Ooit had Tamarinde Bruning een baan bij de supermarkt en een studio in Breda. Nu leidt ze het liefst een leven wat zo min mogelijk in de buurt komt van ‘normaal’. Ze trekt als het even kan rond met haar paard, hond en duif. Zonder financiële buffer, knapzak met voedsel of enige vorm van zekerheid.
En dat gaat haar prima af.
Hoe oud Tamarinde precies is, weet ze niet. Dat vindt ze ook helemaal niet belangrijk. “Het moet ergens in de dertig zijn. Mijn vader is op een gegeven moment opgehouden met tellen. Dus ik ook.” Een standaard leven is niet aan haar besteed. Dat vindt ze maar saai. Sinds een aantal jaar trekt ze regelmatig rond met haar paard, herdershond en duif.
Tamarinde: “Het is niet perse iets wat ik altijd al wilde doen. Ik had geen idee dat dit ooit zou gebeuren, het is echt geleidelijk ontstaan. Het begon met eerst een dag, toen een week en vervolgens steeds langer.”
Vorig jaar wilde ze naar de Veluwe lopen. Dat eindigde uiteindelijk in een tocht van drie maanden. Ze wilde heel graag een keer wolven zien, dus die ging ze samen met haar dieren zoeken. Met succes, want rond zes uur ’s ochtends zag ze er één voorbij lopen. Tevens een tijd waarop ze vaak gewoon wakker was.
“Het was zomer, waardoor het overdag veel te warm was om te lopen. Daarom liep ik ’s nachts. Eng vond ik het niet. Het engste waren de wildroosters. Daar kunnen de hoeven van mijn paard tussenkomen. Verder ben ik echt niet bang. Ik slaap prima in een slaapzak onder een boom. Een tent opzetten is zoveel moeite.”
Voorbijgangers zijn nogal onder de indruk van haar verschijning. “Mensen maken graag foto’s, daar kan ik best goed van rondkomen. De ene keer geven ze wat te drinken of eten, maar soms ook wat geld. Eén keer was ik minder blij: toen kreeg ik ineens vijftien kilo hondenvoer. Veel te zwaar om mee te nemen!”
Wat Tamarinde eet, laat ze dan ook afhangen van de mensen die ze ontmoet. “Als ik écht honger heb, eet ik een zakje poedersoep of zo, met koud water. Echt lekker is het niet. Maar alles beter dan brinta met water en suiker. Dat vind ik zó vies.”
Op de manege waar Tamarinde een tijdje werkte, ontmoette ze haar paard Chanti. Omdat het paard zich daar nogal misdroeg, werd het verkocht. En Tamarinde besloot haar te kopen. Een paar jaar later kwam ze via een boer ook bij haar hond en duif terecht.
“Voor de hond waren ze toevallig op zoek naar een nieuw baasje. De duif kwam er via diezelfde boer een tijd later ook bij.” Dat was niet omdat de boer ‘m weggaf, maar de duif bleef op de een of andere manier maar rond Tamarinde heen hangen. “Ik kocht voor in het begin een harnasje. Daarmee kan ik hem vastmaken aan mijn riem bijvoorbeeld. Na een tijdje ging ik testen met vrij vliegen. Dat gaat tot nu toe gewoon goed.”
Vanaf dat moment trekt het stel met z’n vieren rond. “Als ik toch even weg moet, zoals bijvoorbeeld even de supermarkt in, dan bind ik ze allemaal aan elkaar vast. Dan kan ik prima even weg, hoor.”
View this post on Instagram
Behalve fors winterweer is er nog één ding dat roet in het eten gooit: de pandemie. Tamarinde draagt haar mondmasker sinds dag één en is erg voorzichtig. “Ik ben vorig jaar drie maanden weggeweest. Toen de coronacijfers laag waren, vertrok ik. Maar toen ze weer omhoog gingen, ben ik meteen terug gegaan. Ik kom natuurlijk veel in andere supermarkten en slaap ook wel eens bij mensen thuis. Dat is gevaarlijk. De pandemie gaat niet om mij, maar om ons.”
En dat is dan ook de reden waarom Tamarinde nu even niet reist. Ze wacht totdat de pandemie over is. “Het lijkt me aan de asociale kant om gewoon maar rond te reizen en bij mensen te gaan slapen. Met een camper is anders, dan heb je een eigen ‘huis’.”
Tamar en kameel Einstein reizen samen door heel Nederland
