Pas 31 jaar was Jolanda Ottens-Jansen toen ze hoorde dat ze in de vervroegde overgang zat. Zoiets had ze nooit verwacht of bedacht. Nu, drie jaar later, staat haar leven compleet in het teken van de overgang en haar kinderwens.
“Opeens hoor je dan dat je onvruchtbaar en in de overgang bent”, zegt Ottens over de dag dat ze haar onverwachte diagnose te horen kreeg.
Ze blikt terug op de enorme shock en hoe ze erachter kwam dat ze in de vervroegde overgang was. “Ik was dertig, slikte al zo’n vijftien jaar de pil en besloot daarmee te stoppen. Arjen en ik waren al ruim vijf jaar samen, dus we dachten: als we zwanger raken, dan is het prima.”
Ottens had geen idee hoe lang het zou duren voordat haar lijf ‘ontpild’ zou zijn, maar ze had behoorlijk vage klachten. Zo kreeg ze steeds meer last van steken linksonder in haar zij, die behoorlijk pijnlijk konden zijn. Toen een goede vriend van haar geen klaplong, maar uitgezaaide longkanker bleek te hebben, werd ze zelf ook alerter op haar eigen gezondheid.
“Ik voelde gewoon dat er iets niet klopte in mijn lijf. Had ik een gezwel? Waarom deed mijn zij pijn? De huisarts nam Ottens klachten serieus en zo rolde ze in een traject op zoek naar een diagnose.
Een vragenlijst, gesprek, een uitwendige echo, nog een gesprek met de huisarts, een gynaecoloog en daarna een doorverwijzing naar de afdeling voortplantingsgeneeskunde. “Die laatste doorverwijzing vond ik heel gek. Dat was toch voor mensen die niet zwanger kunnen worden? Dat was toch niet voor mij?”
“Ze hadden het vermoeden, na een eerste bloedafname, dat mijn eicelvoorraad laag was. Ik kreeg een tweede test, maar al snel wilden ze die test nog een keer doen omdat de uitslag niet leek te kloppen. Maar het bleek echt zo te zijn: mijn hormoon was onmeetbaar laag. Dat betekende dat ik in de overgang zat. Ik was pas 31, dat klopte toch niet?”
Helaas bleek het wel zo te zijn. De bloeduitslag was duidelijk. Het komt weinig voor, maar Ottens blijkt echt vervroegd in de overgang én onvruchtbaar te zijn. Ze was compleet van de kaart door het slechte nieuws. Dit had ze niet verwacht. Net zo min als dat ze niet op de natuurlijke manier zwanger kon worden.
De afgelopen drie jaar doorliepen Ottens (nu 34) en haar man allerlei trajecten om zwanger te worden. Bezoeken aan Duitse klinieken, twee eiceldonoren en twee rondes met teruggeplaatste embryo’s verder, is het gewenste resultaat er (nog) niet.
De overgang heeft ook positieve kanten, al 'is het soms zoeken'
Het maakt Ottens en haar man verdrietig. Vooral ’s nachts heeft ze het moeilijk. Dan slaapt ze een uurtje en daarna is ze klaarwakker. “Mijn lijf is moe, maar mijn hoofd niet. Ik krijg opvliegers, hartkloppingen en dan ook nog de mentale tik.”
“Overdag kan ik het wel accepteren, maar als ik ’s nachts in mijn eentje wakker lig, dan is dat anders. Ik voel mij niet altijd begrepen door anderen. En dan onze onvervulde kinderwens… het is gewoon klote”, vertelt ze verdrietig.
Wat Ottens helpt? Dat is vooral contact met lotgenoten. “Andere jonge vrouwen die snappen wat je meemaakt. Verder probeer ik te accepteren dat ik bijvoorbeeld vergeetachtig ben. Ik lach er maar om. Want wat moet je anders?”
“Ook wil ik kijken of ik wat hulp kan krijgen bij een speciale poli gericht op vrouwen die vervroegd in de overgang zijn. Ik loop tegen zaken aan zoals botontkalking, hartkloppingen, opvliegers. Ik kom kilo’s aan, mijn gebit en huid zijn niet meer zoals vroeger. Het is soms verrekte lastig om dit allemaal maar te moeten accepteren.”
Cardioloog Janneke lanceert game voor vrouwen in de overgang en dit is waarom
