“Hij draaide zich op zijn rug. We lagen zij aan zij. Ik voelde zijn erectie, nee, ik wist zijn erectie, want iedere dag begint met een erectie, al begint niet iedere dag met seks. Deze wel. Deze dag zou met seks beginnen.
Zulke dingen weet je. Ik weet ze, zonder dat ik ze hoef uit te spreken. Ik weet wat er komen gaat, ik weet exact welke handelingen in welke volgorde zullen worden uitgevoerd.
Ik lag naast hem, we spraken niet, ik voelde niets bijzonders. Als ik eerIijk ben, ben ik zelden zomaar opgewonden. Iedere keer dat ik seks heb, gaat daar een bewuste keuze aan vooraf. Een stap.
Ik houd van hem, maar opgewonden raak ik pas als we bezig zijn, nooit eerder. Ik zie er niet tegenop, nee, er is een gebied tussen weerzin en zin. Een gebied waar ik me vaak begeef. Ik doe het graag. Maar een spontane verstrengeling met een daaruit voortvloeiend orgasme, heb ik nooit. Samen één worden, gepassioneerd vrijen, zegt me ook niet zoveel. Eigenlijk heb ik zonder seks ook genoeg aan deze geweldige man. Ik weeg 95 kilo en ben 1 meter 67 lang. Ik ben te dik voor passie.
Hij had die nacht liggen snurken, ik was in het logeerbed gaan liggen. Wat ik helemaal niet erg vind trouwens, want ik snurk ook weleens. Met twee glazen jus was ik naar boven gegaan en naast ons bed had ik naar hem staan kijken. Een grote man, donkerblond haar, een mooi gelijkmatig gezicht, slapend. Ik was ernaast gekropen, mijn zij tegen die van hem. Hij is de beste vingeraar die ik ken. Ik tilde mijn been op, en legde het op dat van hem. Wat ik had willen doen, is bovenop hem kruipen, zoals een vrouw in een Amerikaanse film. Me verroeren lukt niet. Mijn gewicht is te groot, de matras veert door, ik lig in een kuil.
Ook al zou het me lukken me naar hem toe te draaien, dan nog kan ik me niet permitteren mijn hele lichaam op hem te laten rusten. Ik ben niet alleen te zwaar, hij zou niet bij de opening kunnen. De plooien van mijn buik hebben de grootte van twee hoofdkussens, die afstand kun je niet zomaar overbruggen. Daarom til ik altijd alleen mijn been op. Altijd dezelfde handeling, altijd even prettig in al zijn eenvoud en beperking. Mijn opgeheven been rustte op het zijne, ook een groot been, maar minder zwaar. Mijn schaamlippen weken. Ik voelde zijn vingers. Op precies de juiste plek met precies de juiste druk en in precies het goede tempo: niet te ruw en niet te zacht. Hij deed zijn ogen dicht.
Ook dat wist ik zonder naar die gesloten ogen te hoeven kijken. Misschien is dat wat seks mooi maakt, de routine die geen sleur wordt. Ik wilde hem kussen, maar ik deed het niet. Ik mocht niet bewegen, wist ik, daar houdt hij niet van, het leidt hem af. Ik vond het niet erg meer om hem te laten gaan. Nu hij eenmaal aan me zat, wilde ik hem meer dan wat dan ook. Wat een geluk dat hij hierin zo bedreven is, dacht ik, veel andere mogelijkheden hebben we immers niet. Ik gaf me over, iets wat me de laatste jaren steeds beter afgaat.
De stand ‘genieten’, de stand ‘overgave’, ik weet ze steeds vaker en makkelijker te vinden. Altijd op deze manier, liggend op mijn rug, met mijn been als een slagboom omhoog. Zijn hoofd tussen mijn dijen zou ik te ongemakkelijk vinden. Het zou me verlegen maken, no-go-areas zijn er genoeg, ook, nee, misschien juist voor mijn man. Daarom houd ik in bed altijd mijn Nijntje-pyjama aan. Een soort tent is het, nee, een theemuts. Want ik mag dan denken dat ik mijn gewicht heb geaccepteerd, het etaleren is heel wat anders. De no-go-areas zijn mijn buik en de rollen bij mijn maag, die hij liefdevol ’tussentietjes’ noemt.
Mijn bovenbenen, die onmerkbaar overgaan in mijn knieën en nog wat verder in mijn kuiten – sinds een tijdje kan ik mijn knieën niet eens meer ontdekken. Waar zijn ze gebleven, de tijden dat ik me in sexy lingerie aan mijn man liet zien? Als ik nu ’s avonds naar bed ga, weet ik niet hoe snel ik onder de dekens moet kruipen. Ineens was het er, het orgasme. Het moest van ver komen vandaag. Ik moest er moeite voor doen. Een orgasme eist volle concentratie en spierkracht. En dan moet ik tegelijk mijn been wat aanspannen, want na tien minuten zit er nog maar weinig gevoel in zijn been. Ik ben een gebouw dat op hem ligt.
Toen ik klaargekomen was, gooide ik mijn been open, ging liggen op wat ik mijn stabiele zijligging noem en nadat zijn pik geparkeerd was, deed ik de hefboom weer dicht. Vanachter langs gaat niet, daar zitten de billen. Ach, ik geloof de mensen wel die beweren dat dik zijn een keuze is. Je wordt geboren met een bepaald aantal vetcellen, daar kun je niks aan doen. Ik heb ooit getraind bij een personal trainer, een man die half Nederland onder behandeling heeft gehad, en na zes weken was ik twee maten gekrompen. Ik zou het wel kunnen, afvallen, maar blijkbaar is er iets dat me tegenhoudt.
Ik ben geen slachtoffer, het is me niet overkomen, ik heb het zelf gecreëerd. Deze hele opstelling in bed heb ik zelf gecreëerd en vervolgens de partner erbij gezocht die erbij hoorde, denk ik weleens. Ons vrijen lijkt een beetje op wat konijntjes doen en konijntje wiebelen duurt bij ons nooit lang. Mannen in de tweede helft van hun leven hebben genoeg vrouwen gehad om met kort neuken tevreden te kunnen zijn. Hun wilde haren zijn eraf. Ik zie het als een compliment dat hij zo zichzelf is. Misschien probeer ik er binnenkort weer eens bovenop te klimmen, net als in de film, dat was toch wel erg leuk, ooit. Ja, ik ga het hem vragen. Eens moet het lukken.”
Voor de rubriek ‘Vrijpartij’ op LINDA.nl zijn we op zoek naar vrouwen van alle leeftijden die willen vertellen over hoe zij seks beleven. Als je bereid bent om je ervaringen te delen – dit kan allemaal geheel anoniem – kun je mailen naar lezer@linda.nl. Vermeld daar ook vast een samenvatting van je verhaal en je leeftijd bij.
‘Zijn eindeloze kalmte maakte me ongeduldig. Ik was zo opgewonden dat het niet meer uitmaakte wat ik tussen mijn benen kreeg'
