Els (64) runt vanuit huis haar eigen voedselbank. Per week deelt ze 25 pakketten uit en op zaterdag is het kledingdag. Ze begon met het uitdelen van avocado’s en die dankbaarheid smaakte letterlijk naar meer. Nu staat haar huis vol en merkt ze: ‘Het wordt steeds meer.’
Een jaar geleden richtte Els Klok uit Lelystad Stichting voedsel- en kledingbank De Vlinder op. Els: “Mensen geven toch meer aan een stichting dan aan een particulier.”
Els wilde altijd al mensen helpen. “Ik heb altijd in de zorg gezeten. Twee jaar geleden stond er op internet dat iemand avocado’s over had. Het waren er zoveel en ik ben gek op avocado’s, maar zoveel? Toen ben ik ze gaan uitdelen en ik merkte hoeveel armoede er heerst. En zo begon het.”
Daarna groeide het langzaam. “Dan hoor je dat je daar iets kunt ophalen. Of je hoort dat iemand het heel zwaar heeft en dan ga je uit je eigen kassen plukken. Het groeit mee en het gaat ongemerkt. Je kunt niet zeggen, je wordt een stichting. Ik wilde wat meer mogelijkheden hebben en bedrijven geven eerder aan een stichting dan aan een particulier.”
Met haar voedselbank kan ze nu iedereen helpen die het nodig heeft. “Ik kan zelf doen wat ik wil. Sommige voedselbanken zitten aan een bepaald bedrag vast. Dat heb ik niet. En ik kan iedereen helpen die het nodig heeft. Er mensen die tussen wal en schip vallen. Die verdienen teveel voor de reguliere voedselbank, maar hebben te weinig om te kunnen eten. En bij mij hebben ze altijd wat.”
Inmiddels deelt ze 25 pakketten per week uit. Allemaal vanuit haar eigen seniorenwoning vanuit een appartementencomplex. Dat breekt Els soms wel op. “Ik zit in de WAO, want ik heb een dubbele hernia. Inmiddels heb ik ook geen privéleven meer. Maar dat is niet erg. Want de mensen die ik help, die hebben geen eten meer. Maar het zou toch fijn zijn als ik straks weer een eigen ruimte heb.”
Af en toe wil haar rug ook niet meer. “Dan pak ik een paar uurtjes mijn rust. Elke dag besluiten we: vandaag doen we niks. Maar dan is de dag voorbij en was het toch druk. Maar ik heb een man en die helpt. En ik heb zes, zeven vrijwilligers en die helpen ook mee. Alleen had ik het nooit gered.”
Els hoopt dat ze een ruimte krijgt in Lelystad. Het liefst gratis. Nu is het zo druk dat ze soms niet eens weet wie er een pakket heeft opgehaald. Terwijl ze er ook voor die mensen wil zijn. “Ik wil mensen persoonlijk blijven benaderen. Vooral ook omdat ze hun verhaal willen doen. Dus dan bel ik ze en dat gaat het weer.”
Als het aan Els ligt, zou ze liever helemaal geen pakketten uitdelen. “De armoede is er nu eenmaal en ik ben bang dat het erger gaat worden. Dat de drempel lager wordt en de honger hoger en dan komen ze. Voor hen is het heel naar.” Door de voedselpakketten houden mensen geld over om hun schulden af te betalen. “Dat vind ik het mooiste cadeau.”
Ook zijn mensen heel dankbaar. “Elke week heb ik tranen, blijdschap en dankbaarheid. Ze zijn zo blij.” En ook aan de andere kant hoeft ze niet te bedelen om spullen of eten. Zo kreeg ze gister nog twee bruidsjurken. “Diegene zei dat ik ze ook kan verkopen, dan kan ik daar weer voedsel voor mijn gezinnetjes voor kopen. Maar ik hou daar niet van. Ik krijg dingen en ik geef ze door. Dus nu liggen ze hier nog rustig.”
Tekst loopt door onder de foto.
En wat deelt Els dan uit? Van alles. Potten groenten, beschuit, macaroni, rijst, saus, koffie, thee, suiker, limonade. Als er vlees is, gaat er vlees in. Maar ook met moslims houdt ze rekening. Voor hen geen varkensvlees, maar een alternatief. En in het kerstpakket ook een fles alcoholvrije champagne. Ook krijgen haar gezinnen altijd vers brood. “Wat ik overhoud, gaat in de vriezer. Als mensen een noodpakket nodig hebben, dan gaat dat er in.” Met het pakket kunnen haar mensen weer een week door.
Het liefst zou Els nog veel meer mensen helpen. Daarom heeft ze ook scholen benaderd. Maar die zijn wat terughoudend. “Die kinderen moeten eten. Ik wil dat iedereen met brood naar school gaat”, aldus Els. O, en Els vraagt of we nog even haar buren willen bedanken: “Ik woon er pas een half jaar en ze zeuren nooit. Dat vind ik ook heel fijn en dat mag wel eens gezegd worden. Ze wisten namelijk niet wat ze overkwam toen ik hier kwam wonen.”
Dierenvoedselbank ontvangt overweldigend aantal donaties na noodoproep
