Het maakt me boos, narrig, nukkig. Volgende week gaan we met vakantie, het zou goed zijn voor ons alle vier wanneer ik me er voor die tijd toe zet erover te praten. Ik heb weleens gezegd: ‘Koester me wat meer, maak omtrekkende bewegingen via mijn armen, benen, buik. Kus me.’ Dan gaat het een tijdje beter, maar even later vergeet hij alles weer. Het interesseert hem kennelijk niet dat ik verlang naar een man die mij ziet, die mij begrijpt.”

Had ik maar een hekel aan hem

“We leerden elkaar vijftien jaar geleden kennen, hij brak met zijn vrouw omdat hij een kwijnend seksleven had, en met mij plukte hij de sterren van de hemel. Ik denk weleens: de fase waarin zij toen zaten, daarin zitten wij nu. Dat is zuur. De weekenden zijn het moeilijkst, dan is het gemis, het geschuur tussen verlangen en werkelijkheid het meest voelbaar. Ik hoef alleen maar tien minuten voor we gaan slapen mijn benen uit elkaar te doen, tien minuten, een uur per week, zo lang is dat niet, maar het kost me steeds meer moeite.

Had ik maar een hekel aan hem, haatte ik hem maar zo hartgrondig en op alle fronten dat ik voorgoed met hem kon breken, maar de situatie is complexer. Toen onze eerste dochter geboren werd, hebben we afgesproken: we blijven bij elkaar tot het kind volwassen is, daarna zien we wel verder. Ik wil mijn dochters graag een zo ongeschonden mogelijke jeugd bieden. Bovendien: mijn man is ook heel leuk, zo ontzettend slim en geestig. Ik heb een goed leven. We wonen in een prachtig huis, ik heb mijn baan elf jaar geleden opgezegd om me volledig aan de opvoeding te kunnen wijden, ik heb geen enkele zorg, behalve de seks, de liefde.”

Ik straf hem

“Hoor hier, een luxeprobleem van een luxevrouwtje. Ik wil hem niet afzeiken, ik wil hem ook niet afschilderen als een klootzak, ik ben een trut die haar man te vaak ontzegt wat iedere man nodig heeft. Mijn zwager zei laatst toen ik een opmerking maakte: ‘Zit je er nog weleens bovenop? Je weet toch dat mannen heel simpel zijn? Je moet er gewoon af en toe op gaan zitten en dan zijn ze als was in je handen.’ En ja, ik weet dat de weekenden een stuk leuker zouden zijn als ik toegeeflijker zou zijn, als ik meer mijn best zou doen en minder snibbig zou zijn.

Ik weet het en toch kan ik me er niet toe bewegen. Ik straf hem, dat is wat ik doe, en ik verafschuw het, vrouwen die hun man straffen, vrouwen die hun benen tegen elkaar houden, hoe naïef kun je zijn? Ik weet het, ik zie het.
Mijn zus glimlachte begrijpend toen ik haar iets vertelde: ‘Het schuldgevoel hè’, antwoordde ze, ‘het eeuwige schuldgevoel dat wij het niet zo vaak doen als zij zouden willen en als wij vinden dat wij zouden moeten willen.’ Ik weet wel hoe het zover heeft kunnen komen. Hij is een man die mij nodig heeft en dat laat voelen. Een man die vindt dat ik belachelijk hecht aan mijn eigen leven.”

Mijn lusten zijn niet weg

“In onze vroege jaren zei hij weleens: ‘Jij bent mijn vrouw, ik heb recht op je.’ Een beetje grappend, ironisch en ook gekwetst, omdat hij zijn zin niet kreeg. Op dezelfde toon zegt hij nu: ‘Ach, doe toch niet zo kinderachtig. Alleen je benen wijd, meer vraag ik niet van je.’ Ha, dan moet ik lachen. Soms. We hebben een huisje op de Veluwe, als we daar zijn, wil hij fietsen. Niet alleen, met mij. Hij vindt zichzelf het allerbelangrijkst, ik zeg weleens wanneer hij weer naar mijn tieten grijpt: ‘Ik ben inwisselbaar, het maakt je niets uit wie er naast je ligt.’ Dat ontkent hij. ‘Nee’, zegt hij, ‘nee, dat is niet waar’.

Laatst deed ik een cursus Italiaans. Er was daar een cursist, vijftien jaar jonger dan ik die mij steeds Floris noemde, ik smolt. Floris, zo noemde mijn vader me altijd. Het is op zulke momenten dat ik denk: mijn lusten zijn niet weg, het is alleen mijn lust in hem die verdwenen is. Niet dat er iets is gebeurd tussen die man en mij, nee, ik ben daar helemaal niet op uit. Pas geleden heb ik toegezegd om in relatietherapie te gaan. Hij zei: ‘Je moet uitkijken hoor, over een jaar kan het wel eens afgelopen zijn tussen ons.’ Ik dacht: over een jaar? Waarom dan niet nu?”

Waarom doe ik dit niet vaker?

“Zou ik hem missen als het afgelopen was? Ik weet niet, ik zie op tegen de rompslomp die een scheiding met zich meebrengt, echt, ik wil hem niet kwijt, we hebben het goed samen, hij is een geweldige vader, hij is ook een leuk mens, enthousiast, verhalend, grappig, intelligent. ‘Een paar hersencellen minder kan best’, zegt hij als hij ’s avonds aangeschoten van de whisky thuiskomt van een zakendiner.

Een maand geleden, op een vrijdag stond ik hem toe, het gebeurt alleen wanneer ik dat wil, want ik ben een bitch. Ik kroop tegen hem aan, streelde zijn lichaam en toen zijn penis. Hij draaide zich om, hij streelde mijn borsten, we neukten. Tien minuten, het was fijn. Ik voelde me rustig. Ik slaap zo lekker als ik seks gehad heb.

Soms herinnert hij me daaraan, dan zegt hij; ‘Toe nou joh, je slaapt zo lekker na afloop.’ Ik dacht niet: goddank, ik heb me weer voor een tijdje afgekocht, ik dacht: waarom doe ik dit niet vaker? Maar die nacht begon hij opnieuw te snurken en kon ik de slaap niet vatten. Ik ging naar boven, naar de logeerkamer. Er hangt zoveel drukte om hem heen, ik heb het altijd moeilijk gevonden naast hem te slapen. Alleen lig ik beter.”

Voor de rubriek ‘Vrijpartij’ op LINDA.nl zijn we op zoek naar vrouwen van alle leeftijden die willen vertellen over hoe zij seks beleven. Als je bereid bent om je ervaringen te delen – dit kan allemaal geheel anoniem – kun je mailen naar lezer@linda.nl. Vermeld daar ook vast een samenvatting van je verhaal en je leeftijd bij.

‘Hij trok me op de grond, op mijn knieën, ik gespte zijn broek los en maakte zijn rits open’Lees ook