Jarenlang wisten de tweelingzussen niet van elkaars bestaan af. Hun moeder was niet in staat om de zorg voor twee baby’s tegelijk te dragen.
Toch voelde de Zaandamse Nayana Spaan (36) al op jonge leeftijd aan dat er iets fundamenteels in haar leven ontbrak.
Als baby van negen maanden wordt Nayana geadopteerd via een adoptiebureau en komt zij in het piepkleine Koog aan de Zaan te wonen, in Noord-Holland. Wanneer ze twaalf is, krijgt ze van haar ouders een mooi ingelijste foto van zichzelf samen met haar biologische moeder. Dan komen de eerste vragen. “Ik was benieuwd en nieuwsgierig naar waar ik vandaan kwam. Van wie had ik bijvoorbeeld mijn oren en mijn neus? Ik wist niets van mijn familie. In de eerste instantie vroeg ik vooral naar mijn moeder, maar al snel vroeg ik ook naar mijn zus.”
Ergens voelde ze dat ze niet compleet was. “Ik was ervan overtuigd dat ik één van een tweeling was. Ik informeerde meermaals heel specifiek naar mijn tweelingzus. Ik zei tegen mijn vader dat wij haar op moesten gaan halen uit Sri Lanka, maar hij verzekerde mij dat ik de enige baby was geweest”, herinnert Nayana zich.
Vanaf dat moment gaat Nayana samen met haar ouders op zoek naar haar biologische familie. Op haar veertiende is het zover: ze krijgt het verlossende telefoontje. De contactpersoon heeft haar moeder gevonden en die wil haar graag ontmoeten. “Het was een complete shock, want niet veel later werden wij weer opgebeld met het nieuws dat ik óók een eeneiige tweelingzus had. Het was ontzettend bizar om te leven in de wetenschap dat er aan de andere kant van de wereld mensen waren die op mij leken en mij wilden ontmoeten.”
Als Nayana eindelijk haar moeder ontmoet is het een warm weerzien. Er wordt geknuffeld en gehuild. “Ik ben eigenlijk nooit boos op haar geweest. Mijn moeder leeft in grote armoede en kon zich geen twee baby’s permitteren. Voor Nederlanders is het een ver-van-mijn-bed-show, maar mijn moeder kon simpelweg niet werken met twee kindjes op haar rug.”
Waarom zij werd afgestaan en niet haar zus? “Mijn moeder zei dat ik het meeste huilde, maar volgens mij heeft ze gewoon iene miene mutte toegepast. Ik neem haar dat niet zo kwalijk, ik heb een topleven gekregen in Nederland, maar mijn zus heeft het er soms wel lastig mee. Die begrijpt niet hoe mijn moeder mij heeft kunnen afstaan ter adoptie”, verklaart Nayana.
Lees ook
Geadopteerde Doriet: ‘Ik ben voor vijfduizend gulden gekocht’
De zusjes blijken ontzettend veel op elkaar te lijken. Zo hebben ze dezelfde manier van lachen en dezelfde handgebaren. En ze heten allebei Nayana. “Mijn moeder is boeddhistisch. Als je kind geboren wordt krijg je een briefje met letters waar je een naam uit moet maken. Mijn moeder kreeg maar één briefje, daarom heten we allebei Nayana”, zegt ze lachend.
De band tussen de eeneiige tweelingzussen is sterk. Ze hebben geregeld contact via IMO (een soort skype) en kletsen dan honderduit. Toch zijn hun levens totaal verschillend. “Mijn zus leeft in grote armoede. Soms moet ze haar kinderen achterlaten om als dienstmeisje aan de slag te gaan in andere Aziatische landen. Ik ben een paar keer naar Sri Lanka geweest, en dan neem ik zoveel mogelijk spullen voor haar mee. Ook ondersteun ik financieel waar kan, zodat haar kinderen naar school kunnen”, vertelt Nayana.
Het is ontzettend lastig om haar tweelingzus naar Nederland te laten komen. Ze heeft geen paspoort en papieren. Ook wil haar man liever niet dat ze gaat en heeft ze kinderen voor wie ze moet zorgen. Toch is het een grote wens voor beide zusjes.
“Het is mijn droom om mijn zus uiteindelijk met haar familie permanent naar Nederland toe te halen, maar dat zit er de komende tijd niet in. Voor nu wil ik graag dat zij zelf een keer in het echt ziet hoe mijn leven eruitziet met mijn man en zoontje. Dat zou al heel mooi zijn”, verzucht Nayana.
Lees ook
Dilani ontdekte dat haar adoptiepapieren niet kloppen: ‘Ik voelde me verloren’
