In de docu ‘Oxycodon: eenzame strijd tegen pijn’ zien we welke impact deze pijnstiller heeft op het leven van Eveline. Ook Wianda (28) werd afhankelijk van oxycodon en vertelt over haar afkickverschijnselen.
Bij Wianda sloeg medisch oxycodon-gebruik door naar een verslaving. Ze is sinds eind augustus clean en deelt haar verhaal.
Op haar vijftiende wordt bij Wianda scoliose ontdekt, een vergroeiing van haar wervelkolom. Ze krijgt in 2009 een grote operatie waarbij titanium stangen in haar rug worden geplaatst, waarvan er twee jaar later een breekt. Na de reparatie breken vier jaar later beide stangen in haar rug en moet Wianda lang wachten voor ze terecht kan in het ziekenhuis. Ze krijgt 160 mg oxycodon voorgeschreven om de scherpe pijnen in haar rug tegen te gaan, een flinke dosis.
“De eerste weken was ik ontzettend misselijk en sliep ik overal doorheen, zelfs door de verbouwing van mijn huis. Mijn huisarts schreef het voor en ik slikte het omdat het werkte: de oxycodon verdoofde niet alleen mij, maar ook de pijn. Na een aantal maanden nam het effect af en nam ik soms een extra pilletje, omdat ik merkte dat ik anders niet meer kon slapen. Na mijn rugoperatie van negen uur kwam daar ook nog antibiotica en een morfinepompje bovenop.”
Wianda revalideert thuis, bij haar vader en stiefmoeder. Ze voelt zich koortsig en ziek, ze denkt dat dit een bijwerkingen is van een opgelopen infectie. Het blijkt te liggen aan de oxycodon: Wianda neemt onder het toeziend oog van haar familie minder in en wordt daar flink ziek van. In een gesprek met haar huisarts komt ze erachter dat dit tekenen zijn van een verslaving. Ze besluit stap voor stap af te gaan bouwen, maar dit blijkt moeilijker dan gedacht. Ruim een jaar lang lopen de pogingen om te minderen op niets uit.
Ze kwakkelt door en raakt in 2019 in een depressie. Alles in haar leven draait om de medicatie. Het wordt zo erg dat ze haar pillen begint uit te tellen. “Ik bedacht wat ik minimaal nodig had om de dag mee door te komen, de rest bewaarde ik. Twee keer per week nam ik die opgespaarde voorraad in, waardoor ik makkelijk vier dagen per week half bewusteloos in bed lag. Ik douchte misschien maar eens per week. Het sloeg nergens op.”
“Het maakt gewoon je hele leven kapot. Ik schaamde me ook voor mijn verslaving, vooral op familieverjaardagen. Daarbij smokkelde ik oxycodon mee, verstopte de pilletjes in mijn beha. Ik werkte snel een pil naar binnen als niemand naar me keek, om scheve blikken te vermijden.”
Op een gegeven moment maakt het Wianda niet meer uit of ze nog wakker wordt. Ermee stoppen durft ze niet, de verhalen over de afkickverschijnselen van oxycodon schrikken haar af. “Op een dag zei ik tegen een vriendin dat ik er een einde aan wilde maken. Zij nam me onder haar hoede, maar bij de huisarts en crisishulp werden we van het kastje naar de muur gestuurd. Pas toen ik een oud-begeleider van me tegenkwam, kon ik mijn verhaal goed kwijt. Dat hielp enorm. Vlak daarna vond ik een nieuwe plek om te wonen en wilde ik maar een ding: afkicken.”
Met behulp van haar huisarts bouwt Wianda stapsgewijs af met de oxycodon, naar 80 mg per dag. Daarna pakt ze dit zelf over en mindert ze tot een dagelijkse hoeveelheid van 25 mg. “Dat was heel zwaar, maar ik wilde het uiteindelijke afkicken makkelijker maken voor mezelf. Oxycodon deed al niet zoveel meer voor mijn rugpijn toen, ik slikte het vooral om niet ziek te worden van de afkickverschijnselen.”
Wianda zit ruim twee weken in een kliniek, waar ze van 25 naar 0 mg oxycodon gaat. Dat is allerminst makkelijk: tijdens dit laatste stukje heeft ze last van zware afkickverschijnselen. Daarnaast is de methode van de kliniek niet goed op haar behoeftes afgestemd. “Ik had rust nodig, vooral heel veel slaap. Daar probeerden ze me in een dagritme te krijgen en was er onder de andere verslaafden heel veel geruzie. Als je jezelf de hele dag doodziek en misselijk voelt, zweet en trilt, zijn die drie dingen geen goede combinatie. Ik kreeg daarnaast heel veel verschillende verplegers, niemand kende echt mijn verhaal. Soms boden ze me zelfs oxycodon aan omdat dit ‘in het dagschema’ zou staan, terwijl ik wist dat ik mijn dosis voor die dag al binnen had.”
Wianda tijdens het afkickproces
Op de dag dat ze haar laatste dosis oxycodon krijgt, vertrekt Wianda uit de kliniek. Die avond gaat ze uit eten met een vriendin om te vieren dat ze van de pijnstiller af is. “Het was zo bizar. Ik dacht nog, ik kom hier zo goed vanaf. Ik nam een wijntje en vierde dat het me gelukt was. Little did I know. Na drie dagen was het laatste overgebleven restje oxycodon verdwenen uit mijn lijf en begon het pas écht.”
Lees ook
Helen verloor haar vriendin aan de gevolgen van oxycodon: ‘Ze wist zich geen raad meer’
“De eerste twee weken thuis waren echt een hel. Ik moest continu overgeven, ik trilde en had last van koorts, kippenvel en koud zweet. Al mijn ledematen begonnen te twitchen, het voelde alsof er kleine diertjes door al mijn spieren liepen. Het is nergens mee te vergelijken en absoluut het heftigste wat ik ooit heb ondergaan. Ik wist dat ik erdoorheen moest, maar het was verschrikkelijk.”
Fysiek is het zwaar, maar ook mentaal. Wianda schiet om de kleinste dingen uit haar slof, of begint te huilen. De oxycodon heeft haar jarenlang emotioneel afgevlakt, dus de afkickverschijnselen waren niet mis: “Ik herkende mezelf en mijn eigen lijf niet meer toen het terugkeerde naar de ‘oude’ staat. Ook de rugpijn kwam in alle hevigheid terug. Daar ben ik misschien nog wel het meest van geschrokken, hoe intens die nog steeds was. Daar slik ik nu nog steeds pijnstilling voor, maar geen opiaten. Dat spul wil ik niet meer in mijn lichaam.”
Toch is ze blij dat ze heeft doorgezet. “Die afhankelijkheid maakte me kapot, ik kan me soms bijna niet beseffen dat die nu weg is. Ik dacht dat het mijn dood zou worden, maar het is me gelukt. De neiging om het weer te nemen heb ik niet. Ik voel me nog lang niet mezelf, maar weet dat ik op de weg terug zit.”
Begin dit jaar wilde Wianda afkicken en haar leven terug. Dat is haar nu grotendeels gelukt. What’s next? “Ik ben van plan mijn vrijwilligerswerk voor Alzheimer-patiënten weer op te pakken, daar moest ik eerder door de oxycodon mee stoppen. Uiteindelijk hoop ik een opleiding te volgen, misschien de uitvaartwereld in. Ik heb zelf veel mensen verloren en heb gemerkt hoe belangrijk een goede begeleiding daarbij is. Dit lijkt me een heel dankbaar beroep.”
Wianda is nu zo’n twee maanden clean en wil eerst verder aansterken. Daarnaast wil door het delen van haar verhaal meer bewustzijn over oxycodon de wereld in helpen. Ze drukt mensen op het hart om écht goed na te denken voordat ze oxycodon nemen: “Stel je zelf de vraag of je ook makkelijk een shotje heroïne zou aannemen. Gewoon even een injectie, zo tussendoor. Denk niet twee, niet drie, maar twintig keer na over waar je aan begint.”
Bekijk hier Oxycodon: eenzame strijd tegen pijn of lees meer op LINDA.nl/oxycodon
Mocht je na het lezen van dit artikelen zelf vragen hebben over het gebruik van oxycodon, neem dan contact op met je huisarts.
