Redacteur Michelle gaat sinds drie maanden naar de sportschool voor een lesje trampoline springen en is razend enthousiast. Springen zonder spierpijn, én toch calorieën verbranden. Tot Fanatieke Florien om het hoekje komt kijken.
Slijmen bij de instructrice, imponerende bewegingen en te weinig zweetdruppels.
De klas start direct na werktijd: laptop dicht, haar in een staart en op de fiets naar de sportschool. Daar staan de kleine trampolines al klaar voor een lesje ‘Jumping Fitness’. Oftewel: springen vanuit je buikspieren, in allerlei gekke manoeuvres, en af en toe wat buikspieroefeningen tussendoor. Eén groot feest.
Wat ik zo leuk vind aan deze sport? Dat je je eigen tempo mag bepalen, het niet erg is dat je af en toe uit de maat schiet en je gewoon je eigen knalrode zwetende ik mag zijn. Want reken maar: zweten doe ik na drie kwartier op en neer springen, met borsten die nog harder terugveren dan de trampoline zelf. Iets waar ik elke keer weer mee geconfronteerd word door de spiegel voor mij.
En dat is niet erg. Op de sportschool hoef je niet rond te paraderen alsof je net uit de visagie stapt. Een wervelwind in de stromende regen past beter. Maar als Fanatieke Florien – inderdaad, in hoofdletters – om het hoekje komt kijken, wordt iedereen onzeker.
Nadat de hele zaal met een kleddernat hoofd nog een paar jumping jacks eruit knalt, applaudisseert de instructrice: ‘Dat was een moeilijk nummer, daar krijg je het warm van, hè?’ Wat Fanatieke Florien – die voor het eerst komt kijken – beaamt. ‘Wel als je je best doet, ja’, knikt ze met de instructrice mee, terwijl ze een veelzeggende blik op de rest van de springers werpt.
Dat ik duizenden zweetdruppels uit mijn nek probeer te wrijven met een te vaak gewassen handdoek, maakt op dat moment niks meer uit. Heeft Fanatieke Florien het tegen mij? Wie doet er niet haar best? Doelt ze op mijn beginnende buikje wat vrolijk mee hobbelt op de muziek of praat ze tegen de giebelende vrouwen achterin? Kom tot een oordeel, Fanatieke Florien.
Het geslijm bij de instructrice houdt niet op. Aan het einde van de les stipt ze het enkele zweetdrupje op haar voorhoofd voorzichtig aan, waarna ze benoemt dat het ‘nog best te doen was’. Véél makkelijker dan ze had gedacht. Ik fiets naar huis en lig nog een uur of drie met gestrekte benen op de bank, omdat ik ze niet meer kan bewegen.
De lessen erna heb ik geluk. Fanatieke Florien is nergens te bekennen, dus ik hijs nog eens ongegeneerd mijn iets te doorschijnende sportlegging op. Wat een heerlijke sport is het toch, denk ik, wanneer ik enthousiast meebeweeg op de muziek.
Tot ik de week erop mijn handdoekje neerleg en Florien voor in de klas zie staan. Haar haren strak achterover, helemaal klaar om de strijd aan te gaan. Dit keer pakken we namelijk de gewichten erbij. Houd het maar bij één kilo, adviseert de instructrice, terwijl ik Fanatieke Florien de gewichtjes met twee kilo zie pakken. Dat kan ik ook.
Terwijl Florien zich vrolijk door het klasje heen springt, sta ik met twee bibberende armen de kilo’s op te houden. Met een glimlach, want ik zie haar wel kijken in de spiegel, wachtend op mijn falen. Man, wat ga ik hier morgen spijt van hebben.
Michelle's vriendin wilde graag een keer mee sporten: 'Kreeg ik een Tikkie voor haar proefdag'
