Niet naar verpleeghuis

In maart kon de moeder van Wijnie, die verzorging nodig had vanwege open benen (een wond op het onderbeen), al in een verpleeghuis terecht. “Er kwam een kamer vrij, een soort tussenwoning, waarna ze zou worden doorgeplaatst naar een appartement. Mijn moeder vond het prima, dus we zegden toe.” Dat was op een donderdag. Die maandag werd de intelligente lockdown aangekondigd. Toen het verpleeghuis liet weten dat de opname niet door kon gaan, was datzelfde besluit in huize Beugelaar allang genomen. “Wat waren wij blij dat ze er nog niet zat.”

Een periode van boodschappen brengen, bezoekjes aan het balkon en toch maar weer thuiszorg volgde, totdat Beugelaars moeder in juni opnieuw te horen kreeg dat er een kamer voor haar vrij was. “Deze keer geen tussenkamer, maar meteen een appartement.” Daar wachten veel mensen op, dus op het eerste ogenblik leek het goed nieuws voor de familie. “Totdat ze vertelden dat mijn moeder veertien dagen in quarantaine zou moeten, we haar voor de deur moesten afzetten en het onduidelijk was wanneer we haar weer zouden kunnen bezoeken. Haar spullen moesten via een sluis naar binnen.”

Opnieuw was de keuze voor de familie Beugelaar niet moeilijk. “Dat gaat niet gebeuren, dacht ik meteen. Je gaat je moeder toch niet willens en wetens daarheen brengen?” De familie besloot de opname weer te annuleren. “We kregen nog te horen dat de kans klein zou zijn dat ze nog een plekje aangeboden zou krijgen, maar ja, jammer dan.” Ook Wijnies moeder was stellig. “Haar reactie was: ‘Geen haar op mijn hoofd, dat ga ik niet overleven.'”

Opgelucht

De afzegging bracht enkele problemen met zich mee, maar daar zochten Beugelaar en haar zussen oplossingen voor. “Ze had eigenlijk fysiotherapie nodig, voor haar benen, maar dat werd al snel buiten de verpleeghuiszorg om stilgelegd. Ze schuifelde, tussen de verzorging door, dan ook maar een beetje rond in huis. De rest regelden we als familie samen, zoals de boodschappen, eten koken, of gewoon als ze iets nodig had. Dan was er altijd wel iemand die ze kon bellen.”

Beugelaar beseft maar al te goed dat mensen met bijvoorbeeld een demente vader of moeder de keuze niet hebben. “Sommige mensen zijn afhankelijk van verpleeghuiszorg. Dan kun je nog zo van goede wil zijn, mantelzorg is dan gewoon niet vol te houden. Vooral in deze tijd.”

Wijnies moeder is inmiddels overleden. In juli kreeg ze een hartstilstand. Beugelaar noemt het onverwachte overlijden ontzettend verdrietig, maar is tegelijkertijd ook opgelucht. “Ik ben zó blij dat we haar niet naar het verpleeghuis hebben gebracht. Anders hadden we haar misschien nooit meer gezien.”

Lees ook
Wachtlijst verpleeghuizen blijft ondanks corona oplopen: ‘Er is vaak geen andere keuze’