“Je ziet de hechtingen in mijn buik en borst, omdat ik het belangrijk vind om te laten zien hoe ik de ziekte écht heb ervaren. Tegelijkertijd leg ik in mijn verhaal bloot hoe gehecht ik ben aan het leven. Dus toen dacht ik: moet de titel niet gewoon ‘gehecht’ worden? En dat was dat.”

Tara vond het spannend om halfnaakt op de cover te staan, maar is blij dat ze toch de sprong waagde. “Ik wil laten zien dat kanker je hele leven bij je blijft. Zelf denk ik er nog elke dag aan, ook door de restschade die ik aan mijn behandelingen overhield. Maar dat zíe je niet aan me, want ik ben jong en meestal optimistisch ingesteld. En dat zorgt soms voor schuldgevoel: wat zullen mensen wel niet van me denken? Ik ben tenslotte pas veertig, maar werk al jaren niet meer. Dit was mijn manier van tonen wat er allemaal schuilgaat achter wat je ziet.”

Erfelijke borstkanker opsporen: 'Screening voor jonge vrouwen moet en kán beter'Lees ook

Borstkanker

In het voorjaar van 2012 krijgt Tara haar eerste borstkankerdiagnose. Ze is dan 28, dus haar artsen nemen geen risico: na een borstverwijdering volgen ook chemo- en hormoontherapie. Tara’s lichaam herstelt wonderbaarlijk snel na de operatie, maar reageert ook erg heftig op de chemobehandeling. “Iedereen weet dat je kaal wordt en moet overgeven, maar echt mijn hele lichaam ging kapot”, vertelt ze.

Ook down there: Tara krijgt last van enorm pijnlijke kloven, die ze rond haar anus zelfs met Botox moet behandelen om er vanaf te komen. “Daarnaast was mijn baarmoeder zo droog en ‘verschrompeld’ dat er wondjes zaten. Echt verschrikkelijk, zeker op die leeftijd: ik wilde gewoon een intiem leven hebben met mijn partner. Zo’n hormoonkuur helpt daar ook niet bij: ben je net lekker bezig, krijg je een opvlieger. Al dat soort klachten, daar hoorde ik nooit iemand over. Precies daarom wilde ik het in mijn boek wél vertellen. Dat voelde soms gek, maar het was wel nodig: alleen als je alles laat zien is het een compleet verhaal.”

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Tara Kant (@words.by.tara)

Chronische pijn

Drie jaar later krijgt Tara weer slecht nieuws: haar borstkanker is terug. Ook deze keer krijgt ze een operatie en chemotherapie, extra opgevolgd door bestralingen. Drie maanden later krijgt ze voor het eerst last van haar arm: “Een soort pijnlijke zoem, die met inademen extra veel pijn doet. Het trekt door naar de hele linkerkant van mijn bovenlijf. Waar het door komt, weten we acht jaar later nog steeds niet precies. Maar niets helpt. Sporten niet, therapie niet, medicijncocktails niet. Ik werd er wanhopig van en ben in 2017 arbeidsongeschikt verklaard.

Thuis zitten trok ik heel slecht. We woonden in een Vinex-wijk, waarin iedereen elke ochtend braaf naar werk vertrok. Behalve ik. We besloten daarom in 2018 naar Boedapest te verhuizen: tijd voor iets anders.”

Derde keer

Op de dag van de verhuizing wordt Tara gebeld door haar dermatoloog. Het plekje dat ze voor de zekerheid liet wegsnijden blijkt niet onschuldig, maar een melanoom te zijn. Wéér kanker. “Ik kon op dat moment het melanoom niet eens serieus nemen en vroeg de arts: ‘Mag ik je morgen terugbellen? Ik sta met een clubje verhuizers om me heen’. ‘Nee’, zei hij, ‘je moet een tweede keer onder het mes’. Bizar natuurlijk, want melanomen zijn ontzettend gevaarlijk. Gelukkig bleek ik na de operaties schoon en konden we ons leven in Boedapest gaan opbouwen.”

Hoewel ze nu al drie keer kanker heeft gekregen, is Tara niet bang voor een vierde keer. “Ik weet dat er een realistische kans is, maar ik heb geen zin om daarbij stil te staan. Als het ooit zo gaat zijn, geniet ik tot die tijd liever dan dat ik bang ga zitten kniezen.”

Nooit echt klaar

Daarnaast is er iets anders dat nog elke dag haar aandacht opeist: de scherpe pijn die ze overhield aan de bestralingen. “Het klinkt bizar, maar ergens geef ik de voorkeur aan een kankertraject boven waar ik nu mee moet leven”, vertelt ze.”Hiervoor is geen concreet behandelplan, of andere begeleiding vanuit het ziekenhuis. Ik moet het nu na jaren therapie en mislukte pogingen er vanaf te komen allemaal zelf uitvogelen. Ook dát vond ik belangrijk om te benadrukken in mijn boek: kanker is vaak niet ‘klaar’ na de behandeling.”

Hoe zwaar het op sommige momenten ook is, Tara is vastbesloten om de klachten niet haar leven te laten beheersen. “Ik ben niet gek: positiviteit helpt me echt niet met beter worden, of zorgen dat de kanker weg blijft. Maar het helpt me wél in hoe ik er zelf doorheen kom, en hoe ik er met mijn omgeving over kan praten. En dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren: de juiste mensen om je heen hebben is essentieel.”

Anita kreeg borstkanker en daarna chronisch lymfoedeem: 'Nu moest ik luisteren naar mijn lichaam'Lees ook

Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts