Liesbeth Rasker (35) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 60: ‘Terug van een soloreis van 2,5 maand en vrienden tonen amper interesse. Iets over zeggen?’
Er komen vaak vragen binnen die in dezelfde lijn liggen als deze. Heb een nieuwe baan en vrienden vragen er niet naar. Ik ben zwanger en krijg er weinig vragen over. Sinds twee maanden woon ik in het buitenland en niemand heeft nog aangeboden om langs te komen. Samenvattend: mijn omgeving toont te weinig interesse in iets dat belangrijk voor mij is. Wat te doen?
Ja. Wat te doen. Wat betreft de concrete oorspronkelijke vraagsteller kwamen er veel reacties waar ik me wel in herkende. Namelijk dat je vaak al heel veel online hebt gezien, op Instagram, misschien zelfs op Polar Steps, dus hoeveel vragen zijn er nog over te stellen? Bovendien zijn andermans reisverhalen zelden heel interessant. Je was er immers niet bij, en het is moeilijk uit te leggen hóe iets precies ging of was. Een ander aspect is dat je in 2,5 maand reizen het gevoel kunt hebben járen weg te zijn geweest, maar 2,5 maand gewoon thuis gaat bijna geruisloos voorbij. Het is dus een totaal ander perspectief op tijd, waarbij de thuisblijvende partij misschien niet realiseert hoeveel jij hebt meegemaakt.
Maar goed, los van dat, de algemene vraag blijft staan: hoe krijg ik aandacht voor iets dat belangrijk voor me is? Ik herken dit probleem wel; ook ik heb momenten gehad waarin ik verbaasd constateerde dat iets waar ik ontzéttend druk mee was, voor anderen werkelijk totaal geruisloos voorbij ging en wat niemand werkelijk leek te boeien. Soms voelde dat als desinteresse, maar soms voelde dat ook gewoon als een realiteitscheck. Dat ik dacht: goh, zit ik me hier een potje druk te maken, maar waarom eigenlijk? Het kon soms zelfs wel verlichtend en relativerend werken.
Mocht dat helemaal niet voor jou opgaan, dan moet je er natuurlijk wat van zeggen. Zoals bijna altijd is dat ook nu het antwoord: maak het bespreekbaar, iemand kan je gedachten niet lezen en als verwachtingen scheeflopen, is het zonde om dat niet op tijd aan te stippen. Dat, en de volgende adviezen van de kroeg van deze week.
‘Eerlijk zijn en praten over wat het met jou doet, kan zoveel oplossen. Niet vanuit verwijten, want je beste vrienden zijn zich er niet van bewust waarschijnlijk en “het gewone leven” gaat door. Ik durf sinds een jaar (dus I feel you) dingen eerlijker aan te geven en krijg heel begripvolle reacties, wat de vriendschap alleen maar sterker maakt.’
‘Vrienden hebben ook het recht om dingen niet interessant te vinden. Als ze er maar zijn als je steun of advies nodig hebt.’
‘Ik heb dat ook wel gehad, niet na een soloreis maar na een nare gebeurtenis en de nasleep ervan. Ik heb 3 dingen geleerd. 1 – wees duidelijk, benoem hoe je je voelt en vraag wat je nodig hebt of mist (op een respectvolle manier!); soms gaan mensen gewoon op in de drukte van het bestaan en denken ze er wel aan maar komt het er niet van. 2 – één lauwe reactie van een vriend(in) maakt nog geen zomer; benader je kring van vrienden daaromheen – zeker weten dat er iemand wél geïnteresseerd is! 3 – realiseer je dat er bijna nooit kwade intenties zijn, maar dat 30something zijn en on top of everything blijven een mega-opgave is (en hoe stoer dat jij er gewoon tussenuit trok om avonturen te beleven!)’
‘Uit jezelf vertellen. Ik kan soms de neiging hebben om te wachten tot ernaar gevraagd wordt, maar sommige mensen hebben een bord voor hun kop en vragen er nooit naar & heel stom en je kan er heel boos om worden (of verdrietig, teleurgesteld etc) maar dat helpt niks. Dus, zelf vertellen! En als ze daar dan stom op reageren, dan kun je direct vertellen hoe belangrijk/
levensveranderend/uniek/fantastisch/ geweldig het voor je is.’
‘Ik heb een keer zoiets meegemaakt met mijn groepje beste vriendinnen en heb toen tegen ze gezegd dat ik weinig aandacht bemerkte in een voor mij hele heftige periode. Toen bleek dat ze het er wel met elkaar over hadden gehad (hoe erg ze met me meeleefden etc) maar gewoon dom toevallig niemand met mij erover sprak! Werkte prima en ik hield het lekker licht en eind goed al goed.’
‘Ik herken dit wel. Best ingewikkeld soms. Ik heb een (heel) ander leven dar veel van mijn vrienden. Ik, single, veel op reis, lange werkdagen, goede carrière, veel van hen, in relaties, kinderen, gezin op de eerste plaats. Soms denk ik dat onze levens zo anders zijn, dat ze niet goed weten wat ze moeten vragen en de aanname doen dat het “met mij toch wel goed gaat” Daarnaast komt kijken dat je op social media vaak al veel ziet van wat anderen aan het doen zijn en daardoor de aanname doet dat je al weet hoe dingen zijn gegaan? Ik geef het vaak gewoon aan als ik iets wil delen. Misschien vraag ik ook wel minder vaak naar de dingen die voor hen belangrijk zijn dan ik zou moeten doen? Volgens mij werkt dat vaak twee kanten op.’
‘Ik heb zo’n zelfde ervaring gehad met m’n beste vriendin. Ik was twee maanden weg en ze appte slechts één keer hoe ik het had. Al langer had ik het gevoel dat ze niet echt in mij investeerde. Ik heb toen alle moed bij elkaar geraapt en d’r direct toen ik terug was gevraagd om te gaan wandelen, omdat ik wat moest bespreken. Het spannendste wat ik ooit heb gedaan. Het voelde bijna als uitmaken met m’n vriend. Ik stak gelijk van wal en legde uit dat dit voor mij niet voelde als de waarde die ik wel aan onze vriendschap toekende. Ze schrok zich kapot en sindsdien is het 180 graden gedraaid.
Elke dag nog blij dat ik de moed gehad heb het gesprek aan te gaan. Overigens belangrijk detail: ik heb het haar niet verweten, maar neergelegd als zijnde: ik zie jou als mijn beste vriendin, maar dat gevoel krijg ik er niet uit terug. Hoe kijk jij tegen onze vriendschap aan?’
Liesbeth Rasker over Kroegpraat en backpacken: 'Kan me inmiddels niet goor genoeg zijn'
