In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Deze keer de beurt aan Fiona (32), moeder van een zoon (4) en dochter (2). Toen zij weer aan het werk ging na haar verlof, bleek dit eigenlijk veel te zwaar.
“Na de geboorte van onze zoon was het even flink wennen: een baby pleegt een flinke aanslag op je nachtrust, zeker als je na een paar maanden gewoon weer vier dagen per week werkt. Maar we waren hartstikke gelukkig met onze kleine en ik vond het moederschap goed te doen. Mijn partner wilde na een jaar wel voor een tweede gaan. Ik vond het vrij snel, maar dacht: ach, ik raak toch niet meteen zwanger. Wel dus. Drie maanden voordat onze oudste twee werd, werd onze dochter geboren.
De bevalling verliep soepel, maar ik kreeg het na een paar dagen zwaar. Ze spuugde veel, huilde maar door en de gebroken nachten braken me veel sneller op dan de eerste keer. De eerste dagen was er natuurlijk nog veel hulp, maar daarna moest ik al vrij snel weer op de been zijn, er liep tenslotte nóg een kleine rond die mijn aandacht nodig had. Ik stond meteen áán, er was veel minder rust dan bij de eerste.”
Amy spreekt haar dochter (16) niet meer na grote ruzie: 'Mijn hart blijft breken'
“Ik betrapte mezelf steeds vaker op sombere gedachten. Wanhoop ook, soms. Als mijn dochter nachts maar bleef huilen sprak ik haar toe als een volwassene: ‘Wat wil je nou? Zeg dan.’ Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Mijn wolk was niet zachtroze, maar grijs. Als ik praatte over het slaaptekort en hoe moeilijk ik het vond, een tweede, reageerden veel mensen ‘dat het erbij hoort’. Ik dacht alleen maar: waarom begrijpt niemand hoe ik me voel?
Natuurlijk hielp mijn partner als hij er was, maar ik cijferde mezelf te vaak weg. Als ik een keer een uurtje rust had, moest ik van mezelf meteen het huishouden doen. Rust pakken vond ik altijd al moeilijk, maar met twee kleintjes kreeg ik dat helemaal niet meer voor elkaar. En als je ouders en schoonouders al vaste oppasdagen hebben, ga je hen niet ook nog inschakelen voor het weekend, omdat je moe bent. Dus ging ik door.”
“Na mijn verlof moest ik weer aan het werk. Ik had al wel een paar keer met de praktijkondersteuner gepraat omdat ik aanvoelde dat ik er mentaal eigenlijk nog niet helemaal klaar voor was. Tegelijkertijd had ik er juist zin in: even tussen die vier muren uit en denken over iets anders dan luiers en gehuil.
Maar dat enthousiasme maakte niet uit. Het eerste wat ik deed toen de receptionist me begroette, was huilen. Ik was eigenlijk hartstikke overweldigd en opgebrand, maar zette tóch door. In die overlevingsmodus hield ik het anderhalf jaar vol, vraag me niet hoe. Daarna ging de vlam uit, een burn-out.”
“Achteraf gezien vind ik dat helemaal niet gek: je lichaam ís er helemaal nog niet, na twaalf weken. Je zit nog vol hormonen, je nachtrust is weg, misschien geef je nog borstvoeding of heb je lichamelijke ongemakken overgehouden aan je bevalling. In alle opzichten loop je nog achter de feiten aan. Maar op het werk is de verwachting wel dat je er weer voor de volle honderd procent bent. Niet zeventig.
Onze maatschappij zet al stappen als het gaat om uitgebreider verlof, maar ik denk dat er nog meer winst te behalen valt. Laten we het meer zien als een soort reïntegratie, in plaats van meteen weer in het diepe te moeten springen.”
Miss Montreal herkende zichzelf niet meer tijdens burn-out: 'Alleen maar gehuild en gekotst'
“Ruim een jaar later ben ik weer aan de beterende hand. Maar die roze bril heb ik niet gehad. Soms voel ik me een loedermoeder als ik mijn kinderen tijdens de vakantie gewoon naar de opvang breng, zodat ik even een moment voor mezelf heb. Door het oordeel of de reacties van anderen voel ik me soms een slechte moeder. Tegelijkertijd denk ik: lange tijd zorgde ik niet goed voor mezelf, daar werd uiteindelijk ook niemand beter van.
Met mijn baan ben ik gestopt. Ik wil eerst weer een lieve en geduldige moeder zijn, in plaats van een goede medewerker. Ik vind het moeilijk dat het mij niet lukte om zowel op werk- als privégebied honderd procent te geven, maar ik kies nu voor mijn gezin en gezondheid.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Zwanger op de psychiatrische afdeling: 'Ik was bang voor álles'
