Keizersnede

“Mijn zwangerschap was erg pittig, onder andere door zwangerschapsdiabetes. In week 37 werd ik ingeleid voor de bevalling, maar de hartslag van mijn dochter daalde daarbij erg hard. Daardoor moest ik met spoed een keizersnede ondergaan. Ik kreeg halverwege de operatie een paniekaanval: het voelde alsof ik geen lucht kreeg en alles fout zou gaan. Mijn dochter huilde ook niet meteen toen ze werd gehaald, waardoor ik dacht dat ze dood was. Al met al een heel heftige ervaring. Ik heb mijn kinderen ook pas drie uur later voor het eerst vast kunnen houden.

De dagen daarna moesten we in het ziekenhuis blijven. Ze hielden mijn dochter goed in de gaten, en dat bleek terecht: regelmatig gingen alle piepjes af omdat ze slecht of niet ademde. Dan kwamen verpleegkundigen naar binnen rennen, maar kon ik zelf niets doen door mijn buikwond. Ik voelde me ontzettend machteloos, een slechte moeder. Daar kwam nog bij dat borstvoeding ook niet wilde lukken, iets wat ik juist héél graag wilde doen.”

Moederschap

“’s Nachts sliep mijn man bij me, maar overdag was ik grotendeels alleen door de covid-19 maatregelen. Steeds vaker kreeg ik depressieve gedachten. Gelukkig zag het personeel dat ook, en mochten mijn moeder en schoonmoeder – bij hoge uitzondering – op bezoek komen.

Na een week mochten we naar huis en probeerde ik aan mijn herstel te werken. Ik vond het heerlijk om mijn kinderen vast te houden en met ze bezig te zijn, maar de twijfel sijpelde er altijd doorheen. Had ik niet beter kunnen wachten? Waarom voelde het niet zoals ik dácht dat het zou voelen? Hoe mooi het moederschap ook is, ik ervaarde vooral angst en spanning. Die overheersende moederliefde ontbrak. Er hing een soort waas om me heen, ik genoot gewoon echt niet van deze periode.”

Nog een operatie

“Toen ik eindelijk weer goed op de been was, kreeg ik een enorm heftige buikpijnaanval. Na een minuut of vijf ging het over, maar een paar uur later kwam het nog heviger terug. Ik kon niet meer opstaan, lopen, niets. Met de ambulance moest ik naar het ziekenhuis, waar bleek dat het om een ontstoken galblaas ging.

Nog geen drie weken na mijn keizersnede moest ik weer onder het mes. Ik geloofde het bijna niet. Ik kon al niet genieten van deze tijd, en nu kwam dit er ook nog eens bovenop. Gelukkig bleek deze operatie het einde van alle fysieke ongemakken en kon ik me daarna wat meer richten op mijn emoties.”

Tijd heelt

“We zijn nu een jaar verder en tijd is hierbij voor mij het allerbelangrijkst geweest. Ik verdronk in het leven waarin mijn kinderen de énige focus waren. Toen ik na drie maanden weer stage ging lopen, trok me dat uit die grijze waas. Het was een opluchting, werken. Ik merkte dat ik zin kreeg om weer thuis te komen, de kinderen in bad te stoppen en alles met veel meer liefde te doen.

Dat is wat ik wil meegeven aan andere vrouwen in hetzelfde schuitje: probeer iets te vinden wat, ook met kinderen, echt van jezelf is. Voor mij was het werk, maar het kan natuurlijk van alles zijn. Want hoeveel hulp en liefde er ook komt uit je omgeving, je moet het uiteindelijk zélf doen. Dus let erop dat je je eigen behoeften niet volledig aan de kant schuift. Ik vind mijn kinderen het allermooiste in het leven, maar het is heel belangrijk om ook eerlijk te zijn over de minder zonnige kanten van het moederschap.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Ingrid kreeg longembolie door haar keizersnede: 'Nog nooit zúlke pijn gevoeld'Lees ook