Vera had een onbezorgde zwangerschap, tot de twintigwekenecho. Ze bleek een korte baarmoederhals te hebben, wat de kans op vroeggeboorte groter maakt. Na het overlijden van haar zoontje is ze aan het werk gegaan als bevallingsfotografe.
In 2016 moest Vera bevallen van haar zoon Guusje, die een kwartier later in haar armen overleed.
Moeite om zwanger te worden, heeft Vera gelukkig nooit gehad. “We hadden een onbezorgde zwangerschap, maar tijdens de twintigwekenecho was dat gevoel snel voorbij. Ik werkte mee aan een extra onderzoek naar vroeggeboorte. Tijdens dat onderzoek kwamen ze erachter dat mijn baarmoederhals slechts 1,5 centimeter lang was. Normaal gesproken ligt dit rond de vijf centimeter.”
Vera en haar man worden doorgestuurd naar het Wilhelmina Ziekenhuis in Utrecht, waar ze de volgende dag terecht kunnen. “Mijn baarmoederhals was met nog eens 0,2 centimeter gekrompen. Vanaf dat moment moesten we rekening houden met een vroeggeboorte, een geboorte vóór de 32 weken. Ik kreeg pillen mee om de bevalling uit te stellen, voor de rest was het afwachten. De volgende controle heb ik nooit gehaald.”
Drie dagen later voelt Vera gekke bewegingen in haar buik. “We belden het ziekenhuis. Ze zouden ons tien minuten later terugbellen, maar binnen vijf minuten gingen de bewegingen over tot weeën. We hebben alle spullen ingepakt en zijn direct vertrokken. In het ziekenhuis bleek ik al zes centimeter ontsluiting te hebben. De bevalling was niet meer te remmen, het kindje zou binnen een paar uur geboren worden. Energie om te huilen had ik niet, ik zat midden in een weeënstorm.”
Om kwart over negen breken Vera’s vliezen, een klein uurtje later mag ze persen. “Het moeilijkste moment. Je wil niet dat je kindje geboren wordt. Je weet niet of het levend ter wereld komt, hoe het eruit komt en hoe lang alles mag duren. Mijn lichaam perste automatisch, terwijl mijn hoofd zei: houd het binnen. Guusje werd levend geboren, was 30 centimeter lang en woog bijna 500 gram.”
Lot (19) heeft een gespleten baarmoeder: 'Ik ben één grote fabrieksfout'
Foto’s
Haar angst verdwijnt, op het moment dat ze haar kindje ziet. “Een echt kindje, mijn kindje. Ik knipte de navelstreng door, een heel bijzonder moment. Mijn schoonzusje arriveerde een paar seconden later. De verpleegkundige drukte de telefoon van mijn man in haar handen om foto’s te maken, terwijl ze zei: ‘Je mag verdrietig zijn, maar dit ga je nu voor hen doen.’ Mijn schoonzusje heeft letterlijk alles vastgelegd: de handjes, voetjes, ons.”
Uiteindelijk heeft Guusje nog een kwartier mogen leven. “We wilden hem alleen maar vasthouden en knuffelen. Maar op een gegeven moment moet je hem in een mandje leggen en mag je naar huis. Dat is zo vreemd. Je hoort andere vrouwen bevallen, huilende kindjes, maar zelf zit je in een rolstoel met het mandje op schoot. Ik durfde het niet dicht te doen, maar je wilt andere mensen ook niet afschrikken.”
De volgende dag wordt Guusje begraven, op eigen grond binnen de familie. Iets dat in Nederland is toegestaan bij baby’s die nog geen 24 weken oud zijn. “Ik heb alles gefotografeerd. Elk afscheid, elk kusje. Ik heb die ochtend zelfs het statief erbij gepakt om een gezinsfoto te maken. Op dat moment hadden we er beide geen behoefte aan, maar het is het enige wat je hebt. Nu zijn we zo blij dat die foto’s gemaakt zijn.”
“De foto’s zijn voor ons niet alleen mooi om naar terug te kijken, maar horen ook bij de verwerking.”
Na een maand gaat Vera weer langzaamaan aan het werk, waar ze merkt dat niet iedereen haar verdriet even goed begrijpt. “Er zijn mensen die denken dat je ‘maar’ een miskraam hebt gehad, of dat een baby van twintig weken maar vijf centimeter groot is. Een beetje wreed misschien, maar ik toonde hen dan weleens een foto. Je kan het misschien in twee handen vasthouden, maar alles zat erop en eraan. Ik heb een kindje verloren. ”
Vera en Guusje.
Bij het kijken naar de honderden foto’s die ze hebben verzameld, valt voor Vera alles op haar plek.
“Op de dag dat Guusje werd geboren, heb ik hem beloofd om al mijn dromen na te jagen. Niet bang te zijn, risico’s nemen om mooie dingen te bereiken. Ik besloot om het fotograferen – naast mijn kantoorbaan – serieuzer aan te pakken.”
Vera biedt zich aan bij Stichting Earlybirds, waar ze als vrijwilliger ouders met een te vroeg geboren kindje op de couveuseafdeling fotografeert. “Om een lichtpuntje te bieden tijdens een zware periode. In aanraking komen met overleden kindjes, dat vond ik te heftig. Maar deze kindjes hadden perspectief, hier zou het waarschijnlijk allemaal goed aflopen. Daarnaast zag ik wat voor waarde ik kon leveren met mijn foto’s, dat deed mij goed.”
Vera’s werk, onder de naam Sprankelend Fotografie.
In juli 2016 krijgt Vera goed nieuws: ze is zwanger. “Dit keer werd mijn lichaam goed in de gaten gehouden. Ik kreeg wekelijkse checks, mijn baarmoederhals werd gemeten en ik kreeg preventieve injecties om mijn baarmoeder rustig te houden. Tijdens mijn vijfentwintigste week schrok ik wakker uit een nachtmerrie. Ik wilde direct naar het ziekenhuis. Het zat niet goed. Ik bleek een baarmoederhals van 0,9 centimeter te hebben.”
Ze krijgt longrijpers en weeënremmers toegediend en moet vijf dagen in het ziekenhuis blijven. “Je leeft van dag tot dag, week tot week en voelt je letterlijk een wandelende tijdbom. In week 30 durfde ik weer iets rechtop te zitten, in week 33 maakte ik kleine wandelingen en in week 36 kwam het vertrouwen langzaam terug. Er werd een babyshower georganiseerd en ik deed zelfs nog een newborn shoot voor een vriendin. Waar de één begint aan haar zwangerschapsverlof, begon mijn leven weer.”
Op 3 maart 2017 komt dochter Anna gezond ter wereld, na een zwangerschap van ruim 37 weken. Een paar uur na de bevalling mag Vera naar huis. “Mijn man en ik bleven boven de wieg spoken: we konden alleen maar rustig slapen, wanneer we haar hoorden ademen. Tot op de dag van vandaag – ze is nu vier jaar – gebruiken we vaak nog de babyfoon. De naweeën van alles wat we hebben meegemaakt merken we nog steeds.”
Vera en haar man, na de geboorte van Anna.
Acht weken na de bevalling van Anna, is Vera alweer op de been voor haar eerste bevallingsshoot. “Prachtig. Dat je als fotografe zo’n intieme ruimte mag binnenstappen, alle eerste momenten mag vastleggen. Ik besloot vol voor het fotograferen te gaan. En dat is goed gelukt.”
“Soms heb je hele verdrietige ervaringen nodig, om de waarde van het leven in te zien. Dat ik hier mijn werk van heb kunnen maken, is echt onbeschrijfelijk mooi. Het blijft een proces van vallen en opstaan. Maar we hebben inmiddels een heerlijke, gezonde dochter van bijna vier. De foto’s van Guusje pakken we er elk jaar nog bij. Ja, ik ben supertrots op waar ik nu sta.”
Vera en Anna.
Olga's baby heeft een tumor in haar ruggenmerg: 'Ze is zo dapper en sterk'
