Zeven jaar heeft mijn dochter Vaderdag mogen vieren, zoals de meeste kinderen het vieren. Een toekomstige Vaderdag is er helaas niet meer voor haar. Afgelopen februari is haar vader en mijn man veel te jong overleden.
Mijn dochter wordt bijna acht, en zit nog in de fase van knutselwerkjes maken op school en je papa verrassen op deze dag. Dit wordt de eerste Vaderdag zonder haar vader, maar toch gaan we niet bij de pakken neerzitten.

Ik zie geen reden om geen Vaderdag te vieren, want ze heeft toch een vader? Alleen leeft haar vader niet meer. Maar toevallig heeft ze al die jaren wel de liefste vader gehad die er bestaat. Een vader die veel taarten met haar gebakken heeft. Die vroeger wekelijks bij peuterballet zat met haar, die ervan hield om te knutselen met haar en haar vriendinnetjes. Een vader die haar stimuleerde dingen te doen die onbekend zijn, die ze niet durft, een vader die haar vrij liet in keuzes maken, een vader die haar graag met kleine dingen liet zien hoe mooi de wereld is.

Een vader van wie ze nog heel veel van had kunnen leren en die dingen met haar had gedaan die ze niet met mij zal doen.

Des te meer reden om jaarlijks Vaderdag te blijven vieren. We hebben afgesproken dat we elkaar deze dag verrassen met een zelfgemaakt ontbijtje. En mijn dochter vond eigenlijk dat zij nu verwend moest worden met een cadeautje, aangezien ik tijdens Moederdag verwend ben. En groot gelijk heeft ze: als een zevenjarige zo goed met het verlies van haar vader omgaat zoals zij dat de afgelopen maanden heeft gedaan, dan vind ik dat er alle reden is voor nu en dan wat extra verwennerij.

Dus Vaderdag: bring it on.

Lees ook
Anneke herdenkt haar vader: ‘Ooit hoop ik je weer te zien, dan doen we samen dat biertje’