Kelder schreef het boek Parttime Junkie, dat deels over haar eigen verslavingsverleden gaat. “Als verslaafde voel je je ontzettend eenzaam. Ik kan me goed voorstellen dat die eenzaamheid door de coronacrisis alleen maar wordt versterkt”, zegt ze. “Mensen met angstklachten en depressies raken sneller verslaafd en als het coronavirus érgens op inspeelt, is het wel angst en depressieve gevoelens.”

Stille verslaving

Het probleem van de stille verslaafden is volgens Kelder “immens groot”.  Er zijn veel verslaafden die dit niet uiten of pas veel te laat hulp zoeken. Daarnaast is er nog een groep high functioning addicts. “Je hebt geen idee hoeveel mensen eigenlijk verslaafd zijn.”

“Ik kwam een tijd geleden tijdens een lezing een arts tegen. Hij gaf aan dat er een speciaal nummer is waar artsen met een verslaving hulp kunnen zoeken. Daar zijn er best veel van, maar ze uiten het niet”, legt Kelder uit.

“Vanaf de buitenkant geeft zo iemand een perfect plaatje af, maar ondertussen is dat alleen maar een schild. Dat is heel heftig en en ook wel een gek idee, dat je niet weet achter welke voordeuren dit allemaal speelt.”

De realiteit verbergen

Om een stille verslaving ‘stil’ te houden, wordt de realiteit vaak verborgen. En daar zijn ze doorgaans erg goed in geworden. “Een alcoholverslaafde zorgt er wel voor dat je de alcohol niet ruikt, een GHB-verslaafde zorgt ervoor dat hij niet overdoseert en een cokeverslaafde maakt zijn neus goed schoon”, volgens Kelder.

Zo kan een verslaving lange tijd onopgemerkt blijven, zelfs voor de directe omgeving. Maar wat doe je als je zo’n verslaving toch ontdekt, bijvoorbeeld aan de hand van onverklaarbaar gedrag? Dan moet je nog zien uit te vogelen hoe je je familielid of geliefde ermee kunt confronteren. “De enige goede manier om ermee om te gaan, is volgens mij heel erg open zijn.”

‘Ik ben er voor je’

Wat volgens Kelder vaak gebeurt wanneer je er achter komt dat een dierbare verslaafd is, is dat je je gaat schamen en je schuldig voelt. “Het is natuurlijk allesbehalve een succesverhaal; je wilt eigenlijk het liefst met de buitenwereld delen dat alles fantastisch gaat, je kinderen goed bezig zijn en je partner ook geweldig is”, zegt ze. “Je wilt niet zeggen dat het thuis verschrikkelijk gaat. Dus mensen houden het bij zichzelf en vinden het moeilijk om hulp te zoeken. Maar uiteindelijk is dat wél de enige oplossing.”

“Natuurlijk komt er veel woede naar boven. Je bent boos op die persoon en vindt het verschrikkelijk. Het gaat ook niet alleen om de verslaving zelf, maar ook alle leugens die erbij komen kijken”, legt Kelder uit. “Maar de verslaafde heeft vaak ook al een hekel aan zichzelf en die snapt ook wel dat het een verschrikkelijke situatie is. Het beste wat je kunt doen, is je boosheid inslikken en steun geven.”

Lees ook
Verslavingscoach Estrelle: ‘Laat dat wijntje staan, juist als de quarantaine je zwaar valt’