Normaal gesproken wordt een baby vanaf 24 weken als levensvatbaar gezien. Door Marits groeiachterstand achten de artsen haar pas levensvatbaar bij 27 weken. De boodschap van het ziekenhuis is helder én pijnlijk: als Marit voor deze 27ste week wordt geboren, kunnen zij niets doen. “De artsen gaven mij eigenlijk niet echt een kans op overleven. Als ik in leven zou blijven dan zou ik zwaar gehandicapt zijn. Daarom vroegen de artsen iedere dag aan mijn moeder of ze de zwangerschap niet liever wilde afbreken”, vertelt Marit.

Na traumatische bevalling ervaarde Nadine alleen maar paniek: 'Ik ga weglopen, dacht ik'Lees ook

Vroeggeboorte

Maar haar moeder is volhardend. “Ondanks alles bleef ze doorzetten.” Langzaam kruipen de weken voorbij. Tot moeder en dochter op 19 oktober de 27ste week halen. Hét moment vanaf wanneer de artsen alles op alles mogen zetten om Marit te redden. “Precies op die dag ging het ineens slecht met mijn moeder. Haar hartslag ging ineens fors naar beneden.”

Een spoedkeizersnede volgt en Marit wordt als piepklein meisje van 680 gram geboren. De periode na de bevalling is zwaar, zowel voor moeder als dochter. Zeven weken lang ligt Marit aan de beademing. Daarna krijgt ze pufjes zuurstof toegediend tot Marit de veertig weken haalt. Maar liefst drie keer wordt ze geveld door een ziekenhuisbacterie, waardoor ze veel antibiotica toegediend krijgt en in een quarantainekamer verpleegd moet worden. Omdat ze te zwak is voor een operatie, moet ze haar darmproblemen zelf zien op te lossen. Ook de vrees op een hersenbloeding is groot, omdat een hersenscan veel witte vlekken laat zien.

Het is een onzekere periode, waarin Marits moeder ondanks haar eigen herstel veel spanning voelt voor haar pasgeboren dochter. “Ze vond het heel heftig om mij iedere keer in een glazen couveuse te zien. Pas na drie weken mocht ze me vasthouden. Dat vond mijn moeder het zwaarst. Stel dat ik in die weken was overleden, dan had mijn moeder nooit haar leventje vastgehouden”, vertelt Marit. “En mijn ouders hadden op dat moment nog geen naam gekozen. Mijn vader wilde niet dat er een X op de couveuse stond, dus hebben ze eerst tijdelijk voor ‘Marit’ gekozen. Uiteindelijk is dat zo gebleven.”

Marit de Haan: 

Laura beviel al na 24 weken zwangerschap: ‘Ze was zo klein en fragiel’Lees ook

Thuisgekomen

Na weken vol ziekenhuisbezoeken en slapeloze nachten mag Marit uiteindelijk op 19 januari, drie maanden na haar geboorte, naar huis. Haar ouders zijn opgelucht, maar de spanning blijft. “Ze moesten goed op me passen qua eten en medicijnen. Ik kreeg nog sondevoeding toegediend, maar die werd langzaam afgebouwd.”

Net zoals bij andere vroeggeborenen volgt Marit een traject aan ziekenhuiscontroles tot ze twaalf jaar oud is. “Vergeleken met leeftijdsgenootjes was ik snel moe. Dat is iets waar ik nu nog steeds wel eens last van heb. Maar verder ging de ontwikkeling eigenlijk prima”, vertelt ze. 

Tot ze vijftien jaar oud is. “Ineens bleek dat mijn gehoor zo erg achteruit was gegaan dat ik een gehoorapparaat moest.” Marit vindt het vreselijk om dit als vijftienjarige te moeten dragen. “Ik vond het heel moeilijk. Ik vond het iets voor oude mensen. Maar op een gegeven moment zei mijn moeder: je had ook gehandicapt kunnen zijn. Dat deed mij inzien dat ik dankbaar moet zijn dat het zo is afgelopen.”

Wereld Prematurendag

Met het delen van haar verhaal wil Marit laten zien dat het niet vanzelfsprekend is dat een zwangerschap en geboorte goed gaat. “Voor de mensen bij wie een zwangerschap niet gaat zoals verwacht: er is áltijd hoop, ook al lijkt het soms niet zo.”

Marit de Haan:

Mandy kreeg twee vroeggeboortes in 2,5 jaar: 'Ik voelde me mislukt in mijn lichaam'Lees ook