Al maanden woont Whitney de Wilde (24) met haar vader en haar zoontje van vijf maanden in een huis dat vol schimmel zit. De woningbouwcorporatie heeft er nog niets gedaan. Ondertussen lijdt hun gezondheid eronder.
‘Mijn zoontje is thuis constant benauwd en verkouden,’ vertelt ze aan LINDA.nl.
Overal waar je kijkt zie je de zwarte spikkeltjes. Soms vormen ze samen grote zwarte plekken, zoals in de bad- en de slaapkamer. De schimmel is in haar kleding getrokken, in de knuffels van haar vijf maanden oude baby. Tassen vol heeft Whitney al weg moeten gooien. Meerdere vochtvreters staan verspreid door het huis. Bijna voor de sier, want de luchtvochtigheid blijft bij de badkamermuur te hoog. Ze belt en mailt bijna wekelijks met de woningbouw, maar wordt iedere keer weer afgewimpeld.
“De technisch inspecteur vond dat je best over de schimmel heen kon verven. Dan zag je er niets meer van. Ik kreeg het idee dat hij het mijn eigen schuld vond, ik hoorde namelijk dat ik ‘gewoon’ beter moest ventileren. ‘Verwarming aan en het raam open, dan gaat het vocht vanzelf naar buiten’, zei hij. Dat kan wel zijn: met de huidige energieprijzen kan ik dat niet betalen. Ik vind het ook water naar de zee dragen, een échte oplossing komt er niet. En dat terwijl de oorzaak bij de woning zelf ligt.”
De badkamer is namelijk niet goed aangelegd, zo ontdekt de reparateur een paar maanden geleden. “Hij vond de vochtplekken ook vreemd en besloot onder het putje te kijken. Hij kon blijven graven: er was namelijk nooit een ondergrond onder de badkamer gelegd. Al het water trok zo direct de muur in.”
De vakman was eigenlijk ingepland voor een paar loszittende tegeltjes en had niet veel tijd om de boel te repareren. “Als noodoplossing gooide hij een cementlaagje over de opengebroken vloer tot hij terug kon komen. De randen waren zo scherp dat ik mijn voet openhaalde. Mijn zoontje kon zeker drie weken niet in de douche of zijn badje.”
“Niet lang daarna zag ik een scheur in het plafond. Geen kleintje; ik kon er zo doorheen kijken. De volgende vakman kwam. Een stukadoor, en ook hij kon ons niet helpen. Hij zei: ‘Geef ik hier één tik tegenaan, dan komt je hele plafond naar beneden.’ Levensgevaarlijk, maar ook hij kon er op dat moment weinig aan doen. Dan zou de woonruimte direct moeten worden leeggehaald. Maar waar moesten wij en onze spullen dan naartoe?”
De woningbouwcorporatie noemt de situatie ‘vervelend’, en plant de volgende afspraak pas weer in mei. “Maar als er een stuk van het plafond op mijn kindje terechtkomt overleeft hij dat misschien niet. Daarom heeft mijn vader eigenhandig een deel weggehakt. Ondertussen heb ik maar met de bovenbuurvrouw afgesproken dat haar kinderen binnen niet rennen, zodat het plafond op z’n plek blijft zitten.”
“Ik ben ten einde raad’, vertelt Whitney. ‘Ontzettend boos’ dekt de lading allang niet meer. “Het gaat inmiddels ook om onze gezondheid. Vooral die van mijn zoontje. Hij is prematuur en daardoor extra kwetsbaar. In het ziekenhuis heeft hij aan de hartbewaking gelegen, hij had een tijdje sondevoeding. Zijn longetjes zijn kwetsbaarder dan die van andere kindjes.” Ze merkt dat haar kind steeds meer gezondheidsklachten krijgt door de schimmel in huis. “Thuis is hij altijd benauwd en verkouden. Op de opvang heeft hij nergens last van.” Ook Whitney en haar vader voelen zich vaak verkouden en niet fit.
Ze wil niets liever dan een andere woning. “Maar we kunnen nergens heen. Ik heb om vervangende woonruimte gevraagd, maar dat was geen optie. Zelf verhuizen lukt ook niet. De particuliere huur is te hoog, voor sociale huur sta ik nog steeds op plek dertig. En ik sta al jaren ingeschreven.”
Tijdelijk de woning verlaten is ook geen optie. “Waar moeten we dan naartoe? Ik heb geen vrienden of familie waar ik op terug kan vallen. Dat was niet hun probleem, hoorde ik, maar ik vind niet dat de woningbouw zomaar kan verwachten dat iedereen een sociaal vangnet heeft.”
En dan… krijgt Whitney net voor deze publicatie een belletje van de woningbouw. “Niet in mei, maar volgende week komt er iemand langs. De woningbouw erkent nu dat het probleem door de slecht aangelegde badkamer komt en heeft dit keer echt beterschap beloofd.” Toch durft ze nog niet te hopen op een schimmel- en vochtvrije woning. “Ik ben al zo vaak teleurgesteld, dat ik het eerst maar eens moet zien en dan geloven.”
Door toch haar verhaal te vertellen, hoopt ze andere mensen te steunen die in hetzelfde schuitje zitten. “Het probleem is veel groter dan dat van mij alleen. Ik weet dat er heel veel anderen zijn die ook al maanden worden afgewimpeld en in dezelfde situatie zitten. Het is een structureel probleem dat moet worden aangepakt. Dit zou niet moeten kunnen in Nederland, maar het gebeurt wel. Daar wil ik aandacht voor vragen. Tegen hen die nog altijd niet gehoord zijn wil ik zeggen: geef niet op!”
Naziha kan met een zorgsalaris geen fatsoenlijke woning vinden: 'Leef tussen schimmel en muizen'
