Een ander

Samen leidden we bijna dertig jaar een topleven. Ik vertrouwde hem volledig, argwaan had ik nooit. We hadden leuke vakanties, veel vrienden, etentjes, alles was vrolijk. De hoogtepunten waren de geboorte van onze zoon en ons nieuwe huis, een prachtige ruime hoekwoning in een Vinex-wijk met een grote tuin.

Die vijftiende maart hadden we plantjes geplant in de tuin, de avond ervoor borrelden we nog bij de buren, niks aan de hand. Toen ik tegen de avond thuiskwam van werk, sprak hij vier zinnen die ik daarna nog eindeloos heb gerepeteerd in een poging de betekenis ervan enigszins tot me door te laten dringen. ‘Ga zitten. Ik moet je iets vertellen. Ik ben al een tijd ongelukkig. Ik heb een ander.’ Ook hij moet ze gerepeteerd hebben, zij het veel eerder, zo verlieten de woorden zijn mond; als bij een slechte acteur die na vele voorstellingen eigenlijk niet meer weet wat hij zegt.

IJskonijn

Achteraf denk ik: daar op die bank zat een zeer opgeluchte man. Eindelijk had hij gezegd wat hem al zo lang bezighield, hoe was het mogelijk dat ik niks gemerkt had. Ik begon te huilen, te schreeuwen, ik wilde weten wat ik fout had gedaan, waar het dan precies mis was gegaan en wat er tussen ons dan precies zo kapot was dat het niet meer te herstellen viel, maar daar gaf hij geen antwoord op.

Tien minuten eerder had ik hem vanuit de auto nog gebeld, of ik zou tanken want de benzine was bijna op, en zijn stem had precies zoals altijd geklonken. Nu zat hij bewegingloos als een zoutzak op de bank en leek totaal ongevoelig voor de uitwerking van zijn woorden. Hij was die woorden kwijt, dat was de hoofdzaak.

Onze zoon van negentien, die op dat moment nog thuis woonde, zat boven op zijn kamer. ‘Ga het hem zelf maar vertellen’, zei ik tegen hem. En wat er zich toen afspeelde tussen vader en zoon was ten hemel schreiend. Ik hoorde mijn man doodleuk vertellen dat hij een ander had, en dat we gingen scheiden, zo, zonder enige introductie of verklaring. Zo’n fijn gezin waren we, en ineens lag alles aan scherven, in een fractie van een uur. Een ijskonijn. Mijn zoon keerde zich van zijn vader af, wat kon hij anders. Hij zei: ‘Ik wil er niks mee te maken hebben, wat jullie doen moeten jullie weten.’

Verklaring

Dat van het vreemdgaan was niet het ergste. Mannen en vrouwen gaan dagelijks vreemd, mensen scheiden, dat snap ik. Maar wat me tot op de dag van vandaag dwarszit, is het bedrog, dat hij me niet eerder betrokken heeft bij zijn twijfels.

Twee dagen later is hij na mijn hartgrondig ‘En dan rot je maar op ook’ naar zijn ouders vertrokken. Drie dagen later kwam hij terug om nog wat spullen op te halen. Ik snakte naar een verklaring, iets wat mij kon verzoenen met zijn besluit. Of in elk geval wilde ik iets horen waardoor ik enig begrip kon opbrengen. Maar weer plofte hij neer op de bank en staarde wezenloos voor zich uit; antwoordde op al mijn vragen: ‘Tja, ik ben er ook niet trots op.’ Dat was alle uitleg die ik kreeg.

Gehaktballen

Weken later wilde hij zijn besluit alsnog toelichten. Schrijf maar een mail, zei ik, want onze gesprekken leiden toch nergens toe. In die mail gaf hij drie argumenten voor zijn vertrek. Eén: ik had moeten kiezen tussen een nieuwe bank en de huisschilder, want voor beide was eigenlijk geen geld geweest. Twee: onze sex was al een tijd niks. En drie: mijn gehaktballen waren niet te vreten.

Ha, dit geloof je toch niet? Ik was dertig jaar met die man. Hij sleurde me door een postnatale depressie na de geboorte van onze zoon. Hij was ziek en ik verzorgde hem. Hij was de man die me nog elke keer als hij thuiskwam vastpakte en me een dikke zoen gaf. Hij was het die verrassingsreisjes boekte waardoor we soms ineens eerste klas naar Curaçao vlogen. Hoezo, geen geld voor de schilder, hoezo geen goeie sex en wat hadden die gehaktballen met ons huwelijk te maken?

We hadden een tamelijk traditioneel huwelijk ja, waarbij ik alles voor het gezin regelde en hij voor het echte geld zorgde. Ik heb hem nog nooit een gehaktbal zien draaien. Wel heb ik schuldeisers aan de deur gehad toen zijn bedrijf failliet was. Ik heb hem gesmeekt voor een baas te gaan werken omdat hij geen echt talent voor ondernemen had, maar in loondienst hield hij het nooit lang vol. Altijd stond ik achter hem. Ik weet nog dat ik een paar maanden eerder tegen een familielid zei: ‘Ik houd iedere dag meer van hem, want je wordt ouder, rustiger en waardeert nog meer wat je hebt.’

Wegkijken

Zo niet mijn man. Die vrouw in Duitsland bleek het topje van de ijsberg, het werkelijke probleem was hijzelf. Zijn uiteindelijke onvermogen om zijn leven op een volwassen manier te leiden, maakte van hem een kat in het nauw. Hij deed wat iedereen in zijn hele familie altijd deed: wegkijken bij problemen.

Toen ik zijn moeder later wilde vertellen over alles wat ik ontdekt had in de maanden nadat hij was vertrokken, de spuiten met anabolen, een doosje met viagra, antidepressiva en de facturen van drie vet-trilbehandelingen à € 2500, het gelieg over waar hij was, dat hij helemaal geen overuren maakte op het buitenlandse filiaal van een klant zoals hij zei, maar in plaats daarvan op donderdag naar zijn vriendin in Duitsland scheurde, en mij een foto van zijn werkplek stuurde die hij een paar dagen eerder had gemaakt, antwoordde ze: ‘Ik geloof dat ik het liever allemaal niet wil weten.’ Toen dacht ik: natuurlijk, zo zijn ze daar dus.

Brokstukken

‘Met praten maak je alles stuk’, zei mijn man altijd. Maar met niet-praten nog veel meer. Die anabolen zijn vergif. Ze maken kunstmatig testosteron aan, maar je eigen testosteron breken ze af. Daardoor voel je je even helemaal het ventje, maar een erectie lukt niet meer. En daar heb je dan ook weer hulpmiddelen voor nodig. Na tien weken anabolen moet je stoppen, want anders gaan je nieren en lever eraan, en dan raak je in een somberte die grenst aan depressie. Een man in nood: zie hier de povere verklaring van mijn verlaten zijn. Alles heb ik zelf moeten uitvogelen met behulp van de artsen in het ziekenhuis waar ik werk.

Intussen zijn we een halfjaar verder. Ik mis hem, maar dan wel als de man van wie ik hield, de betrouwbare, gezellige man die zo liet blijken dat-ie dol op me was. Langzaam krabbel ik op; ik vind het leuk om te merken dat ik nog steeds mannelijke belangstelling heb in het dorp. De brokstukken zullen nooit meer helen, maar ik weet zeker dat ik ooit weer gelukkig zal zijn. Erger dan 15 maart wordt het nooit meer. Dat inzicht helpt.”

'Ik verbied mezelf naar hem te verlangen, ook al houd ik in zekere zin nog steeds van hem'Lees ook