‘Ik ben vandaag geslagen’, vertelt Teuntje (12) ’s avonds aan de keukentafel. Stomverbaasd schakelt haar moeder Annemieke Bosshardt (48) de school in. Dé start van een zoektocht naar de juiste reactie op pestgedrag: want, hoe reageer je als ouder? En: hoe moet een school reageren?
“Kinderen hebben recht op grenzen. Als die grenzen niet heel helder zijn of niet worden gehandhaafd, vervagen ze”, vertelt Annemieke.
Het gebeurde tijdens de gymles. “Ik zat op een bankje met mijn vrienden. Hij kwam uit het niets naar mij toe. ‘Je hebt geen recht om hier te zitten’, zei hij en gaf me een klap in mijn gezicht”, vertelt Teuntje tijdens het avondeten. Na de klap barst ze in huilen uit. “Dat mag jij niet meer doen”, zegt de meester tegen de jongen, waarna de gymles verder gaat. “Wat een gek verhaal”, reageert Annemieke op het verhaal van haar dochter. “Hij schopt en slaat me wel vaker”, zegt haar dochter. Haar vrienden en zijzelf zeggen dan wel dat hij moet stoppen, maar het pesten blijft doorgaan.
Hoe reageer je als ouder op pestgedrag? Annemieke vindt het lastig. Zij en haar man besluiten de leerkracht in te schakelen. Die stelt in eerste instantie voor contact met de andere ouder op te nemen en het voorval samen te bespreken, maar dat heeft niet haar voorkeur. “In tweede instantie wil ik heus met de ouders zitten, maar ik vind het eerst vooral een probleem van de kinderen en de school. Dit gebeurt immers op school.”
In de dagen erna ziet Annemieke de situatie ontsporen. “Ik vind dat je bij zo’n incident direct moet ingrijpen, maar zag dat er te weinig grip was.” Daarom stappen Annemieke en haar man naar school en spreken daar de leerkracht. Die stelt voor dat beide kinderen een brief schrijven aan elkaar. Vrijdagmiddag na schooltijd lezen ze die aan elkaar voor. “Dat vond ik een mooi idee”, vertelt Annemieke.
Ook jouw kind kan het overkomen: 'Wrist Reveal' is de nieuwe manier van online pesten
Thuis kruipt haar dochter direct achter de computer. “Drie kwartier later kwam ze met een geprint briefje naar me toe.”
De woorden emotioneren Annemieke. “Ze schrijft zo krachtig en kwetsbaar. Ik vind het bijzonder dat ze als twaalfjarig meisje vanuit de ik-boodschap schrijft en aan het einde van de brief een handreiking doet. Het maakt me trots dat ze zo haar gevoel kan verwoorden.”
Mijn 12-jarige dochter schreef een kwetsbare brief die ze morgen voorleest aan haar klasgenootje, in het bijzijn van de meester die ze beiden vroeg een brief te schrijven.
Ik hou van haar. ❤️ pic.twitter.com/QKNqXPCccc— Annemieke Bosshardt (@ABosshardt) December 8, 2022
Annemieke deelt de brief op Twitter, waar mensen onder de indruk zijn van Teuntjes woorden en vergevingsgezindheid. “Prachtig dat ze ondanks alles wat de pester haar aandoet nog positieve kanten benoemd”, schrijft iemand. Een ander: “Opvoeding: geslaagd. Hoop dat alles goedkomt.” En: “Wat ongelofelijk knap en dapper. Zij komt er wel.”
Een deel van de Twitteraars vindt dat de school strenger moet optreden. Zo schrijft iemand: “Ik vind dit veel te lief. Slaan en schoppen is gewoon niet te accepteren. Hier hoort een schorsing op te staan en eventueel verwijderen van school.” Een andere Twitteraar ziet hier ook een taak voor de school: “Kinderen moeten leren elkaars grenzen te accepteren. De school moet een cultuur creëren waar dat de norm is.”
Annemieke is het met beide kanten eens. “Zo’n brief is heel dierbaar en goed voor de verwerking en het herstel van de relatie. Aan de andere kant: een helder gedragsprotocol in dit soort situaties is essentieel voor scholen. Het mag niet ongestraft blijven.” Ze is blij dat de school dit serieus heeft opgepakt.
“Ze gaan ermee aan de slag. Daarmee heeft dit incident bijgedragen aan beter beleid.” Ze deelt haar dochters verhaal, omdat het als voorbeeld kan dienen voor andere scholen. “Help kinderen in het bepalen van hun grenzen. Dat doe je door die grenzen te handhaven. Kinderen moeten niet denken: ‘het mag niet, maar het kan hier wel’.”
Andere ouders van gepeste kinderen raadt ze aan een open gesprek met de school te voeren. “Het is belangrijk dat je je kind vertegenwoordigt en zorgt dat het stopt, maar dat je tegelijkertijd begrijpt dat er altijd een bepaalde groepsdynamiek is. Denk goed met de school mee, maar accepteer geen zachte heelmeesters.”
En het gesprek? Dat werd een welles-nietes discussie, volgens Annemieke. Gehakketak over wat er precies was gebeurd. De jongen had slechts een paar steekwoorden opgeschreven, dus kreeg opnieuw de opdracht een brief te schrijven. Wel werden er duidelijke afspraken voor de toekomst gemaakt. In het vervolg schakelen ze direct de juf of meester in en wekelijks voeren ze een gesprekje met elkaar.
Inmiddels gaat het goed met haar dochter. “Ze voelt zich gehoord door ons als ouders en is serieus genomen door school. Ze heeft haar eigen grenzen aangegeven en een mooie brief geschreven. Daar ben ik als moeder heel trots op.”
Moeder van gepeste Pam (9): 'Ik weet als geen ander hoe pesten voelt'
