Handen aan het bed

Ambulanceverpleegkundige Annette* werkt al zeventien jaar in de zorg. Ze begon als verzorgende en sinds negen jaar is ze gediplomeerd verpleegkundige. Ze ging vervolgens op de intensive care werken en daarna voor een ambulancedienst. Om überhaupt op de ambulance te mogen werken, moet iemand al een IC-opleiding of andere verpleegkundige specialisatie hebben gedaan. Een lange weg dus, maar daardoor is ze breed inzetbaar. Handen aan het bed, maar vooral aan de brancard.

Ze houdt van haar werk en doet het met liefde en passie. Ze gaat er met hart en ziel voor, ook al gaat het ten koste van haar privéleven. Toen de coronacrisis uitbrak, kwamen Annette en haar collega’s voor situaties te staan die niemand zelfs in de slechtste toekomstscenario’s had kunnen voorzien.

Hulp

Toen de IC’s overvol raakten en verzorgenden en verplegenden zelf omvielen door ziekte, stress en oververmoeidheid, was haar expertise niet alleen welkom, maar ook bittere noodzaak. Ze kreeg van het ziekenhuis, waar ze eerder haar IC-opleiding had gevolgd, een oproep. Er was dringend hulp nodig.

Naast haar fulltime baan ging ze meteen aan de slag, wanneer dat maar nodig was. “Ik kon toch niet thuis blijven zitten? Als ze je dan nodig hebben, dan spring je bij. Ik wilde gewoon aan het werk, doen waarvoor ik ben opgeleid.”

Annette’s situatie is niet uniek. Veel mensen in de zorg hebben naast hun reguliere (fulltime) werk kleine (uren)contracten lopen zodat ze extra kunnen worden ingezet wanneer dat nodig is. Want voor dit specialistische werk heb je mensen nodig met de juiste opleiding, skills en ervaring. Zomaar iemand uit een kaartenbak trekken kan dus niet. En Annette, net als veel van haar collega’s, bieden dan graag hulp. Maar toen de coronacrisis uitbrak, was een incidenteel helpend handje allang niet meer genoeg. Het was een noodsituatie die meteen een moreel appel was. Want ‘nee’ zeggen, dat dóe je niet, zegt Annette.

Waardering

Toen na de ergste brandhaarden haar salarisstrook binnenkwam, schrok ze. En vervolgens werd ze boos. Heel boos. Onder de streep hield ze er krap twintig euro ‘schoon’ per uur aan over. Voor bijna negentig uur per maand náást haar fulltime baan. ’s Nachts, en in de weekenden. Onder grote druk en met een enorme verantwoordelijkheid voor de patiënten. En daarnaast ook nog eens het risico dat ze zélf ziek zou worden. En ze juist door haar werk ook haar eigen familie en vrienden maandenlang niet kon zien, wegens mogelijk besmettingsgevaar.

“Dan denk ik: geen wonder dat zo weinig mensen in de zorg willen werken. Begrijp me goed, ik had het werk ook gedaan als ik er niét voor betaald had gekregen. En als ze me weer vragen, dan doe ik het wéér. Als ik rijk had willen worden, dan was ik niet in de zorg gaan werken. Maar dit is wel heel weinig. Daar zit het vakantiegeld en de ORT (onregelmatigheidstoeslag, red.) ook al bij. Ik heb me de benen onder het lijf uit gerend. Soms zijn mensen stervende. Ik heb dingen gezien, dat wil je niet weten. Het was een chaos. Niet iedereen kan dit werk. Voor je gespecialiseerd bent, ben je zo een jaar of zeven verder. Maar nu bekruipt me soms het gevoel dat ik net zo goed ergens ongeschoold patat kan gaan bakken. Waarmee ik overigens niets ten nadele van patatbakkers wil zeggen, laat dat duidelijk zijn.”

Waardering

Ze mist waardering voor de verplegenden en verzorgenden, zegt ze. En ja, die waardering zit ‘m ook in een betere betaling. Dan volstaat ‘klappen voor de zorg‘ even niet. Binnen de beroepsgroep is grote onvrede over de betaling, stelt ze. Maar er zijn maar weinig mensen die daar openlijk over praten. Niet klagen, maar dragen.

Zelf hoeft ze geen gebruik te maken van toeslagen, maar ze weet als geen ander dat collega’s in de problemen kunnen komen wanneer ze komend jaar juist door al die – slecht betaalde – overuren ook nog eens hun toeslagen voor huur en kinderopvang verliezen, geld moeten terugbetalen en er per saldo soms zelfs op achteruit gaan. Een euro teveel verdiend kan het verschil maken en staatssecretaris van Financiën Alexandra van Huffelen heeft al kenbaar gemaakt dat de belastingdienst geen uitzondering zal maken voor zorgmedewerkers. Dat stuitte op grote weerstand, ook bij de rest van de Nederlandse bevolking, getuige vele reacties op social media.

 

Nu donderdag is bekendgemaakt dat de zorgmedewerkers, schoonmakers en ander ondersteunende werknemers die met COVID-19 te maken hebben, een eenmalige bonus krijgen van duizend euro belastingvrij (Hugo de Jonge, minister van Volkskgezondheid, Welzijn en Sport, heeft beloofd dat eventuele toeslagen daarmee niet in gevaar komen), is dat voor velen een doekje voor het bloeden. Ook voor Annette: “Die duizend euro is leuk natuurlijk, maar daar gaan we de tekorten in de zorg niet mee oplossen. Met een beter uurloon misschien wel.”

*De naam van Annette is gefingeerd, haar echte naam is bekend bij de redactie.

Lees ook
Overuren kunnen zorgpersoneel toeslagen gaan kosten