Daniël van Bokhoven (20) staat vol in het leven als hij in augustus 2018 veel moest overgeven. Vast buikgriep, denkt moeder Yvonne (57). Het blijkt veel ernstiger: vijf dagen later overlijdt Daniël door meningokokken W.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends hebben meegemaakt binnen hun familie.
Yvonne: “Daniël was een enthousiaste jongen die zijn toekomst helemaal had uitgestippeld. Op zijn achtste zei hij al dat hij over voetbal wilde schrijven en dan vooral over PSV, zijn favoriete club. Hij volgde de opleiding Journalistiek in Tilburg en was daar door zijn inzet geliefd bij docenten en leerlingen. Hij maakte makkelijk een praatje en zette onder andere een podcast en een voetbalteam op.”
“Daniël woonde thuis en ik had een heel goede band met hem. Bij ons – mijn man Wil (57), onze dochter Chanou (26) en mij – was hij rustig, maar onder zijn vrienden was hij een feestnummer. Zo ging hij in 2018 mee als begeleider bij de introductieweek. We brachten hem zondag 19 augustus gezond naar Tilburg en woensdag kwam hij gezond weer thuis. Toch heeft hij daartussen waarschijnlijk iets opgelopen. Vrijdag rond 15.45 uur voelde hij zich ineens helemaal niet lekker.”
“Die avond gaf hij drie keer over en kreeg hij diarree, waardoor we dachten dat het buikgriep was. De volgende ochtend kreeg hij ook veel dorst en last van zijn benen. Toen Wil en ik rond 14.45 uur thuiskwamen, troffen we Daniël ontzettend ziek aan. Hij had 39,9 graden koorts, zijn nagels waren blauw en hij kon bijna niet meer lopen. Met veel moeite zijn we naar de huisartsenpost gegaan. Toen zij zijn bloeddruk mat, merkte ik dat ze licht in paniek raakte. Daniël moest zo snel mogelijk naar de spoedeisende hulp.”
“Het ging allemaal zo snel. Daniël had geen bloeddruk meer en zelfs reanimatie kwam ter sprake. Ondertussen werd hij steeds zieker. Ik kon het allemaal niet geloven, dacht: wat gebeurt hier?”
“Daniël werd overgeplaatst naar de Intensive Care, waar hij aan alle toeters en bellen werd gelegd. Het was verschrikkelijk om hem zo te zien. Ondertussen klaagde hij over dorst, maar hij mocht niet drinken, omdat hij ook vocht toegediend kreeg. De natte gaasjes die we hem wel mochten geven, zoog hij helemaal leeg. Zijn bloed stroomde naar zijn vitale organen om die te beschermen, waardoor zijn ledematen in gevaar kwamen. Dat zorgde voor vreselijke pijn. Het was een grote nachtmerrie.”
“Daniël zou die dag naar PEC Zwolle – PSV gaan en hoe ziek hij ook was: hij wilde op de hoogte gehouden worden. Gelukkig kon ik hem goed nieuws brengen: ‘Ze hebben 1-2 gewonnen.’ Daniël was blij: ‘Mooi’, reageerde hij. Dat is het laatste dat hij ooit gezegd heeft.”
“Daniël kreeg een insult en werd aan de beademing gelegd. Ik voelde een vreselijke angst en dacht dat hij doodging. Ik probeerde hem wakker te schudden, maar we werden weggestuurd. Het was vreselijk, vreselijk.”
“De dagen daarna kwam er slecht nieuws op slecht nieuws. Daniëls organen vielen langzaam uit en hij werd in slaap gebracht. Inmiddels wisten we dat het om meningokokken type W ging. Veel mensen dragen deze bacterie bij zich zonder daar last van te hebben, een enkeling wordt er levensbedreigend ziek van. Waar dat aan ligt weet niemand; het is waarschijnlijk puur pech.”
“Die woensdag werd Daniël hersendood verklaard. In het bijzijn van Wil, Chanou en mij hebben ze op 30 augustus 2018 Daniëls beademing gestopt. Een kwartier later is onze zoon en broertje overleden.”
“Het was een ontzettend onwerkelijke toestand en we hadden enorm veel verdriet. Gelukkig kregen we veel steun van vrienden, familie, Daniëls opleiding én PSV. De supporters gaven een prachtig eerbetoon door op 1 september, tijdens PSV – Willem II, in de twintigste minuut massaal te applaudisseren.”
❤️ | Een warm applaus voor de afgelopen week overleden PSV-supporter Daniël van Bokhoven, die als droom had om sportjournalist te worden.@psv #psvwilhttps://t.co/hFY6llv2tu pic.twitter.com/utaELXKKO7
— ESPN NL (@ESPNnl) September 1, 2018
“Dat we Daniëls afscheid in het Philips Stadion mochten doen, was al helemaal bijzonder. Er kwamen ruim zeshonderd mensen en met zijn kist naast de kampioensschaal namen we op 8 september afscheid.”
20 – 🌟 De fans in het Philips Stadion eren de onlangs overleden PSV-supporter Daniël van Bokhoven (20) met een klaterend applaus.
Daniël droomde ervan een levenlang PSV te volgen als journalist. Het mocht helaas niet zo zijn.#PSVWIL 2-0
— PSV (@PSV) September 1, 2018
“We leven vooral met een heel groot verdriet, maar ook met boosheid. Meningokokken W is niet serieus genoeg genomen. In mei 2018 startte een vaccinatieprogramma, maar daarvoor werden alleen kinderen van veertien maanden opgeroepen. Daniël en Chanou waren zoveel ouder dat we dachten dat ze veilig waren. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet heb opgezocht of het ook voor ‘ouderen’ gevaarlijk is. Anders hadden we Daniël en Chanou, net als in 2002 toen ze buiten de vaccinatie-oproep voor meningokokken C vielen, op eigen kosten laten inenten.”
“Inmiddels krijgen ook veertienjarigen een vaccinatie-oproep, maar ik wil heel graag tegen iederéén zeggen: laat je inenten. Je denkt dat je het toch niet krijgt, maar Daniël is het bewijs dat je het wel kunt krijgen. En dan ben je te laat.”
Lees ook
Waarom het RIVM het zo belangrijk vindt dat iedereen wordt ingeënt tegen meningokokken
“Verhalen in de media zijn belangrijk om de ernst duidelijk te maken en het hele mediagebeuren paste bij Daniël. Het voelt bijna alsof we van hem doorkrijgen: ga het maar vertellen, het is belangrijk. Zo staat zijn verhaal inmiddels in twee boekjes, van de Nederlandse Meningitis Stichting – dat in april verschijnt – en van een oud-studiegenoot van Daniël als afstudeerproject.”
“Omdat Daniël op de School voor Journalistiek in Tilburg zo geliefd was, hebben ze daar een borstbeeld van een ‘bokkie’, zijn bijnaam, geplaatst. Dat vind ik zo mooi. Eerstejaars die naar het standbeeld vragen, krijgen zo meteen het belang van vaccineren mee.”
Lees ook
Bernadette verloor haar dochter (7) aan meningokokken B: ‘Een deel van mij is weg’
“Daniël speelt natuurlijk nog een heel grote rol in ons leven. We halen troost uit spiritualiteit en voelen dat Daniël nog steeds bij ons is. We praten ook nog met hem. Dat geeft een goed gevoel. Dan zeg ik bijvoorbeeld: ‘Hoi, ik ben thuis’ of ‘Jongen, wat missen we jou’.”
“We waren altijd bezig met de toekomst van onze kinderen. Nu leven we in het nú. Ik weet niet zo goed meer wat de toekomst brengt, maar één ding is zeker: we gaan onze Daniël nooit vergeten en blijven zijn verhaal doorvertellen.”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar nieuws@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
