Wanneer de ex-man en zakenpartner van Wilma Vervoort overlijdt, haar zoon het huis uit gaat en ze ook geen huisdieren meer heeft, besluit ze: ik ga het helemaal anders doen.
Ze zegt haar huurhuis op, gaat zes maanden per jaar in Zuid-Afrika wonen en wordt schrijver. “Mensen dachten: zo’n oud wijf in de overgang, heeft ze misschien een midlifecrisis?”
Wilma runt, nu bijna twaalf jaar geleden, een bedrijf in software-ontwikkeling met haar ex-man wanneer hij plotseling overlijdt aan een hartstilstand. “Hij was niet alleen mijn ex, maar ook de vader van mijn zoon Emiel, mijn beste vriend en mijn zakenpartner. Er kwam ineens heel veel op mij af. Niet alleen het verdriet om zijn overlijden, maar ons bedrijf kon alleen ‘met de ander’ bestaan. Hij was de techneut, ik deed de commerciële kant. Ik moest de boel reorganiseren en moest ook nog voor mijn kind zorgen.”
En of dat nog niet genoeg is, komt daar de kredietcrisis bij, en belandt Wilma in een burn-out. “Ik was alleen maar aan het overleven, er moest winst worden gemaakt, ik moest mijn huis kunnen betalen. In 2017 was ik het zó beu. Inmiddels was mijn zoon het huis uit en had ik ook geen honden meer. Daarnaast was ik verliefd geworden op Nic (62), een Zuid-Afrikaanse man die ik al twintig jaar ken. Ik besloot dat ik het roer wilde omgooien. Ik wilde schrijver worden, deels in Zuid-Afrika gaan wonen en ik wilde geen huurhuis meer.”
Wilma en Nic:
Lees ook
Chaos en termieten: Emmy renoveert verloederd chateau in ‘Ik Vertrek’
“Natuurlijk heb ik dat eerst voorgelegd aan mijn familie en vrienden”, gaat Wilma verder. “Men had er over het algemeen nogal gemengde gevoelens bij. Maar mijn zoon begreep me meteen. Emiel zei: ‘Als dit is wat jij wil, dan vertrouw ik erop dat het goedkomt. Dan moet je gaan.’ Andere mensen konden soms ook lomp reageren, die waren bang dat Nic me er zo uit zou gooien in Zuid-Afrika. Of dat ik werd geleefd door hormonen, dat het door de overgang kwam. Man, ik zit al jaren in de overgang, daardoor heb ik dit besluit niet genomen hoor. Ik werd voor gek verklaard.”
Ondanks de twijfels helpt iedereen haar met verhuizen en regelen. Inmiddels woont ze alweer anderhalf jaar met Nic samen. Nou ja, de helft van het jaar dan. In Oesterbaai, om precies te zijn. Een piepklein dorpje aan de Indische Oceaan, waar nog 75 andere huizen staan. “Ik ben eindelijk mijn droom achterna gegaan: schrijver worden. Ik ben bezig met een boek, schrijf voor het Eindhovens Dagblad en ik verzorg commerciële teksten. Ik kan mijn beroep overal uitoefenen, als ik maar een laptop en internetverbinding heb.”
“En als ik niet in Zuid-Afrika ben, pas ik op andermans huizen”, legt Wilma uit. “Per april ga ik misschien een tijdje naar België, om daar op een huis te passen. Maar ik kan ook naar Lesbos, om te helpen bij het opvangen van zwerfhonden. Vanaf half mei zit ik dan weer een half jaar bij een oppasadres waar ik al vaker ben geweest. Zo vul ik de rest van het jaar. Iedereen om me heen begrijpt mijn keuze, ze zien hoe ik ben opgeknapt.”
De digital nomad voelt zich dan ook niet schuldig tegenover haar zoon, die ze niet altijd in het echt kan zien. “Ik ben heel blij dat hij een leuke vriendin heeft, dat scheelt. En we zien en spreken elkaar nu vaker dan toen ik nog gewoon in Nederland woonde. We kunnen soms uren skypen. Hij ziet ook hoe gelukkig deze ommezwaai me heeft gemaakt.”
Zoon Emiel met zijn vriendin Luana:
Lees ook
Nils (59) gooide na het overlijden van zijn dochter het roer om
Toch maakt corona de boel een stuk ingewikkelder. “Ineens kwam ik vast te zitten in Oesterbaai”, vertelt Wilma. “Ik heb me geen moment ongelukkig gevoeld, maar vond het heel benauwend dat er nu voor mij werd besloten dat ik niet kon vliegen. En stel dat mijn familie iets zou overkomen, dan zou ik er niet heen kunnen. Uiteindelijk kon ik na zeven maanden terug naar Nederland. Dat was fijn, maar ik moést toch huilen. Ik was blij om mijn zoon en schoondochter weer te zien, maar ik was gewend geraakt aan het samenwonen met Nic in Oesterbaai. Ik was zo gehecht geraakt aan het wonen op één plek.”
“De komende jaren wil ik blijven leven zoals we nu leven”, besluit Wilma. “Maar dat ligt natuurlijk ook aan onze gezondheid. Als we tachtig zijn, kan dit waarschijnlijk niet meer. Dan wil ik wel een vast huis. Maar dat zien we dan wel. Ik heb geen plan. Ik vind het heel fijn zoals het nu is.”
Oesterbaai:
Lees ook
Kijkers raken niet uitgepraat over dit ‘zweverige’ trio in ‘Ik Vertrek’
