“Nee, ik zeg niet dat hij bij me in huis moet, maar ik wil dat hij vrij is,” antwoordt ze. “Hem kunnen bellen wanneer ik wil, spontaan kunnen afspreken, een openlijk sociaal leven…”

“Wil je hem voor de keuze stellen?”

Maar dat wil ze absoluut niet. En dat is net zoals stevige wandelschoenen: heel verstandig.

Scheiden voor die Andere Vrouw is een slecht idee en nogal eenzijdig. Als twee mensen uit elkaar gaan, zou dat met hetzelfde motief moeten zijn als wanneer ze trouwen: het allebei heel graag willen. Dat is lastig, want vaak is één van de twee zuur. Helemaal als er een ander in het spel is. Want al zijn ze ongelukkig met elkaar, het gebeurt maar zelden dan de bedrogen echtgenote hem zomaar afgeeft en tegen de Andere Vrouw zegt: “Hier meid, zijn koffertje. Ik heb alles netjes ingepakt, je kunt het zo in de kast leggen. ’s Morgens niet tegen hem praten want dan is hij nogal knorrig, en op zondag eet hij graag krieltjes met een half doorgebakken biefstuk. Als je met hem gaat stappen, plast hij op de terugweg vaak tegen een boom. Gênante gewoonte, maar misschien krijg jij hem zindelijk. Veel plezier ermee.”

“Maar hij is zo ongelukkig thuis”, pruilt Juul. “Hij vindt míj de mooiste, de liefste… Elke dag zegt hij dat hij van me houdt.”

“Laat het dan zo,” adviseer ik. “Niet iedere vrouw hoort elke dag hoe mooi en geliefd ze is. En je hoeft niet bang te zijn dat hij vreemdgaat, want dat doet hij al met jou. Stel je voor dat hij single zou zijn en elke week gaat stappen met vrienden. Je zou helemaal gek worden! Nu weet je precies waar hij is. Thuis!”

En daar kiest hij voor. Elke dag opnieuw. Dat is namelijk ook de realiteit. Als zijn geheime vriendin alles voor hem zou betekenen, was hij allang gescheiden. Je kunt tig redenen verzinnen waarom hij blijft – kinderen, familie, hypotheek – maar de bottom line is dat hij meer waarde hecht aan zijn huwelijk dan aan de buitenechtelijke relatie. (Het ligt natuurlijk wat genuanceerder, maar we gaan even kort door de bocht.)

Daarmee valt de positie van de maîtresse echter niet te onderschatten. Daar is ruim twintig jaar geleden al een heel mooi boekje over geschreven, want minnaressen zijn van alle tijden. Waar ze in haar omgeving vaak wordt verguisd en als ‘home-wrecker’ wordt gezien, steekt schrijfster Marjo van Soest haar juist een hart onder de riem. In ‘Over de regels van het (over)spel’ schrijft zij: ‘… hun [minnaressen, red.] aantal is groot, hun gewicht onschatbaar; zij zijn een onderdeel van de meest uitgebreide hulptroepen ter wereld. Het evenwicht in de beschaafde wereld drijft op hen. De minnares verzacht de pijnen van het huwelijk. Zonder minnares geen hoeksteen, zonder minnares geen kalm, beschermd huwelijksleven.’

Het troost Juul niet echt. Ze klaagt verder: “Het is altijd dat afwachten. Niet alleen hij, maar ook ik ben gebonden aan wanneer híj kan. Hij zit in zo’n comfortabele positie. Hij bepaalt.”

“Nee, jij hebt alle vrijheid”, verzeker ik haar. “Vooral van keuze. Jij kunt kiezen of je je geld uitgeeft aan een frivoliteit of een verantwoorde maaltijd, terwijl hij een gezin moet onderhouden. Jij kunt kiezen of je met ons spontaan op het terras gaat zitten, terwijl hij de kinderen naar ballet- of tennisles moet brengen.”

“Waarom gaat hij dan niet weg?’, pareert Juul. “Ik was allang vertrokken!”

Tja, wat kan ik daarop zeggen? Om te beginnen zitten vrouwen anders in elkaar dan mannen. De meeste vrouwen trekken de stekker uit hun relatie als ze ongelukkig zijn. Ik zeg de meeste, niet allemaal. Veel partners blijven ook hangen in een uitgeblust huwelijk, bang voor het alleen zijn, bang voor de consequenties en het onbekende. Want uiteindelijk kiezen de meesten liever voor a familiar hell, over an unfamiliar heaven.

Juul is weer wat opgefleurd. Het is de bekende kwartaalse dip, het is niet de eerste en het zal zeker de laatste niet zijn. Net als bij elk ander stel, getrouwd of niet. Ik zie ze nog wel hun (geheime) jubileum vieren.

'Het is altijd jouw schuld en je betrapt jezelf erop dat je jezelf constant verontschuldigt'Lees ook