Mijn vader was een ontzettend lieve en zorgzame man. Onvoorstelbaar intelligent en altijd op de hoogte van het laatste nieuws, van politiek tot de nieuwste boyband uit Zuid-Korea. Hij sprak zeven talen, waaronder Russisch, een studie die hij op latere leeftijd nog heeft gedaan. Als wij iets niet wisten, wist hij het. Altijd. Gevraagd of ongevraagd.

Onze moeder is al heel lang bedlegerig en hij heeft ruim dertig jaar thuis voor haar gezorgd. Zo’n twee jaar geleden kwam mijn moeder in het ziekenhuis terecht en ze is niet meer thuis gekomen: ze werd opgenomen in een verpleeghuis wegens dementie en mijn vader stond er thuis ineens alleen voor.

Hij was heel flink en bleef goed voor zichzelf zorgen. Hij deed zelf voor het grootste deel zijn eigen huishouden, de boodschappen en kookte elke dag een verse maaltijd voor zichzelf. Het contact was altijd goed, maar vanaf dat moment nog veel hechter. We belden heel veel, gingen vaak naar hem toe en hielpen hem waar nodig.

Toen corona uitbrak in maart 2020 en de verpleeghuizen op slot gingen, was dat natuurlijk hartverscheurend. Hij kon ruim vier maanden niet naar mijn moeder toe. En dat terwijl hij voorheen elke dag naar haar toe ging. Zijn leven draaide echt om haar, zij was zijn alles. Hij was zo met haar vergroeid, dat het gemis hem letterlijk pijn deed. Mijn zussen en ik hebben hem in die periode leren Skypen en we hebben hem samen geholpen om door die vreselijke tijd heen te komen.

Toen het in mei/juni vorig jaar allemaal wat beter ging wat betreft de situatie rondom corona, besloot hij het ouderlijk huis te verkopen en een aanleunwoning te huren bij het verpleeghuis van mijn moeder. Eind juli 2020 verhuisde hij.

Hij was eigenlijk net een beetje gesetteld, toen hij in november hevige rugklachten kreeg. Na twee weken hevige pijnklachten, waarvoor hij zware pijnstillers moest slikken, werd hij met spoed opgenomen op de ic met een maagbloeding. En daar is hij 48 uur later overleden aan een septische shock.

Hij overleed notabene op 2 december, zijn 57ste trouwdag. Een dag voor zijn ziekenhuisopname vroeg hij ons nog of ‘mama het wel écht goed had op haar afdeling’. Als zij het maar goed had, dan was hij gelukkig.

Zijn verhuizing, de coronasituatie, vrienden en familieleden die waren overleden en dan uiteindelijk de lichamelijke klachten vanaf half november, zorgden ervoor dat hij die laatste weken en maanden niet echt lekker in z’n vel zat.

We hadden hem zo graag nog langer bij ons gehad. Hij was nog zo vitaal en zo flink. Vier maanden na de verhuizing naar zijn nieuwe aanleunwoning lag hij er opgebaard, zodat mijn moeder hem in die dagen gemakkelijk kon bezoeken. En nu is z’n nieuwe huisje intussen alweer helemaal leeg gehaald. Mijn moeder beseft door haar dementie vaak niet dat hij er niet meer is. Voor haar is dat een zegen, voor ons als kinderen soms extra confronterend.

Het is nu ruim een half jaar geleden en het verdriet komt bij mij vaak nog keihard binnen. Het is nog steeds niet te bevatten. Ik vind het ook zo’n verdrietig einde: hij heeft dertig jaar voor mijn moeder gezorgd en was eigenlijk net op een plek waar een beetje voor hém gezorgd ging worden, maar het is helemaal anders gelopen. En ik ben uiteraard dankbaar voor alle jaren die we met hem hebben gehad en voor het intensievere contact van de afgelopen twee jaar, maar het had wat mij betreft nog jaren langer mogen duren. Ik hield heel veel van hem en was ongelofelijk trots op hem. Hij wordt door ons allemaal verschrikkelijk gemist.

Lees ook
Conny herdenkt haar vader Gerard: ‘Na zijn overlijden kreeg ik een depressie’