregen. Daarom deel ik nu mijn verhaal hier, om andere vrouwen te laten zien dat openheid helpt. Ik was er zelf redelijk snel bij, het had allemaal nog veel heftiger gekund. Schaam je dus niet en wees niet bang om aan de bel te trekken. Zoek hulp, want die ís er. Instanties, maar ook de mensen om je heen.
Ik heb geleerd dat je het als moeder niet allemaal alleen hoeft te doen, al zijn we snel geneigd om wel zo te denken. Als je tijd nodig hebt om in die rol te groeien, is dat helemaal oké. Ook als je daar hulp bij nodig hebt.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Anneke herkende na bevalling haar borstkanker niet: 'Dacht dat het melkklieren waren'
