Maar het gebeurde niet. Ik knapte niet af. Hoe zou ik kunnen afknappen op iemand met wie ik niks heb? Hij is niet van mij. Wij bestaan niet. Niet in onze ogen, en niet in de ogen van anderen. Toen hij tussen twee happen door begon te vertellen dat hij in zijn vakantie zo ziek was geworden dat het er aan alle kanten uit spoot, luisterde ik maar half. Ik wens geen verantwoordelijkheid. Ik wil hem en ik wil seks. Ik wil niet weten hoe hij zijn nagels knipt. Zelfs voor wat die prachtige handen straks zouden gaan doen, neem ik geen verantwoordelijkheid.”

Op de achterbank

“Ik keek op mijn horloge. Het was half tien. Als ik om elf uur thuis wilde zijn, hadden we niet veel tijd meer. Hij zat rechtop achter het stuur, met zijn armen naast zijn lichaam. ‘Ik zou best een maand met jou in zo’n caravan kunnen wonen’, zei hij. Ik lachte, antwoordde iets in de sfeer van ‘dan weet jij zeker niet hoe groot mijn garderobe is’. Daarna stapten we al snel uit de auto en namen, buitenom, plaats op de achterbank.

Toen hij niets deed, ging ik bovenop hem zitten, mijn beide benen naast zijn benen. Hij is traag, daar houd ik van. Afwachtend en onhandig, op het horkerige af. Hij is het soort man dat je je niet vrijend kunt voorstellen tot het moment dat het zover is. Ik boog me voorover, mijn gezicht tegen dat van hem, ik rook hem, wilde hem. Ik dacht: ik lijk wel een kind op schoot bij haar moeder, zo met mijn benen aan weerszijden van zijn heupen.”

Magische onderneming

“Daarna drukte ik mijn lippen op die van hem. Goed zoenen is het vinden van de juiste cadans. Onze voortanden botsten tegen elkaar, onze tongen spartelden als vissen op het droge. Tot ineens, na een minuut of tien, het zoenen een magische onderneming werd waarin ik geen actieve rol meer leek te spelen. Het paste. Niet ik of hij, maar het zoenen zelf was nu de motor. Ik hoefde niks meer te doen, zijn tong, zijn lippen deden het werk. Overmeesterd door de sensatie zelf. Iedere keer is er zo’n zelfde point of no return. Na een kwartier, twintig minuten lijkt zich een muur op te trekken die ons onzichtbaar maakt voor voorbijgangers. Gedachten en zorgen verdwijnen.

We hadden natuurlijk zo even ook over de voorbank kunnen kruipen, in plaats van de portieren te openen en buitenom naar de achterbank te lopen. Maar het in- en uitstappen past beter bij deze formele man met de grijze broek, de glimmende brogues, en donkergrijs colbert.

Hij slobberde met zijn tong de lippenstift van mijn mond, daarna knoopte ik zijn overhemd open. Mijn hand gleed in zijn T-shirt. Ik voelde me lichter en leniger en roekelozer dan ik ben, het maakte niet meer uit wat ik zei, hoe ik eruitzag. Het kon me niet schelen hoe ik uit deze strijd zou komen, mijn bewustzijn was teruggebracht tot louter voelen.”

Vol aandacht

“Zijn bewegingen waren nog steeds houterig, maar dat veranderde toen ik zijn hand over mijn buik voelde. Sensueel, vol aandacht. Anders dan bij de meeste mannen, die vaak zo fysiek aanwezig zijn, voelde ik geen ding in zijn broek bonken, er werd helemaal niet aangestuurd op penetratie. Het is een bevrijding om boven op hem te liggen, en gewoon maar af te wachten. Samen tussen de koekkruimels op de achterbank van een middenklasse auto en dan maar zien waar je zin in hebt.

Het zoenen maakte me dorstig. Op de grond vond ik een glazen flesje biologisch appelsap. Ik proefde de weeë lauwe drank en ging languit op de bank liggen. Mijn hoofd stootte tegen een draaiknop. Het voelde alsof het zoenen me tien kilo lichter had gemaakt en nu, met mijn onderlijf in zijn schoot, kon hij niet anders dan mijn maillot afstropen.

‘Wat fijn’, mompelde hij, nadat hij de knoopjes van mijn body had losgewurmd, en ik zelf op het gevaar af onze muur te beschadigen, bij wijze van ontnuchterend reclameblok, minutenlang bezig was geweest mijn laarzen uit te trekken, ‘wat fijn dat je het daaronder zo goed hebt bijgehouden tijdens mijn afwezigheid’. Ik was nu helemaal naakt.

Naaktheid onder de juiste omstandigheden maakt oersterk. Ik fluisterde in zijn oor dat vrouwen hun landingsbaan in de eerste plaats helemaal voor zichzelf schoonhouden, dat hij zich geen illusies moest maken, en drukte me dichter tegen hem aan.”

Ongeduldig

“Zijn eindeloze kalmte, zijn afwachtende houding, maakten me ongeduldig. Ik was nu zo opgewonden dat het niet meer uitmaakte wat ik tussen mijn benen kreeg. Desnoods wierp ik me tegen zijn scheenbeen, of vergreep me aan het appelsapflesje, maar daar gleed, eindelijk, na drie kwartier kussen, zijn hand rustig naar binnen. Vier keer streelde hij mijn clitoris, toen kwam ik klaar.

Niet lang daarna kwam ik nog vijf keer klaar. Heel even overwoog ik zijn kamgaren sokken en grijze broek uit te trekken, maar toen hij zelf geen initiatief nam, heb ik het maar zo gelaten. Het is egoïstisch, misschien, maar ik zoek een ander woord. We zitten in een ondefinieerbare niche samen, daar gelden geen geijkte omgangsvormen.

Toen hij even later opmerkte: ‘Wil je wegrijden of zit er misschien ergens nog een kleine spanning?’ en ik zag dat het over elven was, verdween de muur. Snel zocht ik mijn klam geworden kleren bij elkaar. Ik wilde weg. Niet napraten, alleen nog controleren of ik mijn beide oorbellen in had en dan naar buiten. Naar mijn eigen auto, naar huis.”

Voor de rubriek ‘Vrijpartij’ op LINDA.nl zijn we op zoek naar vrouwen van alle leeftijden die willen vertellen over hoe zij seks beleven. Als je bereid bent om je ervaringen te delen – dit kan allemaal geheel anoniem – kun je mailen naar lezer@linda.nl. Vermeld daar ook vast een samenvatting van je verhaal en je leeftijd bij.

'Soms heb ik de wens een man voor altijd naast me te hebben, maar dan is er de wetenschap dat dat ook niet alles is'Lees ook