Liesbeth Rasker (36) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 98: ‘Meer mensen die vastlopen in onze maatschappij die zo om werk lijkt te draaien? Hoe gaan jullie er mee om?’
Ergens eind vorig jaar begon me het gevoel te bekruipen dat ik het verkeerde leven aan het leven was. Het was een vreemd gevoel, iets heel onduidelijks doch duidelijks. Iets vaags en toch heel concreets. Er klopt iets niet, maar wat het is en hoe ik het moet veranderen wist ik niet. Weet ik nog steeds niet helemaal, zal ik vast spoilen.
Maar één van de dingen die niet meer klopte was mijn relatie met werk. Ik heb nooit een vaste baan gehad en de onzekerheid van het freelancen neem ik voor lief omdat de vrijheid die het me oplevert me heel veel waard is. Ik heb vóór de pandemie altijd veel gereisd, was per jaar wel een maand of drie, soms vier, weg. En altijd met m’n laptop in m’n tas waardoor ik overal ter wereld kon werken. Het is allemaal leuk en aardig, werken op een kantoor, maar het heeft me nooit getrokken. Toen bleek dat ik het ook op een andere manier kon rooien werd dat mijn koers.
Maar COVID kwam, het reizen hield op, en gek genoeg kwam het ook nooit meer helemaal terug. Ik ging in Nederland werken en huurde een kantoor om samen met andere freelancers te werken. Van thuiswerken werd ik knettergek. Dat kantoor is overigens heel gezellig en als eigen baas zijnde bepaal ik zelf wanneer ik er zit en wanneer niet. Maar hoe meer mijn werk in Nederland geworteld werd hoe minder ik op pad ging.
De afgelopen jaren wist ik heel vaak in maart al wat ik in oktober voor klussen had. Dat is een voorrecht, het is óók beklemmend en beperkt me in mijn bewegingsvrijheid. Althans, zo begon het te voelen. Ik heb bewust geen kinderen, woon in een klein oud huis om mijn vaste lasten te beperken, en heb altijd freelance gewerkt om overal heen te kunnen, de winter te ontvluchten, gewoon, om dingen te beleven.
Want wat de vraagsteller zegt, die maatschappij die zo op werk hamert, die voel ik ook. Misschien is mijn verzet tegen het kantoor mijn eigen antwoord erop. Dat ik op die manier uit de raderen van het kapitalistische systeem hoop te kunnen blijven. Wat een illusie is, dat weet ik heus. Maar toch, door met enige regelmaat ergens op een Italiaanse heuveltop een tijdelijk kantoor op te zetten heb ik het gevoel dat werk vooral voor míj werkt, in plaats van andersom. Op die manier geeft werk me een reden om ergens heen te gaan, het geeft me wat te doen. En als bijkomend voordeel betaalt het ook nog eens de rekeningen.
Alle antwoorden heb ik nog niet, maar voor dit jaar wil ik meer letten op het bewaken van die manier van werken. Het leven is kort, te kort, en niemand ligt op zijn of haar sterfbed te balen dat diegene niet meer gewerkt heeft. Werk is een manier om je leven te bekostigen, om bij te dragen aan de maatschappij, maar het moet je niet je leven kosten. Knoop dat goed in je oren.
Benieuwd hoe de andere kroeggenoten hiermee omgaan? Alle bonnetjes zijn terug te lezen op het Instagramaccount @ditiskroegpraat
Geen winter- maar een zomerdepressie: 'De sociale druk die bij de zomer hoort is een grote factor'
