Maar daar was het nog niet mee klaar. Mijn zoontje bleek last te hebben van zeer ernstige reflux, waardoor hij na elke voeding wel zes tot acht keer gigantisch moest spugen. Soms een meter ver. Ons hele huis rook naar kots, het zat echt in alle hoeken en gaten.

Door dat continue overgeven raakte zijn slokdarm ontstoken, waardoor hij begon te huilen van de pijn. Of liever, krijsen. Op slechte dagen ging hij 18 uur tekeer. Hoe langer deze situatie voortduurde, hoe wanhopiger ik werd: pas na vijftien maanden kwam verbetering.”

3x Zeg Eens Eerlijk: 'In coma op de intensive care, met mijn baby in mijn armen'Lees ook

Geen hulp

“Tot mijn eigen verbazing hoorde ik mezelf zeggen dat ik graag zo snel mogelijk een tweede wilde. Ja, ik vond de babytijd een ramp, maar ik was bang dat ik later niet meer zou durven. Dus daar gingen we, we kregen een tweede. Deze keer hield ik een baarmoederontsteking over aan de bevalling. Ik lag weer in de kreukels, en ook onze tweede had last van reflux. Weer een huilbaby, alles begon weer van voor af aan.

Mijn vriend werkte onregelmatig, dus vaak stond ik er alleen voor tijdens het gekrijs en gespuug. Ik stortte compleet in. Toen ik mijn man vertelde hoe ondraaglijk moeilijk ik alles vond, bagatelliseerde hij mijn verdriet. Hij vond het niet nodig naar de huisarts te gaan of hulp te zoeken, ‘het zou vast vanzelf overgaan’. Daardoor heb ik veel te lang rondgelopen zonder hulp, alleen. Ik heb me zo vaak alleen, depressief en wanhopig gevoeld… Ik denk dat ik nu veel steviger in mijn schoenen zou staan als ik toen wél hulp had gekregen.

Het grootste probleem is namelijk dat ik PTSS-achtige klachten heb ontwikkeld door al het gehuil. Als een van onze kinderen een huil- of driftbui krijgt, raak ik volledig over mijn toeren. Als ik te lang alleen ben en geen hulp kan vragen, geeft dit enorm veel stress. Ik durf hierdoor niet meer alleen te zijn met mijn kinderen, uit angst dat er eentje gaat huilen en ik vervolgens doordraai. Mijn vriend werkt nog steeds onregelmatig, dus moet ik voor elke nacht- of weekenddienst de hulp van een opa of oma inschakelen. ”

Moeilijke periode

“Met de kinderen gaat het inmiddels gelukkig hartstikke goed, ze zijn blij en gezond, maar met mij gaat het slechter dan ooit. Ik blijf amper overeind in het moederschap en ik schaam me daarvoor. Het doet me heel veel verdriet dat ik niet heb kunnen genieten van hun babytijd. Ook neem ik het mijn vriend kwalijk dat hij er niet genoeg voor me was, ik heb me zó alleen gevoeld.

Na meerdere rondes psychologen, psychiaters en medicatie ben ik nu begonnen met EMDR om alles te verwerken. Ik hoop dat dit ervoor zorgt dat ik weer alleen durf te zijn met mijn kinderen, zonder die heftige, fysieke reactie daarop. Zo graag zou ik me iets zelfverzekerder willen voelen als moeder, al is het maar een dag.

Ik deel nu mijn verhaal omdat ik vind dat er meer aandacht moet komen voor het leven na een huilbaby. Overal waar ik mijn verhaal deed, kreeg ik het gevoel dat ik me aanstelde. Maar het is zo ontzettend slopend. Ik wil anderen laten weten dat het niet aan hen ligt, en dat ze écht moeten vragen om hulp. Net zo vaak tot iemand luistert. Het ligt niet aan jou, het ís zwaar. Gun jezelf die begeleiding.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Charifa was hoogzwanger toen haar man overleed: 'Hij was zo'n vader die je in films ziet'Lees ook