In Den Haag wordt getwijfeld of euthanasie ook voor kinderen tot twaalf jaar mogelijk moet zijn. Yvonne Velthuis (40) vertelt waarom ze de artsen vroeg het leven van haar pasgeboren dochter te beëindigen.
“Als je je kind zó ziet lijden, dat je bereid bent haar op te geven, is dat een besluit uit liefde, niet uit egoïsme.”
Yvonne: “Op 4 augustus 2004 is Kaydee geboren, het eerste kindje van mij en mijn toenmalige partner. Ik was toen al bijna 42 weken zwanger. Te lang, zo bleek later. In Almere was sprake van een babyboom en de verloskundigenpraktijk kampte met personeelstekort, waardoor afspraken steeds verzet of vergeten werden. Ik werk zelf in de zorg, dus ik weet hoe zwaar dat kan zijn. Ik wilde niemand tot last zijn, dus hield me stil.”
“Mijn zwangerschap verliep goed. Niets wees erop dat er iets mis kon gaan. Toen ik persweeën kreeg, werd ik naar het ziekenhuis gebracht, omdat de hartslag van de baby steeds wegzakte. De bevalling was zwaar. Het was te laat voor een keizersnede, maar Kaydee was inmiddels vier kilo en ze hebben alles op alles moeten zetten om haar eruit te trekken. Direct na de geboorte werd ze gereanimeerd.”
Lees ook
Verdeelde reacties Tweede Kamer over mogelijkheid euthanasie bij jonge kinderen
“Twee dagen na de geboorte bleek dat ze door zuurstofgebrek tijdens de bevalling nog amper hersenactiviteit had. Alleen de hersenstam functioneerde, wat inhoudt dat je kan ademen, slikken en knipperen met je ogen. Ik gaf meteen aan dat ik dat geen kwaliteit van leven vond. Zonder slaapmedicatie lag ze continu te stuipen. Ik wilde de beademing stoppen, maar kreeg van de artsen te horen dat als ze zou blijven ademen, dit de situatie was waar ik het mee moest doen.”
“Die woorden voelden heel hard. Ze gaven me het gevoel alsof ik dit kind niet goed genoeg vond, maar daar heeft het niets mee te maken. Iedereen wenst een gezond kind en als het ziek ter wereld komt dan deal je ermee. Maar mijn kind had geen kwaliteit van leven. Ik heb door mijn werk genoeg medische kennis om te weten hoe uitzichtloos haar situatie was. ”
Lees ook
Waarom euthanasie (nog) geen optie is voor ongeneeslijk zieke kinderen
“Volwassenen die geen kwaliteit van leven meer ervaren, kunnen euthanasie plegen. Bij kinderen gaat het om comfort. Wat inhoudt dat als het kind geen pijn heeft, dit ‘prima’, zou zijn om mee te leven. Kaydee had amper hersenfuncties, waardoor ze ook niet goed kon aangeven dat ze pijn had. Ik heb er echt voor moeten strijden haar te mogen laten gaan.”
Uiteindelijk stemden de artsen ermee in dat Kaydee van de beademing zou worden gehaald. We spraken af dat als ze tekenen van discomfort liet zien, ze een slaapmiddel zou krijgen, waardoor ze zou komen te overlijden. Liet ze dat niet zien, dan moesten we de situatie nemen zoals hij was.
“Een half uur nadat de beademingsapparatuur was verwijderd begon ze te pruttelen. Ze hapte soms naar lucht. Misschien was ze wel vanzelf gegaan, maar ik zei direct: dit is het. Dit is discomfort. De verpleging vloog de kamer uit om de medicijnen te halen. Levensbeëindiging is een ethisch dilemma, maar in mijn geval was er niemand die eraan twijfelde of dit het beste was voor mijn kind. De verpleging en artsen waren alleen gebonden aan de regels van de wet.”
Lees ook
Voor ongeneeslijk zieke Nuria (1) was ‘versterven’ de enige uitweg
“Inmiddels zijn we heel wat jaren verder, maar zijn die regels onveranderd. Ik hoop dat de wet alsnog wordt aangepast. Dit kan iedereen overkomen. Ik was 25 en zou een gezond kind krijgen. Ik wilde niets liever dan moeder worden, maar haar in leven houden was egoïstischer geweest, dan de keuze haar te laten gaan. Vier maanden na de geboorte van Kaydee raakte ik opnieuw in verwachting. Van die zwangerschap kon ik niet genieten. Pas toen ik na de bevalling mijn dochter hoorde huilen wist ik dat het goed was. Toen klaarde de lucht weer op.”
