Sylvana Adriaanse (28) en haar vriend Henri (31) maakten zich klaar voor de bevalling van hun tweede kind, toen de avond ervoor opeens volledig anders liep dan verwacht. Hun zoon (1) kreeg geen lucht meer. ‘Bel 112! Hij stikt!’
Foto boven artikel: Bianca van de Ven.
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Denise volgde een cursus hypnobirthing voor haar bevalling: ‘Ik raad het iedereen aan’
“Henri en ik werden in september 2014 ouders van Henri Junior. We hebben allebei broers en zussen met een groot leeftijdsverschil en wilden zelf graag kinderen die dichter op elkaar zitten. Dat het zo snel mocht gaan, had ik niet durven hopen. In juli 2015 was ik weer zwanger.
De zwangerschap verliep heel goed. Ik zou zo nog twintig keer zwanger kunnen zijn. Ik vind het het mooiste wat er is.”
Foto: Fotostudio Difa.
“Ik was na 41 weken al twee keer gestript, maar zonder resultaat. Op vrijdag 15 april zagen ze dat er nog vrij weinig vruchtwater was en moest de bevalling ineens snel ingepland worden. We werden al de volgende dag om 7.00 uur verwacht.
Ik gebruikte de avond om me voor te bereiden op de bevalling. Toen ik net mijn teennagels had gelakt – je wil er natuurlijk wel een beetje jofel uitzien in dat bed – hoorden we ineens paniek van boven. Ik kan niet zeggen of het gehoest of gehuil was, maar het was wel duidelijk dat er iets helemaal mis ging. Henri rende naar boven en riep al snel: ‘Bel 112! Hij stikt!'”
“Toen ik Henri’tje zag, wist ik dat het fout was. Hij liep helemaal blauw aan en het leek alsof hij verdronk in de open lucht. Als ik eraan terugdenk lopen nog steeds de rillingen over mijn lichaam.
De ambulance was er binnen een paar minuten. Omdat niets hielp, werden we al snel met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. ‘Hij gaat toch niet dood?’, vroeg ik. Waarop die ambulancebroeder zei: ‘We doen er alles aan om dat te voorkomen, maar hij heeft echt hulp nodig. Een kinderhartje trekt dit niet.’ Dit kan niet, dacht ik. Ik kan niet morgen bevallen en vandaag mijn eerste kind afgeven.”
“Henri’tje bleek pseudokroep te hebben. Hierbij zijn de bovenste luchtwegen ontstoken en zwelt de binnenkant van het strottenhoofd op. Dit gebeurt vaak bij kinderen tot zes jaar, maar meestal gaat het vanzelf weer over of helpt het toedienen van een medicijn via een vernevelaar.
Henri had echter een hele zware aanval. Toen vernevelen niet hielp, kreeg hij Dexamethason, een soort prednison. Ze geven dat niet graag aan kinderen, maar voor hem was het een wondermiddel. Binnen een paar minuten kon hij weer normaal ademhalen en werd hij rustiger.”
“Hij moest wel een nachtje blijven voor het geval het weer zou gebeuren. Ik wilde geen minuut van zijn zijde wijken. We regelden dat Henri en ik allebei mochten blijven slapen. Nadat Henri de spullen voor de bevalling had opgehaald, lagen we rond 3.00 uur samen op een harde stretcher.
Ik heb geen oog dichtgedaan. Door het oncomfortabele bed, door de ongerustheid, maar ook doordat mijn buik rommelde. Rond 6.00 uur wist ik zeker dat het gerommel regelmatig kwam en zijn we naar de kraamafdeling gegaan. De bevalling was begonnen.”
“Henri wilde bij mij zijn, maar ik had liever dat hij bij Henri’tje bleef. De baby komt er niet uit zolang het niet goed gaat met hem, dacht ik. De weeën werden steeds erger en Henri rende door het ziekenhuis heen en neer. Toen mijn oma en schoonmoeder, die ook bij de bevalling zouden zijn, arriveerden, kon het beter verdeeld worden. Om 12.00 uur vertelde de kinderarts gelukkig dat Henri’tje naar huis mocht. Het was waarschijnlijk iets eenmaligs geweest.
Mijn zus nam kleine Henri mee naar huis, waarna ik me eindelijk op de bevalling focuste. Let’s do this, dacht ik, maar dat ging niet zo gemakkelijk. Waarschijnlijk door de stress stopten de weeën en rond 16.30 uur kreeg ik weeënopwekkers toegediend. Toen ging het hard. Om 17.10 uur had ik volledige ontsluiting en anderhalve minuut later, op 16 april 2016, werd onze dochter Hope geboren.”
“De start was erg pittig. Hope huilde ontzettend veel, zonder dat daar een aanleiding voor was. We hebben alles geprobeerd, maar niets hielp. Bij een test in het ziekenhuis kwamen ze uit op zestien huiluren per dag. We waren helemaal op.
Uiteindelijk denken we dat het kwam door haar pittige karakter. Ze heeft echt een eigen willetje en toen ze nog niet kon praten, uitte zich dat waarschijnlijk in het huilen. Inmiddels zijn de discussietjes en gevatte opmerkingen vaak juist leuk. Ze is de sfeermaker in huis.”
“Helaas is het bij Henri niet bij één kroepaanval gebleven. De ambulance heeft hem nog twee keer opgehaald en er waren aanvallen die we zelf onder controle hielden. De laatste aanval was in oktober 2018, dus ik hoop dat hij er inmiddels overheen gegroeid is. Maar we blijven alert. Vaak als Henri een zeehondenhoest had, ging het mis. Als ik nu een kind met zo’n hoest hoor, gaan mijn nekharen overeind staan. Maar ik wil niemand bang maken; het komt niet vaak voor dat een kind er zoveel last van heeft.
Mocht je het wel ooit meemaken, dan heb ik een belangrijke tip: zet je kind niet in een badkamer met stoom van een hete douche. Vaak wordt gezegd dat dat helpt, maar de kinderarts gaf aan dat het achterhaald is en niets uithaalt. Probeer je kind rustig te houden en laat hem of haar buiten zitten met een deken om.”
Lees ook
Wendy lag na de bevalling met haar zoontje én haar man op de kraamafdeling
“Hoewel ik het graag anders had gezien, was het wel een heel bijzondere bevalling. Ik ben vooral blij dat alles goed gekomen is. Daardoor kijk ik er, ondanks alles, niet met een naar gevoel op terug.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
