De ene dag vieren Wendy en haar familie feest omdat zoon Thijs (17) is geslaagd, twee dagen later verongelukt hij. Sinds het begin van de zomer van 2022 zal Wendy’s leven nooit meer hetzelfde zijn.
“Er stond een lijkwagen voor de deur en de vlag hing ook nog te wapperen”, vertelt Wendy aan LINDA.
“Ik hoor het nog bijna elke nacht”, zegt ze, “hoe de politie aan de deur stond te rammelen. Wij lagen al op bed, Thijs was de hele dag op het voetbalveld geweest en nog niet thuis. Het was de nacht van zaterdag op zondag. Op donderdag had hij te horen gekregen dat hij geslaagd was voor zijn havo. Dan begint natuurlijk een hele feestperiode.”
Maar aan die periode komt bruut een einde als Thijs ’s nachts even langs huis fietst om zijn tas daar achter te laten vóór hij de stad ingaat. “Op weg naar het volgende feest is hij toen gevallen. Zijn vrienden snapten maar niet waarom hij niet kwam opdagen. Wat er is gebeurd weet niemand”, vertelt Wendy. “Zelfs uit het politieonderzoek kwam niets. Hij lag op zijn achterhoofd met zijn fiets nog tussen zijn benen. Hoe val je zo? Niemand die het weet. Maar ik blijf liever niet in het ‘waarom’ hangen. Je komt er toch niet uit.”
Thijs wordt gevonden door twee voorbijgangers. Dat had geen kwartier langer moeten duren, hoort de familie later; dan was hij ter plekke overleden. In plaats daarvan wordt de tiener met spoed naar het ziekenhuis gereden en daar geopereerd.
Jolanda verloor zoon Timo (21) door auto-ongeluk: 'Mijn man lag op de ic tijdens zijn afscheid'
“Het was vroeg in de ochtend toen we Thijs mochten zien. Hij lag op de ic. Het eerste wat mijn man Wilbert en ik dachten, was: o, hij leeft nog. Dan zal het wel goed komen.” Maar Wendy’s zoon ligt in coma en er blijkt weinig hoop op vooruitgang. Ook zijn ouders moeten onder ogen zien dat het niet de goede kant op gaat. “Dan ben je toch wel ‘blij’ met die zes dagen dat hij in coma ligt. Want zelf moet je natuurlijk ook reuzestappen maken richting het afscheid.”
“Weet je nog dat ik net zei dat ik bijna elke dag het gerammel aan de deur nog kan horen? Dat geldt ook voor die ene zin: ‘Dit betekent dat Thijs gaat overlijden.’ Die komt zó vaak terug in mijn hoofd. Natuurlijk weet je het wel, maar dat maakt het niet minder onwerkelijk om iemand het te horen uitspreken. Dan is het écht klaar.”
Tekst loopt door onder de afbeelding. 
De heftige mededeling van de arts wordt meteen gevolgd door een andere vraag: “Hebben jullie al nagedacht over orgaandonatie?” Er wordt een lijst tevoorschijn getoverd met alle dingen die te doneren zijn. “Daar word je bijna misselijk van”, herinnert Wendy zich. “De artsen zeiden wel: het hóéft niet. Maar wij dachten al snel: Thijs zou anderen hebben willen helpen. We hadden er alleen geen goed gevoel bij dat je het aan de buitenkant zou kunnen zien. De verpleegkundige zei ook: ‘Zullen we zijn mooie blauwe ogen gewoon laten zitten?'”
In overleg met het ziekenhuispersoneel komt Thijs’ familie uit op zes levensreddende organen die gedoneerd zullen worden, waar Thijs uiteindelijk vier mensen mee geholpen heeft. “Ik heb er wel over getwijfeld. Je kunt nare dingen lezen over orgaandonatie, zoals dat de ziel dan geen rust zou krijgen. Maar we hebben deze keuze naar ons beste eer en geweten gemaakt. Het is goed. En we hebben vier mensen weer een soort van leven kunnen bieden.”
Ouders overleden Tom (14) kozen voor orgaandonatie: 'Anders was het voor niks'
Doordat ze voor het traject van orgaandonatie hebben gekozen, moet Thijs nog zeker twaalf uur langer aan de beademing. In die tijd worden de operaties voorbereid en wordt een coronatest gedaan. “We hadden te horen gekregen dat hij zaterdag om 10 uur zou komen te overlijden, bijna een week na zijn ongeluk. Dan zou de apparatuur worden losgekoppeld. Je zet je schrap richting dat moment, bereidt je er mentaal op voor.”
“Pas om half 10 bleek: de uitslag van de coronatest is nog niet binnen. Het moment van overlijden werd dus uitgesteld, tot twee keer toe. Daar ben ik echt boos om geworden. Het was vooral jammer dat het na zes dagen zo moest eindigen, terwijl we de andere dagen zo fijn en goed begeleid zijn door het verzorgend personeel.”
“Uiteindelijk overleed Thijs net iets voor 12 uur. Van tevoren was al gezegd: na zijn overlijden wordt hij na vijf minuten weggereden. Die minuten voelen als tien seconden. Daarna waren we óp.”
Het afscheid later is mooi, maar onwerkelijk, vertelt Wendy. “Er stond een lijkwagen voor de deur, maar de vlag – voor het slagen – hing ook nog te wapperen. Gelukkig waren er voor de uitvaart geen coronarestricties meer. Thijs had een grote vriendengroep, dus de kist werd gedragen door dertien jongens. Drie weken later konden we de as ophalen bij het crematorium. De man die ons ontving moest zelf huilen: ‘Dat maak je niet vaak mee, dat ouders de as van hun kind komen afhalen.’ De dag daarna was de 18e verjaardag van Thijs. Op die dag hebben we hem naar een urnengrafje in de buurt gebracht. Op zijn graf staat: ‘Komt goed.’ Dat zei hij altijd.”
“Net voordat we hem gingen begraven, ging de tas kapot en viel de urn op de grond. Ik dacht echt: haalt Thijs nou een grap met ons uit? Ik geloof niet meer in toeval”, vertelt Wendy. “Sommige mensen zoeken signalen van overledenen in bloemetjes of vlinders, ik denk dat ik meer op dit soort dingen moet letten. Zoals toen we een verkeerde brief kregen van de instantie die de orgaandonatie regelde. Het was enorm spannend die brief te krijgen, maar toen we ‘m openden, bleken er een heel verkeerde datum en organen in te staan. Hij was gewoon verwisseld, een foutje. Echt alsof Thijs een grap met ons uithaalde. Hij had humor, ja.”
Dirkje verloor haar zoontje aan ziekte van Kawasaki: 'Die pijn verdooft alles'
Voor de rouwverwerking zoekt Wendy hulp in het spirituele. Het is de huisarts die voorstelt dat ze naar een medium gaat. “Ook omdat ik toen nog wel wilde weten hoe het ongeluk nou precies was gebeurd. Maar dat wist Thijs zelf ook niet, zei het medium, dat met hem praatte. Ze sprak ook met engelen, die zeiden dat Thijs van de aarde was geplukt omdat hij nodig was voor iets anders. Maar ja, ik had hem toch liever hier gehad. Ik heb ook nog twee dochters, maar Thijs was degene die het meest mijn spiegel was. Hij voelde me zo goed aan. Ik mis mijn spiegel”, zegt Wendy emotioneel.
Ze heeft veel steun aan een praatgroep met andere ouders die hetzelfde is overkomen, vertelt ze. “Ik wil wel vooruitkijken, wil niet dat mijn dochters straks zeggen: het is nooit meer iets geworden met mijn moeder. Maar ik weet gewoon niet hóé. Ik wil wel mee, maar het kan nog niet altijd. Dat soort dingen kan ik met hen bespreken.”
“Ik ben nergens meer bang voor. Als de wereld morgen vergaat, denk ik: het zal wel, dan ben ik weer bij Thijs. Het maakt me niks meer uit. Maar als ik ergens angst voor voel, is het omdat ik dit de rest van mijn leven met me moet meedragen. Elke ochtend weer in die realiteit wakker worden. Dat is zwaar.”
Het overlijden van Thijs is nu bijna anderhalf jaar geleden. “Er zijn dagen waarop je bijna schrikt hoe gewoon het al is, maar ook dagen dat niks lukt. Dan ga ik op een doodgewone dag naar de supermarkt en stort ik in bij de bamischijven, omdat die me aan hem doen denken”, vertelt Wendy over hoe het nu met haar gaat.
“Je merkt ook dat mensen er minder naar vragen naarmate het langer geleden is. Het begrip van de mensen om je heen is er nog wel, maar ook weer niet. Hun levens gaan ook door. Mensen waarschuwden me al dat het tweede jaar zwaarder is dan het eerste jaar, en ik snap wat ze bedoelen. Het voelt nog veel meer alleen. Het eerste jaar vraagt iedereen er nog naar, maar daarna neemt dat af. Dat snap ik, het is nu ‘oud nieuws’. Maar zelf ben je er nog zó vol van. Het bepaalt de rest van je leven.”
Biens zoon Floris (15) overleed aan botkanker: 'Hij regelde zijn eigen uitvaart'
