Of ze nou zijn gevallen, bang zijn, of heimwee hebben: kinderen roepen veel om hun moeder. Het geschreeuw richting vader valt daarbij vaak in het niet. Maar waar komt dat eigenlijk door?
Wij vroegen het Peter Bos, universitair hoofddocent bij het Instituut Pedagogische Wetenschappen van de Universiteit Leiden.
Volgens Bos leren we het kinderen zelf aan om te roepen naar hun moeder. “Zij is vaak de eerste bij wie een kind in de armen ligt en degene die hen voedt. Vanaf de geboorte is de moeder doorgaans meer betrokken bij de baby dan de vader. Wanneer er aan het begin al een klein verschil ontstaat, wordt dat vaak alleen maar groter.
Dat kan komen doordat de vader zich op de achtergrond houdt. Als hij zijn best niet doet, verandert er niets.” Maar Bos noemt ook maternal gatekeeping als mogelijke oorzaak. “Omdat moeders vanaf het begin meer betrokken zijn, zijn ze ervan overtuigd dat zij de beste zorg kunnen bieden en eisen ze die rol ook op.
Wanneer een kind huilt zullen moeders vaker zeggen: ‘Laat mij maar even’. Als de vaders geen ruimte krijgen om dit over te nemen, verandert er ook niks aan de verdeling van de zorg. Een kind zal dan sneller om zijn moeder roepen, omdat ze weten dat ze dan waarschijnlijk sneller krijgen wat ze willen.”
Bos adviseert vaders om actiever de zorgende rol te pakken. “Zorg ervoor dat jij een keer ’s nachts als eerste naast je bed staat wanneer je kind huilt. Of laat de moeder een keer kolven en geef zelf een fles, in plaats van dat je partner de voeding op zich neemt.”
Voor de moeders snapt Bos dat het iets ingewikkelder ligt. “Het is voor hen heel moeilijk om de zorg voor een kind los te laten, juist omdat ze vanaf het begin zo betrokken zijn. Maar je moet het zien als een langetermijninvestering: als je nu loslaat, is het ook beter voor het kind, omdat het de band met hun vader versterkt. Dat betekent dat een kind straks niet één, maar twee volwassenen heeft om op terug te vallen.”
Volgens Bos zijn wij mensen er niet voor gemaakt om zonder hulp een kind groot te brengen. “In de geschiedenis hebben we dat ook nooit gedaan, omdat het te veel werk is voor een persoon. We hebben juist partners, ouders, broers en zussen nodig, om ons te helpen. Dus moeders die het gevoel hebben dat ze alle zorg op zich moeten nemen, mogen aan zichzelf meegeven dat ze het absoluut niet alleen hoeven te doen. Het is oké om de zorg soms uit handen te geven.”
Alleenstaande moeder Melissa onzeker over opvoeding: 'Zelf ook geen vader gehad'
