In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Udo Klompenhouwer (45).
Hij verloor zijn ouders op jonge leeftijd.
Udo verloor zijn ouders op jonge leeftijd: 'Ik durfde niet naar de begrafenis'
Liefdevolle opvoeding
“Ik was zes toen mijn vader overleed”, vertelt Udo. “Hij was een leuke en sociale man.” Omdat het zo lang geleden is, weet hij niet veel meer uit die tijd. “De herinneringen die ik heb, zijn vooral met mijn moeder en mijn broer, maar ik kijk terug op een prettige jeugd. Heb een liefdevolle opvoeding gekregen.”
Zijn ouders runden een tuinbouwbedrijf. “Het hele land en de kas stond vol met groenten en fruit. Ze waren altijd druk.” De dood van zijn vader Wim komt als donderslag bij heldere hemel. “We waren in de zomer met vrienden op vakantie, ergens op een camping in Nederland. Mijn vader was er niet de hele week bij vanwege zijn werk. Hij kwam later en zou een paar dagen blijven. Maar in plaats van mijn vader, kwamen mijn oom en tante. Zij vertelden ons dat hij was overleden.”
Ingrids broer stierf door hartfalen: 'De huisarts moest voor de tuchtcommissie verschijnen'
Hartstilstand
Het is een schok voor de familie. “We gingen onmiddellijk naar huis. Ik weet nog wel dat ik hem dood op de bank zag liggen en dat ik dat heel eng vond. Hij heeft waarschijnlijk een hartstilstand gehad. Hij was nog maar 37 jaar oud.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Udo is zo bang, dat hij niet mee naar de begrafenis durft. “Ik was panisch.” Hij klampt zich vast aan zijn moeder. “Jarenlang was ik bang dat zij ook doodging. Ik weet nog dat iemand mij probeerde gerust te stellen en zei: ‘Je moeder gaat echt niet zomaar dood’, maar ik had ervaren dat dat wél kon. Wat als zij er ook niet meer was, wat moest ik dan? Waar ging ik heen? Dat was een thema waar ik veel mee bezig was en waar we vaak over spraken.”
Kanker
In de loop der jaren raakt die angst op de achtergrond. Udo’s moeder Ineke pakt haar leven weer op en krijgt een relatie met de broer van zijn vader. “Daar moest ik erg aan wennen. Hij was mijn oom en ineens ook mijn ‘stiefvader’. Het was een ingewikkelde periode, maar toen ik eraan gewend raakte, was het goed. Maar in 1991 kreeg hij kanker en binnen anderhalve maand was hij dood.” Udo herinnert zich het verdriet dat prominent aanwezig was in zijn leven en dat van zijn moeder en broer. “Het leek altijd mis te gaan. Daar werd ik cynisch van.”
Na een paar jaar lijkt het tij eindelijk te keren. Ineke leert een leuke man kennen en hertrouwt. “Hij was een aardige man. Iedereen gunde het haar. Alles leek eindelijk goed te zijn.” Maar dan slaat opnieuw het noodlot toe. Ineke krijgt de diagnose kanker. “Zeven jaar lang is ze ziek geweest. Al heeft ze in die jaren heus niet alleen ziek op bed gelegen. Soms was er ogenschijnlijk niks aan de hand. Ze vocht zich ook kranig door de ziekte heen.”
De huisarts vergat Arjans broer een tetanusprik te geven: 'Toen ik hem zag, schrok ik zo dat ik wilde wegrennen'
Leef in het nu
Udo vervolgt: “Ik was met mijn lieve ex op vakantie geweest en mijn moeder zou ons ophalen van Schiphol. Ze belde me op dat iemand anders ons zou halen. Eenmaal thuis vertelde ze ons dat ze niet meer te behandelen was en binnen anderhalve maand was het afgelopen. Dat was een schok.”
En zo heeft Udo als 24-jarige jongen geen ouders meer. “Ik stond al op mijn eigen benen, maar het gaf me een eenzaam gevoel. Al mijn vrienden en vriendinnen hadden minstens één ouder, maar meestal allebei hun ouders nog.” Het verlies went, maar het gemis blijft. “Ik mis ze op de hoogtepunten en dieptepunten: toen ik kinderen kreeg en toen ik uit de kast kwam. Ik denk nog vaak: hier hadden ze eigenlijk bij moeten zijn. De onvoorwaardelijke liefde die je van je ouders krijgt, is niet te vervangen. Ik ben eraan gewend dat het is zoals het is, maar ik zal ze nooit vergeten, ik denk elke dag aan ze.”
Cynisch is Udo niet meer. “Ik kijk naar de dingen die ik wel heb. Het kan zomaar over zijn. Daarom plan ik niet veel vooruit, maar leef ik in het nu.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
De broer van Saskia viel van 12 meter hoog: 'Mijn moeder en ik moesten hem identificeren'
