Twee jaar geleden wordt Vera (31) aangereden door een dronken bestuurder. Hoewel het een wonder is dat ze het ongeluk overleeft, moet ze nu voor altijd leven met de gevolgen van andermans acties.
“Mijn toekomst ziet er zeker niet meer uit zoals ik ooit voor ogen had. Nog iedere week ga ik naar de fysio, heb ik EMDR of moet ik naar het ziekenhuis voor een spuit in mijn rug”, vertelt Vera in een gesprek met LINDA..
Het is een regenachtige decemberavond in New York, waar de 31-jarige Vera twee jaar geleden woonde. Die avond loopt ze na het sporten zo’n 400 meter naar huis. Als het stoplicht van rood op groen springt, steekt ze het zebrapad over. Op dat moment wordt ze aangereden door een auto.
“Ik merkte meteen dat ik werd aangereden door een auto. Niet veel later zag ik het asfalt van heel dicht bij, nadat ik door de lucht vloog. Hoe ernstig het is, besef je niet in die eerste secondes.” Vera probeert overeind te komen, maar de klap is zo hard dat dit niet lukt. “De vrouw die me had aangereden stond schuin voor mij, deed haar autoraam open en riep: ‘Get up, you’re fine.'”
Vera heeft snel door dat de vrouw haar niet gaat helpen en begint om hulp te roepen. Daardoor stapt de vrouw toch uit, raapt Vera op en helpt haar naar de zijkant van de weg. “Ik rook meteen een enorme alcoholwalm, daar schrok ik van. Hoewel ik wel de dronken persoon leek, aangezien ik niet eens recht kon lopen.”
Als Vera eenmaal veilig aan de kant van de weg zit en omstanders haar te hulp schieten, gaat de vrouw die haar had aangereden er vlug vandoor. “De ambulance en de politie waren er binnen twee minuten, maar op dat moment werd alles zwart voor mijn ogen. Het enige wat ik me nog herinner, is dat ik op de brancard lag en dacht: ‘Dit is helemaal mis’.”
“In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik een hersenbloeding had, maar die zakte gelukkig al waardoor mijn situatie stabiel werd na een paar uur. Daarnaast had ik acht botbreuken, waaronder het onderste bot van de ruggenwervel, het heiligbeen en de heupkom. Mijn hele bekken waren verbrijzeld.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ondanks alle verwondingen, beseft Vera de gevolgen nog niet. “Op dat moment dacht ik echt dat ik over twee weken wel weer in het vliegtuig naar Nederland kon zitten.” In plaats daarvan zit Vera maanden in een rolstoel en moet ze zelfs opnieuw leren lopen.
Haar moeder vliegt meteen naar New York, waar Vera zeven weken moet blijven tot ze naar Nederland kan omdat de kans op trombose te hoog is. “Die weken kon ik niets. Als ik naar het toilet moest, kon dat niet zonder te leunen op mijn moeder, het opstapje van de douche – die slechts vijf centimeter was – kwam ik niet op. Zelfs liggen deed pijn.”
Als de zeven weken zijn verstreken, gaat Vera weer naar Nederland. Maar daar duurt het nog vijf weken voordat ze langzaam kan beginnen met lopen “Het heeft vanaf dat moment nog maanden geduurd voor ik weer normaal kon lopen.”
Eenmaal letterlijk en figuurlijk weer op de been, besluit Vera terug te gaan naar New York. “Dat hield ik twee maanden vol. Het leven in New York ging veel te snel voor mij. Ik kon niet meer mee met de rest. Iedereen zoefde langs me heen, maar mijn leven stond stil. Ik was al blij als ik 100 meter kon lopen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ook mentaal eist het zijn tol. “Eerst mocht ik zes weken niet lopen, toen twaalf weken niet en daarna kreeg ik te horen dat ik levenslang pijn zou hebben. Keer op keer die teleurstelling moeten verwerken is heel heftig. Op die erge momenten van pijn heb ik vaak gedacht: had ik het maar niet overleefd.”
“De fysieke pijn die ik voelde, heb ik heel erg omgezet in woede”, vertelt Vera. “Het feit dat mijn aanrijder de keuze heeft gemaakt om met alcohol op achter het stuur te stappen zorgde voor veel woede. Lange tijd was dat mijn manier om tegen de mentale pijn te vechten. Nu zet ik me in als BOB-vrijwilliger en probeer ik meer bewustzijn rondom dit onderwerp te creëren.”
Uiteindelijk komt er ook een strafzaak tegen de vrouw die Vera heeft aangereden. “Ze heeft vijf jaar voorwaardelijk en een rijontzegging gekregen. Heel eerlijk baalde ik ervan dat ze geen gevangenisstraf heeft gekregen, maar legaal gezien is dit nu eenmaal wat het is, dus ik heb me erbij neergelegd.”
“Aan de hersenbloeding heb ik migraines en het Harlequin-syndroom overgehouden. Dat is een zeldzame aandoening die eenzijdig zweten en roodheid door een zenuwstoornis veroorzaakt. Het meeste last heb ik van het SI-gewricht, ik kan niet te lang zitten of staan, geen bergen oplopen of hard fietsen. Dat zijn een paar voorbeelden, maar het heeft op veel dagelijkse bezigheden invloed.”
Manon (24) verloor onderbeen door ongeluk: 'Wist drie jaar lang niet wie dit veroorzaakt had'
Ook haar sociale leven lijdt eronder. “Doordat ik van bijna alles pijn krijg, heb ik zo’n twee jaar lang weinig sociale activiteiten kunnen ondernemen. Als ik ging werken, was ik daarna kapot van de pijn. Zelfs praten kostte dan te veel energie, het enige wat ik dan kon was me afzonderen en huilen. Dat is nu steeds minder, maar het is er nog altijd.”
Vera hoopt dat ze met haar verhaal mensen kan laten zien hoe groot de consequenties zijn van rijden onder invloed. “Als je achter het stuur stapt met drank op, ben jij verantwoordelijk. Het is geen ongeluk, maar een keuze. De kans is heel groot dat je het leven van iemand anders compleet verandert. Dat beseffen veel mensen niet.”
Want Vera’s leven is voorgoed veranderd. “Mijn toekomst ziet er zeker niet meer uit zoals ik ooit voor ogen had. Bijvoorbeeld mijn eigen kinderen dragen, ik zou niet weten hoe ik dat ga doen met mijn rug. Dat zijn dingen die je niet verwacht als zoiets gebeurt. Er komen zoveel dingen bij kijken. Nog iedere week ga ik naar de fysio, heb ik EMDR of moet ik naar het ziekenhuis voor een spuit in mijn rug.”
Toch probeert ze positief te blijven. “Mijn leven ziet er nu vrij stabiel uit: ik woon weer in Nederland, ben blij met mijn werk, ik heb een vriend en mijn cirkel is klein. Door het ongeluk ben ik veel blijer met stabiliteit. Vroeger was ik echt een adrenalinejunk, nu geniet ik van rust. Op een bepaalde manier kan ik wel zeggen dat ik nu gelukkiger ben met wat ik heb, maar op het moment dat ik pijn heb kan ik heel laag zitten. Die momenten gaan echt met ups en downs.”
Femke (23) wilde arts worden, totdat een beschonken bestuurder haar leven overhoop rijdt
