In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Charly (33). Zij is moeder van drie kinderen (7, 5 en 3) en verloor haar man in 2020 aan zelfdoding.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 (dit kan 24/7) of ga naar www.113.nl.
“Mijn man was altijd de optimist van de groep. Creatief, super druk, goeie baan – hij wilde altijd alles uit het leven halen. Zo leek het in ieder geval, ook voor mij. Tot in januari 2020 ’s nachts ineens de politie voor de deur stond. Totáál onverwacht. Ik was in shock, dus heb het niet meteen met de kinderen gedeeld. Ze zijn de volgende ochtend naar school gestuurd, zodat ik kon bedenken hoe ik dit in godsnaam moest vertellen.
Op aanraden van Slachtofferhulp heb ik wel verteld dat papa dood was, niet ‘weg’. Mijn oudste dochter vuurde meteen vragen op me af: ‘Hoe gaat nu mijn verjaardag? En die van papa? En mama, wie gaat jou helpen dan?’ Mijn zoontje (toen 2 jaar oud) liep weg en kroop na een halfuur op mijn schoot. ‘Papa dood, ik ben boos. Niet verdrietig, boos’. Mijn jongste dochter was toen een jaar oud, dus die had helemaal nog geen idee.”
Met je pasgeboren baby op de ic: 'Ik lag in coma, maar hij werd rustig van mijn warmte'
“Ik wist meteen dat ik hun leven verder zo constant mogelijk wilde houden, dus de week daarna gingen ze gewoon weer naar school. Maar ja – in maart kwam de lockdown. Alle het ritme en onze normale patronen waren weg. De hel, als je sowieso al in een zwart gat zit. Ik kon voor mijn depressie gelukkig hulp krijgen, en begeleiding in mijn verwerking. Maar toch, als ik terugkijk op die periode was het gewoon rampzalig.
Nu, ruim twee jaar later, speelt zijn onverwachte zelfdoding nog elke dag een rol. De afgelopen twee jaar heb ik hen steeds iets meer uitgelegd over de situatie, in kleine stappen. Mijn zoon is erg open over wat hij voelt en zegt regelmatig dat hij papa mist, of dat hij samen met lego zou willen spelen.
Mijn oudste klapt dicht als het over haar vader gaat, dus bij haar moet ik echt vragen hoe het gaat. Ze is vooral bang dat ze later ook ‘iets in haar hoofd’ krijgt, of dat mij hetzelfde overkomt. Logisch. Die angst heb ik ook. Maar gelukkig komen er soms ook mooie herinneringen bovendrijven, die ze ook durft te delen.”
“Ik heb het vooral moeilijk rond de kinderverjaardagen en zijn sterfdag. Dan komt er toch boosheid en onbegrip bovendrijven: waarom ben je niet hier? Waarom help je me niet bij het opvoeden? Dat zijn de momenten waarop het ouderschap zó anders is dan ik had verwacht, en ik even een potje flink wil janken.
Daar tegenover staan de mooie momenten, waarin ik mijn man terugzie in onze kinderen. De oudste heeft bijvoorbeeld precíes zijn gezicht en bouw, elke centimeter van haar doet me aan hem denken. Mijn zoon is de perfecte mix, en de jongste is weer precies haar vader. Het is mooi om te zien dat ze hem met zich meedragen, elke dag weer.”
“Een paar maanden na zijn dood moest ik ons huis verkopen, het ging financieel echt niet meer. Een tegenslag, want het liefst had ik de kinderen natuurlijk in ‘hun’ huis laten wonen. Ik vond op een halfuur rijden de huurwoning waar we nu in zitten. Net dichtbij genoeg, ik kan de twee oudsten naar dezelfde school blijven rijden. Omdat ze hoogbegaafd zijn en speciaal onderwijs volgen is dat me heel veel waard. Ik wil hen zoveel mogelijk stabiliteit bieden.
Ik merk wel dat ik soms in het gedachtepatroon ‘waarom ik?’ verval. Maar dan denk ik: dat zullen kankerpatiënten ook hebben, of mensen die een ander verlies te verwerken krijgen. Ik wil met mijn verhaal laten zien dat je toch door moet, hoe moeilijk ook. Als maar een iemand zich hierin herkent of iets eruit kan halen, is dat al mooi.”
Worstel je met gedachten over zelfdoding of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 (dit kan 24/7) of ga naar www.113.nl.
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Laura voelde maandenlang geen band met haar zoon: 'Ik werd er onzeker van'
